Een sterk moreel is een uiterst sterk wapen: Volgens de VS is Israël onaangenaam verrast door het hevige verzet van de Palestijnen

Door Sara Flounders

Al meerdere decennia lang speelt de strijd om de bevrijding van Palestina een centrale rol in de strijd van de Arabieren om de worgende greep van het imperialisme op het Midden-Oosten te doorbreken. Hoewel zij maar met een paar miljoen mensen zijn, blijven de Palestijnen heldhaftig bij hun besluit om als natie te overleven. Deze strijd tegen een overweldigende meerderheid laait steeds weer op, ondanks vele tegenslagen. De moed van de jongeren, die zich dag in dag uit verzetten tegen Israëlische tanks, met stenen en katapulten, is ook duidelijk een wijziging in de machtsverhoudingen in het hele gebied.

Hoe machtig de Intifada in 1987 ook was, de omvang van de nieuwe opstand is veel groter. Hij reikt tot ver buiten de bezette gebieden, en strekt zich uit tot aan de grenzen van het Israël van 1948 en mensen in de gehele Arabische wereld worden erdoor gemobiliseerd. Miljoenen vernederde mensen hebben zich aangesloten, van Libanon tot Egypte, van Marokko tot Jemen. De strijd van de Palestijnen heeft een massabeweging in deze landen op gang gebracht, die met doodsverachting strijdt in plaats van de zwakte van de heersende strategie. De demonstraties zijn in toenemende mate gericht tegen het VS-imperialisme. Dit nieuwe hoofdstuk in de strijd van de Palestijnen begon op 28 september, toen de Israëlische generaal Ariel Sharon, met een troep van meer dan duizend soldaten, een bezoek bracht aan Jeruzalem om zo het Israëlische oppergezag over de Al-Aksa Moskee aan te tonen. Deze bewuste provocatie zou zonder de toestemming van de regering van Barak onmogelijk zijn geweest. De volgende dag, de dag van gebed voor moslims, beval Barak dat Israëlische militairen massaal hun aanwezigheid moesten tonen. Na het gebed stroomden duizenden uit de moskee naar buiten en de eerste botsingen ontstonden. Nu is een hele generatie in verzet gekomen.

Verdeel en heers

Deze nieuwe golf van verzet heeft het hele, door de VS opgezette, plan getorpedeerd, om met gebruik van een heerszuchtige diplomatie en een verpletterende overmacht een permanente staat van afhankelijkheid en slavernij van het Palestijnse volk te scheppen. Het 'vredesproces' van Oslo voorkwam dat het Palestijnse Gezag deze verarmde en in delen uiteengevallen gebieden zou weten te besturen. Een maar zeer pover bewapende Palestijnse politiemacht moest samenwerken met de VS en Israëli's oefenden controle uit en onderdrukten elke vorm van verzet onder de politiemensen. De zeven jaar van onderhandelingen werden door Israël gebruikt om in de West-Bank en in het Gaza-gebied nederzettingen te bouwen en te versterken. Er bestaan nu meer dan 170 gemilitariseerde nederzettingen voor meer dan 200.000 Israëlische kolonisten. Het aantal kolonisten is tijdens het 'vredesproces' verdubbeld. Het Israëlische regime gebruikt de nederzettingen om de aanwezigheid van een grote groep Israëlische militairen te legitimeren en het aanleggen van snelwegen, die de groeiende nederzettingen in de West-Bank met Israël verbinden. Deze snelwegen zijn tevens een scheidslijn tussen de Palestijnse gebieden en scheiden deze af van het centrum in Jeruzalem.

