Toen we aan het eind van de dag zaten uit te blazen, was er weer een bezorgde blik van mijn vrouw in mijn richting. "Wat is er?", vroeg ze.
"Ik snap het niet", zei ik. "Waarom moeten ze toch altijd hun eigen soort aanvallen en kijken ze tegen de profiteurs op. De materiële positie waarin men verkeert, bepaalt toch het denken?"
"Precies", antwoordde ze, "dit raakt ze onmiddellijk. Toen ma in het ziekenhuis lag, had ze er belang bij met het personeel mee te praten. Nu is ze verder in eerste instantie afhankelijk van de andere partijen in de zorg. Op de eerste plaats de huisarts, maar die staakt ook al. En verder de specialist, 'waar ze toch zo goed mee kan praten'. En dan komt het probleem. De specialist wil graag haar tijdelijk geplaatste stoma weer verwijderen, maar de wachtlijsten... Je oom wordt ook steeds geconfronteerd met ziekenhuisbezoeken aan de hand van wachtlijsten. Wat verwacht je nou? Dat speelt het zwaarste! En dan ga jij degenen die door de TV als probleemveroorzakers naar voren gebracht worden, en dat wordt dan nog eens bevestigd door hun 'sociale' omgeving, verdedigen. Je kan helemaal gelijk hebben met je 'materiële positie', maar dit komt ze het eerst aan de botten."
Ze heeft gelijk dat het zo meestal gaat, maar ik word er af en toe zo moedeloos van. Af en toe, maar er is geen andere weg dan bewustmaking.