Poldermodel en Globalisering: voortzetting van barbarij in nieuwe gedaanten

Door J.I.

De mensenmaatschappij staat nog in de kinderschoenen. Met het socialisme treedt zij pas toe tot beschaving. Want pas met het socialisme laat de mensenmaatschappij de barbarij van uitbuiting van de ene mens door de ander, van slavernij tot kapitalisme, achter zich. Met het socialisme schept de mens de voorwaarden om haar natuurlijke hulpbronnen bewust, zonder winstbejag en op wetenschappelijk verantwoorde wijze te benutten en producten planmatig te verdelen over de bevolking.

Ervaringen in de vorige eeuw hebben laten zien dat duurzame opbouw en uitbouw van socialisme niet eenvoudig is. Het kapitalisme heeft echter niets van haar barbaarse kenmerken verloren. In tegendeel, de jongste gedaantes globalisering en poldermodel laten zien dat de verschillen tussen rijk en arm in de wereld zijn gegroeid. In het 'rijke westen', bij ons dus, groeien uitbuiting en mensonterende armoede evenzeer. De voorstellen in de miljoenennota en recente acties tegen de olieprijzen onderstrepen dit ook.

Inperking van de macht van olieconcerns noodzakelijk

De stijging van de olieprijs heeft in veel landen tot ernstige protesten geleid. Frankrijk liep voorop met omvangrijke blokkades van raffinaderijcomplexen. De acties waren gericht tegen de regering om die te dwingen maatregelen te nemen die tot verlaging van de dieselolieprijs zou leiden. Truckers, daartoe opgestookt door hun bazen, de eigenaren van transportbedrijven, later versterkt met boeren, als kleine zelfstandigen machteloos tegen prijsstijgingen van multinationals, stonden vooraan in de acties. De CGT, vakbond van chauffeurs, onderhandelde met de Franse regering over compensaties en kwam tot akkoorden. De bazen lieten echter weten dat de onderhandelingsresultaten te mager waren. De chauffeurs hebben zich voor de kar van de bazen laten spannen om een conflict te zoeken met de linkse Franse regering en niet met de olieconcerns.

De grote olieconcerns, die met afspraken in OPEC-verband, de olieproductie zo regelen dat hun belangen optimaal worden gediend zien steeds meer met lede ogen aan dat staten via accijnzen teveel meeprofiteren en bovendien de afzet negatief beïnvloeden. Politieke partijen als de 'groenen' die in de prijs van brandstof een instrument zien om het autoverkeer terug te dringen pleiten voor hogere brandstofprijzen. Zij zijn heimelijk blij met de prijsstijgingen en hebben zich niet verzet tegen de verrijking van de olieconcerns ten koste van de belastingbetaler. In Zuid-Amerika hebben de olieconcerns de regeringen zelfs opgeroepen de accijnzen op brandstof te verlagen omdat hun omzet en daardoor hun winstmarges in gevaar komen. De jungle van prijsafspraken en machteloos optreden van regeringen onthullen de barbarij in dit deel van de maatschappij.

Paars definitief failliet, redt het cultuurbeleid!

Het aan de macht komen van 'paars' was de politieke oplossing van het kapitalisme voor stagnaties in het productiestelsel. Door overproductie en strijd om grondstof- en afzetmarkten waren voor overleving van het economisch stelsel nieuwe winstbronnen nodig. Deze werden door 'paars' gevonden in het privatiseren van lucratieve overheidstaken, het rigoreus overhevelen van dekkingsposten voor collectieve voorzieningen naar het bedrijfsleven door belastingmaatregelen en wijzigingen in de staatsbegroting, en kritiekloze economische stimulansen. Deze enorme plundering van collectieve middelen voor ordinaire winstgroei ligt aan de basis van de huidige economische bloei. Maar bloei voor wie? De enorme bedragen die het bedrijfsleven zijn toegespeeld zijn gebruikt voor overnames en winstuitkeringen. Ze zijn dus schaamteloos in handen gespeeld van aandeelhouders, want 'dat is goed voor de economie en dus voor ons allen'. En is dat zo? Iedereen die wil kan zien waar dat geld in ons land blijft: in duurdere auto's, in kostbare jachten waar de jachthavens van uitpuilen, in nieuwe landhuizen en exclusieve appartementen. Dan gaan we nog helemaal niet in op de luxe-investeringen die door Nederlandse kapitalisten in het buitenland worden gedaan.