Einde van de collaboratie

Dit plan was een doordachte poging om de Palestijnen te scheiden en te verzwakken, niet alleen geografisch - nee, nog veel belangrijker - ook politiek. De hoofdstrategie van de Oslo-akkoorden was om een deel van de Palestijnse beweging te ondermijnen, te corrumperen en te gebruiken tegen de anderen. Als onderdeel van het vredesproces hebben Yasar Arafat, voorzitter van het Palestijns bestuur, en zijn strijdkrachten 10 miljoen dollar gekregen om het 'terrorisme' te bestrijden. Dit betekende niet dat het terroristische gedrag van Israëlische kolonisten aan banden zou worden gelegd, maar er werd vanuitgegaan, dat de Palestijnse politie iedereen zou arresteren en gevangennemen die doorging met de strijd tegen Israël.

Nu er een opstand uitgebroken is groeit de Israëlische onderdrukking en de terreurdaden hebben geleid tot toenemend verzet, dat nog elke dag groeit. Het plan van de VS en Israël om een afdeling van de Palestijnse politie om te vormen tot een repressief leger van collaborateurs is volkomen mislukt. Tijdens een belangrijke ontmoeting in Parijs, in oktober, konden wij George Tenet, directeur van de CIA, ontwaren, gezeten naast Madeleine Albright, minister van Buitenlandse Zaken en tegenover hem Arafat. Wat was er uitgekomen van het plan van Tenet om collaboratie van de grond te krijgen tussen de gewapende machten van de onderdrukker en de onderdrukten? Het was totaal mislukt. Israël had een raketaanval uitgevoerd op het hoofdkwartier van de lijfwacht van Arafat. Het Palestijnse bestuur reageerde hierop met vrijlating van alle Palestijnse politieke gevangenen uit de penitentiaire inrichting.

Op 9 november hebben Israëlische troepen een moordende raketaanval gepleegd op Hoessein Abayat, de plaatselijke commandant van de militie van Tanzim in de West-Bank. In antwoord hierop hebben op 11 november Palestijnse guerrillastrijders overvallen uitgevoerd op twee gewapende konvooien van kolonisten, de eerste operatie van Palestijnen bij daglicht in de door Israël bestuurde gebieden van de West-Bank.

Morele en politieke eensgezindheid zijn doorslaggevend

Het overwicht in de oorlog wordt niet alleen beslist door wapens. Hoewel de Israëlische wapens, geleverd door de VS, verre superieur zijn aan de lichte wapens van de Palestijnen, wordt een langdurige strijd beslist door het moreel, door het niveau van de steun onder het volk en door het niveau van politiek bewustzijn. Israël ziet zich geplaatst voor een ernstige morele crisis. Politieke kringen schreeuwen om afscheiding. Het toenemende brute geweld en de onderdrukking hebben menigeen gedemoraliseerd. De staat Israël in zijn geheel stoelt op de valse belofte van een veilige en welvarende leefstijl, zwaar gesubsidieerd door Washington. Huursubsidies, grote woningen, hoge hypotheken, zwembaden en sportclubs lokken Israëlische kolonisten naar de gemilitariseerde nederzettingen in de West-Bank. Maar nu het Israëlische geweld escaleert, antwoorden de Palestijnse guerrillastrijders hierop door de nederzettingen als doelwit te kiezen. Kolonisten reizen alleen nog in bewapende konvooien. Veel nederzettingen zijn nagenoeg leeg.

Daartegenover zijn de Palestijnen nu meer vereend en werken ze beter samen dan ooit in de afgelopen decennia. Hun verbolgenheid, over zeven jaar van bedrieglijke vredesonderhandelingen, terwijl de nederzettingen rondom hen uit de grond werden gestampt, is nu tot uitbarsting gekomen. Elke vorm van Israëlische onderdrukking en terreur veroorzaakt nu geen angst meer, maar verhoogt het geweld en versterkt het georganiseerde verzet.

