Andere Israëlische politiek nodig Door Klaus von Raussendorff De nationale bevrijdingsstrijd van het Palestijnse volk heeft een nieuwe fase bereikt. Israël voert een genadeloze oorlog tegen de Palestijnse burgerbevolking. Voor het eerst nemen nu ook Arabische burgers van de staat Israël deel aan de Intifada. De Arabische en Moslimlanden zijn zeer verontwaardigd. De woede van de massa is niet alleen gericht tegen het VS-imperialisme en de zionistische politiek van Israël, maar ook tegen de eigen antinationale dictaturen in het gebied. "Waar blijven nu de klaagvrouwen van de organisaties voor mensenrechten, die deze misdaden tegen de menselijkheid tot voorwerp van hun droefenis zouden kunnen maken?" Deze vraag, die in het artikel 'Israël vernederd - De oorlog tegen de Palestijnen escaleert' wordt gesteld, is ook gericht aan de (internationale) vredesbeweging. Kort en bondig zegt de schrijver: "Het vredesproces in het Midden-Oosten is mislukt, omdat nog niemand de derde weg, tussen onderdrukking en nationaal zelfbeschikkingsrecht, heeft gevonden. Een Palestijnse staat die ondergeschikt is aan de staat Israël kan niet bestaan." Zo ziet nu ook het Communistisch Forum van Israël zich geplaatst voor een zware test. Dit Forum is nieuw; gevormd door oude en jonge leden van de Communistische Partij van Israël, in augustus 1999. Het CFI is naar de mening van een waarnemer in Haïfa op dit moment de "enige vertegenwoordiger van proletarisch-internationalistische belangen en basisstructuur voor de Arabisch-Joodse arbeiders in Israël en de bezette gebieden." In het basisdocument van december 1999 (Het Communistisch Forum van Israël - De oprichting van het Forum en zijn doel - (Vertaling uit het Engels: Daniel Blank, augustus 2000; geredigeerd door Hans Lebrecht, september 2000) staat er over de vereiste voorwaarden voor een werkelijke vrede in het Midden-Oosten: "Een solide verdrag, een rechtvaardige en duurzame vrede, kan alleen worden bereikt op grond van het terugtrekken van Israël uit alle Arabische gebieden die sinds de oorlog van juni 1967 bezet zijn (inclusief de Golan-hoogte en Zuid-Libanon). Een rechtvaardige en duurzame vrede kan alleen dan realiteit worden, indien de stichting van een onafhankelijke Palestijnse staat een feit wordt; een Palestijnse staat, die zowel West-Jordanië omvat, alsook de Gaza-strook, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Dat zou een Palestijnse staat zijn, die zij aan zij met Israël leeft. De Palestijnse kwestie is de kern van het Israëlisch-Arabische conflict en alleen door een rechtvaardige oplossing van dit probleem, waarbij de stichting van een onafhankelijke Palestijnse staat voorwaarde is, kan gegarandeerd worden, dat er een rechtvaardige en duurzame vrede in ons gebied wordt bereikt." "Men kan hier wel spreken van een koerswijziging van de Israëlische kameraden", aldus de reeds geciteerde waarnemer. De noodzaak tot splitsing wordt in het stichtingsdocument gemotiveerd via een interessante analyse van de interne en externe problemen van Israël en de val van de Communistische Partij van Israël. Het CFI ziet een uitweg alleen in een reflectie op de communistische idealen en de roemrijke traditie van de Communistische Partij van Israël en in een levendig proletarisch internationalisme. Een ander probleem van de eerste orde is volgens deze zegsman de noodzaak tot bundeling van alle antizionistische en wereldlijke krachten. De Israëlische maatschappij is nu sterker verdeeld dan ooit. Volgens de CPI kan ze nog altijd rekenen op een behoorlijke basis onder de werkende bevolking en vooral onder de jeugd. Het Chadasj-front, dat door de CPI is opgezet als verenigende kracht voor vrede en gelijkheid, heeft nog steeds een brede achterban, zegt de CPI. "Of deze jongste splitsing in de partij de progressieve kern heeft bevrijd van zijn opportunistische boeien zullen we wel snel merken. Maar één ding is nu al duidelijk: zonder de actieve ideologische en propagandistische steun van andere communistische en arbeiderspartijen, blijft het Forum een plaatselijke club." Vertaling Toos Plug.

Israël vernederd - De oorlog tegen de Palestijnen escaleert Door Werner Pirker Israël voert een genadeloze oorlog tegen de Palestijnse burgerbevolking. Maar waar blijven nu de klaagvrouwen van de organisaties voor mensenrechten, die deze misdaden tegen de mensheid tot voorwerp van hun droefenis zouden kunnen maken? Hoe luidkeels lieten ze zich horen, toen de Russen oorlog voerden in Tsjetsjenië. En toen soldaten van het Joegoslavische federale leger en Servische politie-eenheden de afscheidingsaanvallen van het UCK bestreden, raakten ze zozeer buiten zichzelf, dat ze de NAVO-oorlog tegen de Joegoslavische burgerbevolking juichend bestempelden als 'voorkomen van genocide'. De oorlog van Israël tegen de Palestijnen is vooral een oorlog tegen jongeren en kinderen. In een interview vertelde een Israëlische scherpschutter, dat ze bevel hadden, gericht op het hoofd te schieten. Op de vraag, of dit ook voor kinderen gold, zei hij nee. Dat was niet toegestaan bij personen onder de twaalf jaar. Bij het bereiken van de twaalfjarige leeftijd is voor Palestijnse jongens en meisjes de kindertijd voorbij. Dat zegt iets over de levensverwachting die Israël de Palestijnen biedt. Nu kunnen we ook uitleggen waarom het juist kinderen en jongeren zijn die door de haat tegen de bezetters de straat opgedreven worden; dat ze nog liever sterven, dan onder deze mensonwaardige omstandigheden te leven. Het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen is geen abstract begrip, geen mythe, het is de eis voor een vrij en zelfstandig leven. Dat wil niet zeggen dat een dergelijk leven onder de corrupte overheid van Arafat mogelijk zou zijn geworden. Zelf over je lot kunnen beschikken of dat anderen dat voor je doen is geen nationaal probleem. Maar als een natie het zelfbeschikkingsrecht niet krijgt, dan ontberen de leden ervan iedere voorwaarde tot verkrijgen van hun democratische en sociale rechten. Wie moet leven onder permanente oorlogsomstandigheden, wie een andere natie als leidinggevende moet erkennen, die heeft geen toekomst - een toekomst die is verbonden met de eigen natie en met het eigen onafhankelijke ik. Dat is het antwoord op de vraag waarom de volgende generatie van Palestijnen het besluit tot de opstand van de kinderen heeft genomen. Heus niet omdat Sharon de Tempelberg heeft beklommen. Het vredesproces in het Midden-Oosten is mislukt omdat nog niemand de derde weg, tussen onderdrukking en nationaal zelfbeschikkingsrecht, heeft gevonden. Een Palestijnse staat die ondergeschikt is aan de staat Israël kan niet bestaan. Zolang het volk van Israël niet bereid is de Palestijnen als gelijkberechtigd te erkennen, zolang zal het de vernederende confrontatie ervaren van uitdaging door kinderen en de morele vernedering ervan moeten ondergaan. Bron: junge Welt, 22 november 2000, vertaling Toos Plug.