Medische studie Golfoorlog:

verband kanker en verarmd uranium

Manifest schrijft al enige jaren over het verband tussen de vreemde ziekten in de Bijlmer en de aanwezigheid van verarmd uranium in het verongelukte EL-Al-toestel. (1) Manifest nodigde daarom begin 1999 dr. Durakovic uit voor een bijeenkomst in de Bijlmer. Sindsdien wint hij aan gezag. Ondanks tegenwerking van officiële zijde, tot fysieke bedreigingen aan toe, wordt zijn werk steeds meer bekend en gewaardeerd. De Stichting Onderzoeksgroep Vliegramp Bijlmermeer (SOVB) heeft de contacten met Durakovic voortgezet en voert een continue, nog te eenzame, strijd tegen de Nederlandse gezagdragers die elk verband tussen het verarmd uranium en de ziekten in de Bijlmer in de doofpot willen houden.

Hieronder een artikel uit de New York Times, dat de toegenomen gezaghebbendheid van dr. Durakovic aantoont en bovendien nogmaals duidelijk het verband legt tussen verarmd uranium en kanker... en nu in een gerespecteerde Amerikaanse krant.

Door Marlise Simons

De dood ten gevolge van kanker bij 24 Europese militairen die op de Balkan dienden bij de vredesmacht en de ziektegevallen, door veel anderen gemeld, hebben Europa gealarmeerd over het gebruik van verarmd uranium in munitie, door Amerikaanse vliegtuigen afgevuurd tijdens de conflicten in Bosnië en Kosovo. Niemand heeft een aantoonbaar verband gelegd tussen het gebruik van verarmd uranium en de dood en ziekten van Balkan-veteranen; veel wetenschappers zien zo'n verband als onmogelijk. Evenmin is het duidelijk, dat vormen van kanker bij leden van de voormalige vredesmacht vaker voorkomen dan bij de doorsnee bevolking.

Maar de angst, die vaak opkomt bij het noemen van 'straling', hebben doktoren, militaire deskundigen en politici gewekt om haastig op zoek te gaan naar een verklaring. Tot het opnieuw bekeken onderzoek behoort het werk van een gepensioneerde kolonel van het Amerikaanse leger, die nadrukkelijk een verband legt tussen sommige ziekten bij Golfoorlog-veteranen en het verarmd uranium plus de uranium 236 isotoop, die volgens hem in hun lichamen gevonden zijn.

Asaf Durakovic begon zijn onderzoek van Golfoorlog-veteranen toen hij als hoofd van de afdeling stralingstherapie in de negentiger jaren werkte voor het 'Veteranen Regerings Ziekenhuis' in Wilmington. Sinds deze functie opgeheven is in 1997 zette hij zijn onderzoek uit eigen middelen voort in Toronto (Canada).

In een onlangs gehouden interview zei hij, dat analyse, gedurende de laatste drie jaar, van het lichaamsvocht van 40 Amerikaanse, Britse en Canadese Golfoorlog-veteranen, die zich tot hem gewend hadden, steeds weer de aanwezigheid aantoont van verarmd uranium en van uranium 236, een meer radio-actief uraniumisotoop. Dr. Durakovic zegt dat hij, in tegenstelling tot andere instituten die uraniumtests uitvoeren, gebruikmaakt van de massa-spectrometrische methode, die het relatieve voorkomen van elk isotoop in het lichaam meet.

Hij zegt verarmd uranium met uranium 236 gevonden te hebben in 62 procent van de onderzochte ziektegevallen bij Golfoorlog-veteranen. Hij gelooft dat minuscule deeltjes opgenomen zijn in hun lichamen en oorzaak kunnen zijn van hun ziekten. Stralingsdeskundigen in Frankrijk en Engeland zeggen dat zij nu zijn werk herlezen omdat hij als eerste gewag maakte van uranium 236 in de urine en het beenderweefsel van Golfoorlog-veteranen. Zij vermoeden dat de aanwezigheid daarvan een indicatie is van het voorkomen van nog andere verontreinigingen. "Dit is niet het in de natuur voorkomende verarmd uranium" zegt Monique Senfeacute, een gezaghebbend natuurkundige in kringen van het Franse kernfysisch onderzoek, "de door hem gevonden hoeveelheden komen niet in de natuur voor. Dit is afkomstig van kernafval".

