Prinsjesdag 2001

Door Jan Cleton

Foto: Corrie Westgeest 

Het partijbestuur van de NCPN stelt de partij voor om deel te nemen aan de kamerverkiezingen. De partij komt steeds meer in beweging. Foto: Rob Heusdens 

De derde dinsdag in september zal dit jaar gekenmerkt worden door twee gegevens: in de eerste plaats de Tweede Kamerverkiezingen van komend voorjaar en in de tweede plaats de GATS (Global Agreement on Treatment in Services), het globaliseringsproces dat dienstverlening verder in handen van de graaiers moet brengen.

De paarse partijen zullen zich uitsloven om de zegeningen van de vrije markt, met beperkte sociale kanttekeningen, aan de kiezers over te brengen. Het door hen gevoerde beleid zal hierdoor ingedekt moeten worden. Anderzijds zullen de gevestigde partijen die tot de oppositie behoren, er alles aan doen om hun oppositionele standpunten als progressief te brengen. De waarheid ligt echter niet in het zogenaamde democratische midden. De waarheid ligt er ver links van. Zo ver links, dat in de Staten-Generaal alleen nog maar enigszins zinnige kritiek van de SP verwacht kan worden. Deze kritiek zal echter weinig gehoor vinden bij de overige partijen en dus in wezen weinig veranderen. Het zal beleefd aangehoord worden, met af en toe een besmuikt lachje, want die paar Kamerzetels vormen geen gevaar voor het beleid dat de rijken dient, zolang het systeem buiten schot blijft. GroenLinks zal nog verder gaan in het meeregeren, omdat het regeringspluche blijft lonken. De kleine christelijke partijen zullen zich profileren op goddelijke wetten, maar hun aanhang daar niet echt op mobiliseren. Het blijft allemaal parlementaristisch gedoe dat niet echt gewicht in de schaal legt.

Er moeten weer communisten in de Kamer

De afgelopen decennia hebben geleerd dat steeds meer mensen zich van de politiek afkeren. Gelegenheidspartijen, zoals D66, die de mensen nog enige hoop gaven op verandering, ontpopten zich binnen korte tijd tot waarlijke lakeien van het kapitaal. De kans is groot dat D66 bij de komende verkiezingen vervangen gaat worden door Leefbaar Nederland. Stevige debatten zullen er dan gewijd worden aan deze aardverschuiving in de Nederlandse politiek. In groten getale zullen de parlementariërs klaarstaan om deze 'nieuwe vijand' de grond in te boren. Maar er zal niets echt veranderen, want deze partij komt voort uit het gemeentelijk onbehagen van de burger die meer invloed op de landelijke politiek wil hebben. Dat dit de enige achtergrond is blijkt wel uit het feit dat men een goedgebekte beroepskankeraar als Pim Fortuyn, die zich aangemeld heeft als lijsttrekker, dankbaar binnenboord haalt. De arbeidersklasse heeft ook van hen niets te verwachten. Een partijprogramma is er amper, en voorzover het er wel is is er slechts sprake van inspraak binnen het systeem. Daar maakt de gevestigde orde zich ook weinig zorgen over.

Een communistische politiek, dat zou hen pas echt zorgen baren. Een politiek die goed beargumenteerd op zou komen voor de werkelijke belangen van de werkenden, hoe klein ook in de volksvertegenwoordiging. Daarom moeten we er met zijn allen voor gaan: Er moeten weer communisten in de Kamer! Communisten die de vrijemarktideologie doorprikken, die aantonen dat harmoniemodel een farce is. Dat de werkelijke belangen van de werkenden slechts ondersteund kunnen worden door parlementaire vertegenwoordigers, maar dat deze strijd daar niet beslist wordt maar op de werkvloer. Een strijd die door communisten in het Parlement maximaal ondersteund wordt.

Prinsjesdagcomedie

Zolang er geen communisten in het parlement zitten, communisten die kunnen rekenen op een strijdbare en dus machtsbasis, zullen de begrotingsdebatten na 'de derde dinsdag in september' bestaan uit comedie en onmacht. Een comedie die aan het licht gebracht moet worden en onmacht die voortkomt uit parlementaire posities zonder een proletarische strijdbare achterban. Ook voor communisten geldt dat als die achterban ontbreekt, zij geen werkelijke invloed hebben.

Als communisten 'er voor gaan' doen ze dat dus in meerdere opzichten. Alleen focussen op een parlementaire positie brengt ons bijna onvermijdelijk in eenzelfde positie als de SP. Een parlementaire positie moet gedragen worden; niet alleen door het aantal verkregen stemmen, maar door de strijdbaarheid van de mensen die op de NCPN stemmen. Er wacht ons dus een zware taak. Een taak die wij op ons moeten nemen om tot een betere wereld te komen.