Drie miljard meer voor de zorg?

Ja, voor de zorgverzekeraars!

Door Jan Cleton

Een algemeen polder-gevoelen van 'daar hebben we ons toch maar weer mooi uitgered', zal daaraan niet vreemd geweest zijn; over tot de orde van de dag. De dagen waren echter zwaar en de nachten kort. De volgende dag al moest VVD-minister van Financiën Zalm zijn norm, en dus de maximale winst voor het kapitaal, verdedigen tegenover ministers die zwaar onder vuur lagen. Onder vuur van krachten uit de onderwijs- en zorgwereld, die dreigden de stabiliteit van het poldermodel te ondergraven ondanks de medewerking van de in en door de SER vertegenwoordigde 'partijen' van werkgevers, werknemers en overheid. Het volk begon te morren. Maar 'paars' vindt nog slimme oplossingen.

Paars is slim als het er om gaat geld over te hevelen van de publieke of collectieve sector in privé-handen. Paars is slim als het er om gaat vele tientallen miljarden aan roerend en onroerend goed te verhuizen van collectief naar privé-bezit. Schoolvoorbeeld is de langzaam maar zekere wijze waarop de gehele zorg in privé-handen overgaat, zonder dat de grote profiteurs daar voor hoeven te betalen. Integendeel, zij krijgen er nog een forse overheidssubsidie bij voor de reorganisatie, drie miljard! Drie miljard die gevonden werd binnen de Zalm-norm. Ook hier voor het overgrote deel van de Nederlandse bevolking een sigaar uit eigen doos. En wie profiteren daarvan?

De Zorgverzekeraars Nederland (ZN) wrijven zich vergenoegd in de handen. Uiteraard zorgen de bestuurders goed voor hun eigen achterban, de aandeelhouders. Zij doen dit door het incasseren van de premies van de verzekerden en de 'goede gaven' van de overheid. Zij zijn degenen die in werkelijkheid voor de verdeling zorgdragen. We komen tekort bij die verdeling, riepen zij de afgelopen jaren. Daarom ontstonden er wachtlijsten; daarom is er nu oproer bij de huisartsen en bij het verplegend personeel! Wij hebben de oplossing. Overheid, help. (zie kader)

En dat was aan geen dovemansoren gericht bij de paarse privatiseringsvoortrekkers van Europa. Paars wil graag af van de verplichting nog op enigerlei wijze sociaal bezig te zijn. Dat is toch niet meer van deze tijd?

Marktwerking is het toverwoord. Chaos en tweedeling zijn het gevolg.

Opvallend in de voorstellen van ZN is dan ook dat het slechts voorstellen betreft die de problemen zouden kunnen oplossen van de zogenaamde vrije beroepen in de zorg, de kleinere spelers op de zorg-markt, en de instellingen waar zij directe of indirecte banden mee hebben. Verklaarbaar is het echter wel. Het betreft hier beroepsgroepen en instellingen die nu, of straks, door hen als zorgverzekeraars betaald moeten worden en voor hen onmisbaar zijn om hun winst te realiseren.

Verplegend personeel valt daar wat hen betreft niet onder, die arbeidsmarkt is in hun ogen, ondanks al hun gekerm, nog ontspannen. Zuid-Afrikaanse, Surinaamse en 40.000 Poolse verpleegkundigen zijn, althans in naam, nog in de aanbieding. Als het al geen werkelijke optie is, dan dient het voorlopig nog als bruikbaar chantagemiddel.

En ondertussen mag het verplegend personeel ook haar bijdrage leveren aan de privatisering van de markt. Zij zouden genoegen moeten nemen met 5,5% minder loon om de personeelsproblemen in de zorg op te lossen. Op hen wordt een beroep gedaan in het kader van solidariteit met de patiënten. Misschien wordt het hoog tijd om personeels- en patiëntencollectieven op te richten. Collectieven die zich verzetten tegen de privatisering, omdat het personeel, evenals de overgrote meerderheid van de patiënten, daar geen enkel belang bij heeft en er slechts de nadelen van ondervindt.