|
|
|
|
Persoonlijkheden uit het openbare, politieke en universitaire leven proberen deze, als een rode draad door de Griekse samenleving lopende, instelling de mensen uit het hoofd te praten. Men probeert de Grieken een ander bewustzijn aan te leren en zich meer aan te passen bij wat als 'Europees' en/of 'westers' gepresenteerd wordt om het land 'geen eiland van isolement' in het wereldgebeuren te laten zijn. Met vaak een uitdrukking van gegeneerdheid in stem en voorkomen over wat een verouderde en achterhaalde mentaliteit heet te zijn, 'buigt' men zich over dit voor het Griekse establishment verontrustende verschijnsel onder het merendeel (zoals blijkt uit de talloze opiniepeilingen en beslist niet alleen uit de vele betogingen) van de bevolking.
In verlegenheid gebracht ten opzichte van de VS, met wie het land officieel vriendschappelijke betrekkingen heeft, is men een jacht begonnen op 'spoken uit het verleden', maar met een hedendaagse voedingsbodem. Dus in dit geval op een anti-imperialistisch spook (door de gebeurtenissen wat specifieker een anti-Amerikaans spook geworden), dat steeds meer redenen heeft om rond te waren.
Een opvallende gebeurtenis was die in een van de Griekse voetbalstadions een aantal dagen na de aanslag op de gebouwen van het World Trade Centre in Manhattan. Er werd, voor de wedstrijd begon, door de organisatoren gevraagd om drie minuten stilte voor de slachtoffers van de aanslag. In plaats van dit te doen, stond de grote meerderheid van het voetbalminnende publiek als een man op en riep in koor de al jaren op betogingen gehoorde leuze: Amerikanen, volkerenmoordenaars! Die voetbalsupporters, van wie iedereen dacht, dat ze a-politiek zijn, gaven blijk van een feilloos politiek instinct, veroorzaakt en overgeleverd via de naoorlogse uiterst pijnlijke ervaringen van de Griekse bevolking met het VS-imperialisme. Misschien maakt dit gebeuren, waarvoor het Griekse establishment zich diep schaamt, een slechte indruk. De vraag komt makkelijk op, of die Grieken dan helemaal geen gevoel voor de duizenden slachtoffers van de aanslagen van 11 september hebben. Met grote zekerheid kunnen we hierop antwoorden, dat de Griekse bevolking zeker niet minder menslievend is dan anderen en dat zij voortdurend blijk geeft aan de kant van onderdrukte volkeren te staan. Dat die uitingen niet in de richting van officieel opgelegde rouw gaan, wijst erop dat de ervaringen met het Amerikaanse imperialisme sinds de Tweede Wereldoorlog een vast bestanddeel geworden zijn van het Griekse bewustzijn. Een moeilijk uitroeibaar verschijnsel dus, ondanks Clintons' officiële en hypocriete 'sorry' voor de militaire dictatuur van 1967-1974, zeker daar de VS blijven bewijzen hun 'oorlog tegen de volkeren' onverminderd voort te zetten ter wille van economische superbelangen. Laten we niet vergeten, dat in de dagen van officiële rouw, toen de Griekse minister van Buitenlandse Zaken verklaarde, dat we "allemaal Amerikaan zijn", het "oorlogsgehuil van de Yankees" (uitdrukking in Griekse oppositiepers) via de vele radio- en TV-zenders ook de Griekse oren bereikte. En dit zette onmiddellijk oude, welbekende en historisch bepaalde reacties op gang.
Van reformistische zijde zijn de betogingen - om niet te spreken van de anti-Amerikaanse reflexen - tegen de Yankee-oorlogen al een nationale neurose genoemd. Terwijl iemand als Chalmers Jonhson (voormalig CIA-adviseur tijdens de Koude Oorlog, zie Manifest 18) hardop kan zeggen, dat het geen wonder is dat zijn land wereldwijd gehaat wordt, doen de Griekse bestrijders van het anti-amerikanisme er geheimzinnig over. In plaats van zich gegeneerd te buigen over het anti-amerikanisme van de Griekse bevolking, zouden ze er beter aan doen zich te buigen over hun eigen dienstwilligheid ten overstaan van de grote baas ("we zijn allemaal Amerikaan") om hun eigen complex van de ondergeschikte in het imperialistische wereldgebeuren eens grondig onder de loep te nemen.