De Titanic, de reus, het grootste schip
ter wereld. Een pracht, machtig, majestueus.
Gebouwd door duizend en één handen, een feest
van de macht. Het klonk in ieders oren.
In twee uur tijd zonk het naar het diepste
punt, opengescheurd door ijs. Harder dan staal.
Een ramp, een menselijke tragedie. Een decreet,
van het kapitaal. Zij wisten immers beter.
Zo zinken oorlogen naar hun diepste geheimen.
Voor de mens een tragedie die wordt meegesleurd
Het boven water halen van zo'n reusachtig wrak
ligt buiten de verbeelding wie werkelijk schuldig was.
Het schip kan niet meer voor zijn eigen tribunaal
verschijnen, zoals elk land zijn decreten onder
water houdt. Wil het zijn eigen koers varen,
zal het varen op Dollars de wielen van de Macht.
Eenmaal los van verantwoordelijkheden zal het niet
lang kunnen varen zonder het anker van chantage.
Het offert zijn matrozen, de bouwers. De macht van
het decreet reikt zover, wie ervoor wil betalen.