Durakovic's werk circuleert onder leden van de NAVO-medische staf

Dr. Durakovic vertelde dat toen hij, door een collega in 1991 gevraagd om 24 Amerikaanse Golfoorlogveteranen te onderzoeken, zijn testserie begon aan het New Jersey hospitaal, dat er verkregen urinemonsters onvindbaar waren en dat zijn pogingen om nadere precisietesten uit te voeren werden tegengewerkt. Uiteindelijk, zegt hij, werd hij ontslagen. In het veteranenhospitaal van Wilmington zei woordvoerder Barbara Howell, dat Dr. Durakovic's dienstbetrekking eindigde omdat "er geen behoefte was aan een full-time medisch specialist voor stralingstherapie". Ze zei dat geen testmonsters verloren waren en dat in alle geteste monsters de hoeveelheid uranium "binnen normale grenzen" lag. Dr. Durakovic kreeg nooit inzage in deze testrapporten. NAVO-topfiguren vrezen dat de Europese bezorgdheid eventueel zou kunnen leiden tot een verbod op munitie met verarmd uranium, een uitzonderlijk hard metaal en daarom geschikt tegen tanks.

Zowel de NAVO als het Pentagon halen wetenschappers en militaire deskundigen voor het voetlicht met bewijzen dat de lage stralingsdosis in munitie onschadelijk is en dat natuurlijk uranium altijd aanwezig is in het milieu en in het lichaam. Maar de Europese achterdocht werd deze maand weer gewekt toen laboratoria in Zwitserland en Finland openbaarden dat zij kleine hoeveelheden uranium 236 gevonden hadden in scherfjes van Amerikaanse wapens, gevonden in Kosovo. Pierre Roussel, natuurkundige in het nationaal kernfysisch onderzoekscentrum in Parijs, merkte op dat de hoeveelheid uranium 236 tot nu toe gevonden klein was, maar voegde er aan toe: "Het probleem is dat deze isotoop slechts geproduceerd wordt in een kernreactor en dus vergezeld gaat van veel meer radioactieve elementen."

Een woordvoerder van het Pentagon, nu ontslagen samen met de Clinton-bureaucratie, zei op 18 januari dat vanwege mogelijke productie-afwijkingen het Amerikaanse verarmd uranium soms sporen bevat van plutonium, neptunium en americium (radioactieve afvalproducten gevormd in kernreactoren, vert.). Hij wekte echter de indruk dat de hoeveelheden zo klein waren dat zij geen gevaar vormden. Experts in stralingstherapie in Engeland, Frankrijk en de Verenigde Staten zetten in een interview vraagtekens bij het idee dat dit ongevaarlijk zou zijn.

Immers, experimenten hebben aangetoond dat uraniumdeeltjes kunnen binnendringen in de bloedstroom, in organen en in het beenderstelsel, waar zij oorzaak zijn van straling van laag niveau; dat de schadelijke werking van deze straling nog weinig begrepen is en dat de discussie over de veilige dosis nog niet afgerond is. "Verarmd uranium, overwegend uranium 238, is gevonden in de beenderen en eenmaal daar kan het doordringen tot in het beenmerg" zei Jean-Francois Lacronique, directeur van het nationaal instituut voor stralingsprotectie in Frankrijk, die de veiligheid controleert van de werkers in de Franse kerncentrales.

"Afhankelijk van de dosis en de periode van blootstelling kan elke straling oorzaak zijn van leukemie."

Dr. Durakovic zei te geloven dat er een fundamenteel verschil is tussen de gevolgen van verarmd uranium buiten en in het lichaam. Buiten het lichaam doet het geen kwaad. Maar als verarmd uranium explodeert, dan verbrandt het bij hoge temperatuur en "het verandert in uraniumoxide in kleine, harde stofdeeltjes met afmetingen van duizendsten van een millimeter. Deze blijven zweven in de atmosfeer, verspreid door de wind en komen omlaag als stof. Omdat zij afmetingen hebben van microns, kunnen zij door mensen ingeademd worden". Dr.Durakovic vervolgt: "Eenmaal ingeademd komt het in de bloedstroom, wordt vervoerd naar de botten, de lymfklieren, de longen en de lever, blijven daar hangen en veroorzaken schade omdat het straling afgeeft op laag niveau maar over aanzienlijke perioden." Critici over het werk van Dr. Durakovic noemen het ontoereikend, zonder dat het een duidelijk verband aantoonde tussen uranium en de ziekten van oorlogsveteranen. Maar Dr. Durakovic zegt dat hij dat ook niet beweert, maar dat zijn proeven de onmiskenbare aanwezigheid aantonen van radioactieve uraniumdeeltjes bij zijn patiënten.

De 'New York Times', 29-1-2001. Marlise Simons is journaliste voor gerenommeerde Engelstalige bladen. Het artikel is geschreven na een interview met Dr. Asaf Durakovic. Vertaling: Thomas Janssen.

(1) Manifest 1997: nummer 5 en 19; 1998: 6, 8 en 23; 1999: 4 t/m 7, 9, 10, 17 en 23; 2000: 4, 11, 12, 13-15, 18, 19, 20, 23 en 25; 2001: 1, 2 en 3.