Het overhevelen van collectieve middelen naar private ondernemingen werd ideologisch gemotiveerd met bestrijden van bureaucratie en het tot creativiteit aanzetten van subsidiezoekers. Een voorbeeld hiervan is het sport- en cultuurbeleid. Gevolg van de 'terugtredende overheid' op dit beleidsterrein is dat in plaats van min of meer duidelijke subsidieregelingen nu een 'sponsormarkt' is ontstaan die ontaardt in een slagveld. De zogenaamde efficiëntie die marktwerking zou beloven boven de overheidsregels kan nu door elke sponsorlobbyist worden gelogenstraft. Maar Paars leert niet. Staatssecretaris Van de Ploeg heeft in geen enkele van de achtereenvolgende financiële 'meevallers' van dit kabinet aanleiding gezien zijn cultuurbegroting te verhogen. In tegendeel hij heeft zich laten adviseren om enkele gerenommeerde orkesten en theaterensembles geen subsidie meer te verstrekken waardoor ze uitsluitend op de 'sponsormarkt' zijn aangewezen, hetgeen het einde van deze orkesten en toneelgroepen zal betekenen. Niks planmatig cultuurbeleid dus. Marktwerking en de profileerdwang van een nieuwe staatssecretaris. De barbarij is ook in de kunst aan de macht!

Een betere zorg begint bij een betere CAO

Anders is het met de zorg. Daar hebben minister en verschillende gezaghebbende zorginstellingen zich wel uitgesproken voor een greep in de miljarden meevallers. Maar structureel wordt geen oplossing gezocht door dit kabinet. Eerst was ook daar het toverwoord voor het oplossen van wachtlijsten: efficiëntie! Marcel van Dam liet zich zelfs, voor een paar slordige centen mogen we aannemen, strikken voor het aanvoeren van brigades die de wachtlijsten met doelmatigheid zouden aanpakken. Sinds zijn aantreden is niets meer van hem vernomen. Ondertussen groeien de wachtlijsten, worden patiënten op onverantwoordelijke wijze naar huis gestuurd en staan hele vleugels van ziekenhuizen leeg. "Gebrek aan personeel", klagen de ziekenhuisbazen. Onverantwoord kortzichtig beleid en veel te armzalige CAO's, zeggen wij. Een betere zorg begint bij betere CAO's en een lange termijn beleid waarin de zorgvoorzieningen voorbereid zijn op de vergrijzing die ons land te wachten staat. Maar het kabinet en de politieke partijen denken anders. Zorg wordt onbetaalbaar. Premies zouden omhoog moeten maar die zijn voor veel mensen dan niet meer op te brengen. Daarom moet marktwerking zijn 'zegenende' werk doen: basispolissen, extra polissen, uitgebreide polissen, superpolissen, enz. De bevolking wordt er mentaal op voorbereid dat als zij straks bepaalde zorg niet meer krijgen, dat haar eigen schuld is. Dan hadden ze zich beter moeten verzekeren! Geen eerlijke planmatige verdeling van zorg dus. De barbarij blijft aan de macht in de zorg!

Drastische verlaging van defensieuitgaven blijft noodzakelijk

In de Tweede Kamer is gediscussieerd over voortgaande inzet van Nederlandse troepen bij 'vredestaken'. De miljoenennota zal daarop ongetwijfeld ook ingaan. In deze discussie wordt brandstof vergaard om de tendens tot inkrimpen van de defensieuitgaven tot staan te brengen en om te buigen in opnieuw een groei van de oorlogsbegroting. Vervanging van de F16 is inmiddels ook op de agenda geplaatst. En waar is deze oorlogsmachinerie voor nodig nu de Koude Oorlog voorbij is? Regering en politieke partijen leggen het bewaren van de status quo in conflicthaarden die veroorzaakt worden door strijd om grondstoffen of door geopolitieke belangen uit als een humanitaire doelstelling. Het poldermodel, noch globalisering geeft perspectief voor oplossingen van conflicten vanuit de belangen van de arbeidersklasse, het proletariaat. Nee, globalisering en poldermodel gaan uit van strijdende belangen tussen bezitters om markten en grondstoffen en van hun gezamenlijk belang in onderdrukking van de arbeidersklasse. Barbarij is aan de macht, zonder socialisme zal geen duurzame vrede en planmatige inzet van talenten en natuurlijke bronnen mogelijk zijn.

Minima met 500,- p/m omhoog

En de arbeiders? Die moeten zich tevreden stellen met CAO's waarin 3,0 - 3.5 procent loonstijging is opgenomen, terwijl de inflatie inmiddels wordt geraamd op 4 procent. Maar de arbeiders is ook door 'paars' een belastingverlaging in het vooruitzicht gesteld. Een verlaging die progressief is: hoe meer inkomen, hoe groter het belastingvoordeel. Het verschil tussen rijk en arm in ons land wordt groter en groter. Ook met de belastingsmaatregelen die voor iedereen goed zouden zijn. De minima schieten zo weinig op met de door minister Zalm aangekondigde belastingverlaging dat voor hen een vaste fooi is bedacht. Daarom ondersteunen wij de eis 500,- p/m erbij.