Haat en nijd door prestatieloon

Door Jan Cleton

Het prestatieloon wordt gebracht als prestatiebeloning: degene die harder werkt mag toch meer verdienen, dat is toch rechtvaardig? Hoe dat te rijmen valt met de voortgezette loonmatiging, wordt er niet bijverteld. Nee, het wordt handig ingepakt als tegenhanger voor de zelfverrijking van topfunctionarissen. Als je maar bereid bent er nog een schepje bovenop te gooien, krijg je er nog wat bij. Dit wel ter beoordeling van je directe chef.

Uiteraard staat het bedrijfsbelang daarbij wel centraal! De totale loonkosten mogen dus zeker niet stijgen, want dat leidt, zeggen de ondernemers, tot een slechtere concurrentiepositie en verlies van arbeidsplaatsen. De consequentie daarvan is dat de CAO-lonen minder zullen stijgen, of anderszins, meer passend binnen het individualisme, dat werknemers gekort zullen worden op hun loonsverhoging wanneer de leidinggevende beoordeelt dat ze onvoldoende functioneren. Het willekeurige financiële verdeel-en-heerssysteem, waar door de invoering van de CAO-lonen een einde aan werd gemaakt, wordt dus weer volledig van toepassing als de werkgevers hun zin krijgen.

In eerste instantie, om de zaak te promoten, zullen de werkgevers zelfs bereid zijn er geld op toe te leggen. Maar na verloop van tijd zal blijken dat zij de werkdruk daar waar mogelijk nog verder verhoogd hebben, zonder stijging van de loonkosten. Tegelijkertijd zullen zij alles op alles zetten om de minmumlonen te verlagen, evenals de kosten voor de uitvallers, ter financiering van dit verdeel-en-heerssysteem.

Het zal hun macht ten opzichte van de arbeidersklasse verhogen. Het schept de mogelijkheid dat zij zich nog verder verrijken zonder sociale onlusten. Mochten die er toch komen: op het repressie-apparaat, leger en politie, wordt niet bezuinigd.

Arbeiders, let op uw zaak! Dat is een andere dan de richting waarin u nu gedreven wordt, met alle mogelijk schijnargumenten.