|
In die periode zijn er meer dan 300 acties geweest: zondagsdiensten, stakingen en werkonderbrekingen op allerlei afdelingen. Nieuwe acties waren voor de komende weken al op grote schaal in voorbereiding. In deze periode zijn er ook CAO-akkoorden bereikt voor de thuiszorg en de geestelijke gezondheidszorg (GGZ). De CAO geldt voor 170.000 werknemers in de ziekenhuizen.
De bonden ABVAKABO FNV, CFO CNV en FHZ vinden dat er een goed onderhandelaarsakkoord op tafel ligt. In 16 maanden worden de lonen verhoogd met 4 procent marktconform, met de gevraagde structurele plus van 2,4 procent daar bovenop in 2001. Verder in 2001 een eenmalige uitkering van 0,6 procent. Per 1 januari 2002 een structurele loonsverhoging van 1 procent en per 1 mei een eenmalige uitkering van 0,4 procent. De gewraakte 38 uur is naar de prullenbak verwezen. De positie van leerlingen is verbeterd en op het gebied van de arbeidsomstandigheden zijn goede resultaten bereikt, evenals op andere punten. Dit alles kan er toe bijdragen dat het aantrekkelijker wordt om te werken in de ziekenhuizen, voor het huidige personeel, maar ook voor nieuw personeel.
Dit akkoord is het resultaat van de druk die de leden van de bonden hebben ontwikkeld door op grote schaal actie te voeren. Het is de bonden steeds te doen geweest om een goede CAO en niet om acties. De bonden ABVAKABO FNV, CFO CNV en FHZ zijn daarom tevreden dat met dit onderhandelaarsakkoord de acties opgeschort kunnen worden en leggen het akkoord met een positief advies voor aan hun leden. De bonden NU'91 en de Unie Zorg en Welzijn beoordelen dit akkoord anders dan de drie bonden waarmee gezamenlijk actie is gevoerd voor een betere CAO. NU'91 en De Unie Zorg en Welzijn zijn teleurgesteld en vinden het principe-akkoord nog net binnen het mandaat van de leden van NU'91 en de Unie Zorg en Welzijn vallen. Het resultaat behelst, volgens deze bonden, een loonsverhoging van 7,4 procent voor 16 maanden oftewel een structurele loonsverhoging van 6,2 procent voor 12 maanden.
"Met deze loonmutatie is een aanzienlijk deel van het beschikbare budget voor een volgende CAO reeds uitgegeven. Hiermee worden de problemen voor ons uitgeschoven. Het akkoord van 16 maanden heeft tot gevolg dat een van onze belangrijkste eisen namelijk herijking van het salarisgebouw, het creëren van uitloopschalen tijdens de looptijd van deze CAO, waar reeds overeenstemming over was, is gesneuveld. Tot slot is het ook nog eens zo dat deze CAO de vergelijking met de CAO-GGZ niet aan kan. Op jaarbasis is het resultaat ruim 1,5 procent minder waard dan het GGZ-akkoord. Onze leden hebben de afgelopen maand actie gevoerd voor betere salariëring en meer waardering voor hun vakgebied. Het is onbegrijpelijk dat daar dit teleurstellende resultaat uitkomt." aldus onderhandelaars Dekker (NU'91) en De Bruin (Unie Zorg en Welzijn).
Als we de loonsverbetering en de lange lijst van winstpunten met betrekking tot de (secundaire) arbeidsvoorwaarden overzien, kan in ieder geval worden vastgesteld dat de langdurige strijd niet voor niets was. Het is aan de leden van de bonden om uit te maken of de onderhandelaars met te geringe resultaten genoegen namen. Dé grote winst was de bereidheid tot langdurige acties en het toegenomen zelfbewustzijn van de werknemers. Het gegroeide zelfvertrouwen zal zich ook dienen te vertalen in een grotere druk op de vakbewegingsleiding om te doen wat de leden willen en minder rekening te houden met de eisen van regering en werkgevers.