De andere kant

Druk bezochte bijeenkomst over het gewapende conflict in Colombia

Door Chuck Barkey

In de media van de 'vrije democratieën' wordt nieuws vanuit een westers standpunt bekeken, inhoudelijk sterk bepaald door westerse belangen. Hoeveel uur werd en wordt er niet besteed aan het 'probleem Joegoslavië'? Hoeveel tijd hebben de 'onafhankelijke' media mensen aan het woord gelaten over het 'nationalistische', dus slechte Servië? En hoeveel seconden hebben de verdedigers van Joegoslavië het woord mogen voeren in de 'vrije' media?

En hoe is de situatie met betrekking tot de oorlog van Israël tegen de Palestijnen? Het is waar dat we Arafath regelmatig zien op TV, maar is hij de beste of enige verdediger van de belangen van het Palestijnse volk? En wat laat men horen van zijn opvattingen? Alleen korte zinnetjes van het type: "Barak kan naar de hel lopen" laat men erdoor zonder enige toelichting. In de praktijk treden de media de ongeschreven wetten van woord en weerwoord met voeten en laat men de politieke tegenstander eenvoudig niet aan het woord.

Conflict Colombia

Met betrekking tot het gewapende conflict in Colombia hanteert men hetzelfde principe, ook al is het Westen het niet eens over de te volgen strategie vanwege tegengestelde economische belangen tussen de VS en Europa. Er is een conflict tussen twee partijen, enerzijds de Colombiaanse regering, gesteund door de VS, anderzijds de Colombiaanse guerrillabeweging FARC-EP. Waarom zien we zelden een vertegenwoordiger van het FARC-EP? En als we zo'n vertegenwoordiger zien, waarom wordt die dan meteen zwart gemaakt? Een veelgehoorde conclusie: de guerrilla wil geen publiciteit, is een pertinente leugen.

In samenwerking met de studievereniging van het CEDLA is in het LAK-theater in de universiteit van Leiden een druk bezochte bijeenkomst georganiseerd met de bedoeling om nu eens de 'andere kant' aan het woord te laten, vertegenwoordigd door twee leden van de commissie internationale betrekkingen van het FARC-EP, Sebastián Linares en Carolina García. Het programma bestond uit de volgende gedeelten: Geschiedenis van het FARC-EP met discussie, Plan Colombia met discussie, Videobeelden met discussie. De inhoud van de discussie laten we in dit artikel buiten beschouwing, daarover worden de lezers van Manifest voldoende geïnformeerd. De collegezaal was met zo'n 90 geïnteresseerden helemaal gevuld..

Na het eerste gedeelte waren er al meteen 18 vragen. Vanwege het ambitieuze programma moest de beantwoording daarvan binnen een paar minuten geperst worden en daarom bleven heel wat vragen onbeantwoord. Ter vergelijking: De vragen van de Tweede Kamer met betrekking tot het ter beschikking stellen aan de VS van de twee militaire bases (op Aruba en op Curaçao) zijn schriftelijk gesteld in de eerste helft van november. De verantwoordelijke ministers geven volgend jaar pas antwoord en zullen, zoals gebruikelijk, een aantal vragen negeren.

Na bijna drie uur en een moeizame tweede sessie was er nog altijd een aandachtig luisterend publiek van zo'n vijftig personen. Dit toont niet alleen aan dat er interesse is voor de Colombiaanse problemen van economische, sociale en politieke aard, maar ook dat die interesse diepgaand genoeg is om zich door technische (vaak moeizame vertaling) en organisatorische problemen heen te bijten. Alle bijeenkomsten over Colombia bieden hetzelfde beeld. Het is van belang om door te gaan met het organiseren van plaatsen waar de andere kant van het verhaal kan worden verteld.