Turkije: Tijd om over oorlog te praten
Door E.M.
Het lijkt erop dat de verschillende delen van de Turkse bourgeoisie eensgezind zijn in hun keuze om de kant van de Verenigde Staten te kiezen in de dreigende oorlog. Direct na de terroristische aanslag heeft de bourgeoisie haar trouw aan de VS uitgesproken, nog voordat er enige vijand was aangegeven. Zij zeiden dat Turkije iedere beslissing van de VS zou steunen.
Dit doet niet alleen denken aan de loyaliteit van een dienaar aan zijn meester, maar toont ook dat de Turkse bourgeoisie in buitenlandse aangelegenheden geen ander politiek alternatief heeft dan haar uiterste best te doen om haar ultieme loyaliteit aan de VS te bewijzen en iedere beloning te accepteren die de VS voor deze bewezen dienst geschikt acht.
Toen werd Osama bin Laden door Powell aangewezen als verantwoordelijke voor de terreuractie. Bin Laden is een van de bloedbroeders van de Turkse fundamentalisten en de fascistische contra's in Turkije, die jarenlang hebben gevochten tegen elk onderdeel van de progressieve beweging. Zij zijn broeders omdat zij dezelfde vader hebben: 'Uncle Sam'. Dus zij moesten een keuze maken tussen hun vader en hun broeder. Zij protesteerden niet tegen de oorlogsverklaring van de VS aan Afghanistan, totdat Bush het woord 'kruisvaarders' gebruikte als een metafoor voor de eenheid van de imperialisten tegen bin Laden. Het woord kruisvaarders herinnerde de fundamentalisten aan hun reeds lange tijd vergeten antiwesterse opstelling. Dat is niet het enige dat hen angst aanjaagt. Een oorlog tegen het fundamentalisme, onder leiding van het Amerikaanse imperialisme, zal zeker hun kans verkleinen om de politieke macht in Turkije te grijpen.
Wie zegt wat tegen de oorlog?
Eigenlijk zegt iedereen uit de verschillende delen van de bourgeoisie hetzelfde: "We moeten de VS steunen in deze oorlog". De door de VS aangestelde staatsminister Dervish zegt, dat "Turkije de VS moet helpen in hun strijd tegen het terrorisme, zonder daarvoor enige beloning te verwachten." Dit was een boodschap aan mensen zoals Ismail Cem, de minister van Buitenlandse Zaken. Cem probeert duidelijk te onderhandelen met de VS over een beloning, door te zeggen "Turkije wil geen avontuur." Eerste minister Ecevit toont de hulpeloosheid van de diplomatie van de Turkse bourgeoisie op dit moment. Hij beantwoordt elke vraag over Turkse betrokkenheid bij de op handen zijnde oorlog met dezelfde bewoordingen: "De VS hebben tot nu toe nog niet verteld wat zij van ons verwachten". Fundamentalisten en fascisten zijn gefrustreerd. Als zij de VS in de oorlog steunen dan zullen zij hun kiezers beledigen. Aan de andere kant, als zij bin Laden steunen dan zullen zij de steun van hun grote vader verliezen, het Amerikaanse imperialisme. Het lijkt erop dat zij geen van beiden zullen steunen maar proberen om hun belangrijke positie voor het Amerikaanse imperialisme terug te krijgen, door nog meer energie te steken in hun strijd tegen communisten, die tegen de oorlog zijn.
Turkse communisten zullen geen partij kiezen in een oorlog tussen de islamitische terroristen en het Amerikaanse imperialisme. Dit hebben zij onmiddellijk nadat er sprake was van een dreigende oorlog publiekelijk verklaard. Het volk van Turkije wordt onvermijdelijk in de richting van een oorlog geduwd die niets te maken heeft met haar eigen belangen. Dit is een van die zeldzame periodes dat communisten weinig inspanning hoeven te verrichten om de arbeidersklasse bewust te maken: sommigen hebben reeds tijdens de Golfoorlog begrepen dat het deelnemen aan een oorlog aan dezelfde kant als de VS hen alleen maar meer ellende zal opleveren.
Geen oorlog!
Oorlog brengt de mogelijke politieke stellingnames terug tot twee. Zoals Bush zei, ofwel je staat aan hun kant of je bent tegen hen. Dit is een van de zeldzame periodes in de Turkse geschiedenis die de Turkse bourgeoisie berooft van de populistische verklaringen waarmee ze de arbeidersklasse misleiden. De communisten vormen de enige politieke groepering die zich openlijk tegen de oorlog heeft uitgesproken. Dat zal de banden tussen de werkende klasse en de communistische beweging versterken. Maar tegelijkertijd zal de repressie door de bourgeoisie zwaarder zijn dan ooit.
Alles welbeschouwd, het verzet in Turkije tegen de verwachte oorlog zal veel groter zijn dan het verzet tijdens de Golfoorlog.
Vertaling: J. Bernaven.
