Gedicht

Waar het gedrocht zich verschuilt

Uit het fascisme blijft het beest groeien
dat alleen zichzelf zal boeien
waar het zichzelf aan de groep ontleent
de schapen stoer uitbeent
waar het een ras uit wil roeien.

Herkenbaar aan wat het ontkent
bralt het als het de graven schendt
van de slachtoffers van vroegere hartstocht
waar het zich als een gedrocht
verschuilt in de ideologie, de trend

ánderen de schuld te geven
van wat het niet vindt in zijn miserabel leven.
Het gemak dient deze primaat
die alleen zijn eigen aangezicht schaadt
heeft hij zichzelf in zijn groep afgeschreven.

Als je niet kúnt of niet wílt lezen
hoef je de geschiedenis niet te vrezen.
Als militarist ga je ook gráág op herhaling
voor een nieuwe orde en inschaling
als de juiste ster weer is gerezen...

Dan breng je, gedrogeerd, de Hitlergroet
als een zwijn dat in zijn eigen drek wroet
knort en gilt, 'denkend' aan de grote slacht
hopend op een lange nacht
waarin de gal verbittert tot zoet.

Daarna mag je je wonden likken
als een Führer je weer laat stikken
en je geconditioneerd anderen blameert
voor het leven dat jou nog steeds frustreert
terwijl een nieuwe Führer zal wegen en wikken.

Uit deze wortel groeit het ultieme kwaad
dat zich, als de tijd rijp is, verraadt:
heroïek, domheid, emoties, duizend doden
kunstgras, kunstlicht, aan de dijk plastiek zoden.
Vol=vol!! Het is alweer érg laat...

Henricus Azewijn