Veranderingen in de hele regio

De moed van de Palestijnse jongeren, die zich dag in dag uit verzetten tegen Israëlische tanks, met stenen en katapulten, heeft de mensen in het hele Midden-Oosten geïnspireerd en in beweging gezet. Miljoenen zijn de straat opgegaan om hun solidariteit te betuigen met de strijd en niet alleen het VS-imperialisme aan te klagen, maar ook dat van Israël. Deze verandering in het politieke klimaat in de laatste zes weken heeft het VS-imperialisme in het Midden-Oosten verzwakt en zijn plannen ontvouwd. Irak, Syrië en Iran bouwen aan nieuwe verbindingen. Irak is er openlijk toe overgegaan de 'verboden' zones binnen te vliegen, die straffeloos werden vastgelegd voor de eerste 10 jaar onder de dwang van vliegdekschepen en bommenwerpers van de VS en de Britten. Vliegtuigen uit vele landen vliegen direct op Bagdad en tarten de wurgende sancties tegen Irak. Het veranderende politieke klimaat maakt het voor het Pentagon moeilijker om te dreigen of agressief op te treden.

De Israëlische economie stort in

Het plan van Washington om Israël om te vormen tot de 'high-tech'-ingenieur van de regio is niet gelukt. Veelbelovende zakelijke overeenkomsten hebben afgedaan en handelskantoren zijn gesloten. De crisis heeft een Euro-Mediterraan partnerschap uit de rails gezet, een proces dat door de Europese Unie was opgezet om 'Zuid-Mediterrane' landen op te nemen in een vrijemarktgebied. Syrië en Libanon dreigen nu met een boycot als Israël deel gaat nemen. De werkelijke profiteurs van een vrijhandelszone zijn altijd de ontwikkelde landen met de sterkste economie: de VS, Israël en de West-Europese landen. De toeristenindustrie, de voornaamste steun van de Israëlische economie, is totaal in elkaar gestort. Vluchten naar Tel Aviv zijn bijna leeg. De aankomsthallen weergalmen van de leegte. Vertrekvluchten zijn volledig volgeboekt en er is geen lege plaats meer over. Op de luchthaven en in elke winkel of in elke koffiehoek is de sfeer te snijden en veiligheidsmensen zijn overal. Weer eens zijn VS-belastingdollars de echte kurk waarop de Israëlische economie drijft. Het Amerikaanse Congres heeft nieuwe injecties beloofd van zowel militair materieel als economische subsidies.

De militaire valkuil is voor de zwakke Palestijnse economie nog veel rampzaliger. De gedwongen sluiting gedurende weken achtereen en de eindeloze wegblokkades betekenen voor de kleine handelaars dat het moeilijk is om naar de markt te gaan, ook al zijn de olijven en andere landbouwproducten de voornaamste bron van inkomsten voor vele families. Arbeiders kunnen niet op hun werk komen. De 40.000 Palestijnen die vergunning hebben om in Israël te werken en de 60.000 die er illegaal werkten zijn nu allemaal verstoken van enig inkomen. Hoewel dit ontzaglijke ontberingen veroorzaakt en armoede betekent voor de Palestijnen, heeft het ook de zakelijke samenwerking met Israël ondermijnd. De lange-termijn-projecten van Wereldbank en IMF zijn sterk geslonken met als een van de eerste gevolgen de volledige afhankelijkheid van de Palestijnse economie van Israël. Inschikkelijkheid is niet langer een optie voor de zwakkeren onder de bevolking, die van de samenwerking hebben geprofiteerd. Een nieuw tijdperk van ononderbroken verzet is gekomen en laat de beweging voor de bevrijding van Palestina opleven. Wereldwijd raakt de anti-imperialistische strijd erdoor bezield - en dit maakt het moeilijker voor de transnationale samenwerking van miljardairs om onderdrukte landen te misbruiken als leveranciers van goedkope werkers. De werkende klasse en de progressieve beweging hier heeft een stevig aandeel in deze strijd. Hun steun voor de onbetwiste aanspraken van de Palestijnen op volledige soevereiniteit, het recht op een onafhankelijke staat met de hoofdstad Jeruzalem en het recht van de vluchtelingen op terugkeer, leeft volop.

Vertaling uit het Engels door Toos Plug.