| De Turkse politiek wordt gedomineerd door zoveel problemen
dat de strijd van de arbeiders vaak buiten beeld blijft. Toch
hebben de Turkse arbeiders reden genoeg om in opstand te komen.
De lonen zijn laag, massaontslagen zijn aan de orde van dag en de
armoede neemt schrikbarend toe. Voor de Turkse vakbonden is de
maat dan ook meer dan vol.
Een paar weken geleden begonnen leden van de Confederatie van Turkse Vakbonden, Turk-Is, een mars op Ankara om hun rechten op te eisen en een einde te maken aan de dominantie van het IMF. De mars is gericht tegen de privatiseringspolitiek van de regering Ecevit, die is opgelegd door het IMF. Verder willen de demonstranten dat de vakbondsrechten worden gerespecteerd, dat arbeidsplaatsen worden beschermd en dat er een einde komt aan de politieke discriminatie van arbeiders die actief zijn in vakbonden of politieke organisaties. Rechten Meer dan 150 leden van de afdeling Izmir begonnen de mars naar Ankara en kregen al snel steun van de Vestel-arbeiders in Manisa die door het bedrijf ontslagen zijn. Er volgden bijeenkomsten met arbeiders in Burdur. Antalya, Isparta, Aydin en andere steden. De arbeiders begonnen de mars naar Ankara in Usak. De voorzitter van Turk-Is in het Aegean gebied, Mustafa Kundakci, legde uit waarom de arbeiders aan de mars waren begonnen: "We demonstreren voor de rechten van de arbeiders en tegen de economische politiek van de Turkse regering. Deze mars is de laatste waarschuwing voor de regering. Als de regering weigert om naar de arbeiders te luisteren, zullen we Turkije in de as leggen." Overwinnen Volgens Kundakci zijn miljoenen arbeiders, ambtenaren en gepensioneerden gedwongen om in armoede te leven. Hij voegde eraan toe: "Luister naar de Turkse arbeiders, naar de boeren, de gepensioneerden en de ambtenaren. Luister niet naar het IMF. Aan het einde van deze mars zal de arbeidersklasse overwinnen." Kundakci gaf aan dat, als de regering deze laatste waarschuwing zou negeren, de arbeidersklasse haar macht zou gebruiken om de productie tot stilstand te brengen en de regering te dwingen om af te zien van het huidige economische beleid. De mars zal worden afgesloten met een manifestatie in het Selim Sirri Tarcan sportcentrum in Ankara en een lobby van het Turkse parlement. 1 mei Ook de 1 mei-vieringen in Turkije werden gedomineerd door de strijd tegen het IMF en de privatiseringen. De rappe privatisering van overheidsbedrijven was de hoofdvoorwaarde verbonden aan een grote IMF-lening die eind vorig jaar aan Turkije werd verstrekt. Het geld zal worden gebruikt voor economische hervormingen en het bestrijden van de inflatie. In Istanbul droegen de demonstranten een groot spandoek met de tekst: "Dit land is niet te koop". Net als in eerdere jaren was de politie in volle sterkte aanwezig. Politiehelikopters vlogen laag over de demonstratie en gewapende agenten waren zichtbaar op de daken langs de route. In de zijstraten stonden pantserwagens klaar. De politie arresteerde 13 revolutionairen die aan de demonstratie wilden deelnemen. Strijdliederen Ook in Ankara was er een grote demonstratie. "Naar de hel met het IMF, lang leve een socialistisch Turkije", riepen de demonstranten. Voor het eerst in jaren waren er weer socialistische strijdliederen uit de jaren 70 hoorbaar uit de luidsprekers. "Het gelijk is met ons, we zullen overwinnen", was een vaak gehoorde leus. Er werd ook geprotesteerd tegen de corruptie en de privatisering van het onderwijs aan de universiteiten. In de Koerdische gebieden waren alle demonstraties verboden. De 1 mei-vieringen in Turkije zijn in het verleden vaak gedomineerd door geweld. In 1977 werden 37 arbeiders doodgeschoten toen gewapende fascisten het vuur op een 1 mei-demonstratie openden. In 1996 werden drie demonstranten door de politie in Istanbul doodgeschoten. Het lijkt er op dat de strijd tegen het IMF de versplinterde linkse beweging in Turkije begint te bundelen. Vorige maand waren er protesten op de universiteit van Istanbul, die samenvielen met de acties is Washington. Ook op 1 mei kwamen de demonstranten uit veel verschillende hoeken. Er waren veel studenten en vakbondsleden, maar ook leden van de verboden revolutionaire bewegingen en veel Koerden. Bronnen: Kurdishmedia, Özgürluk Persagentschap |