|
|
Tot nu toe is geweld het enige middel dat de burgerlijke politici konden bedenken om de anti-imperialistische acties van de linkse beweging te stoppen. Op 14 oktober werd de demonstratie van linkse partijen tegen de oorlog voorkomen door middel van uitzonderlijk geweld. En als laatste maar niet minder belangrijk heeft president Sezer een wet, die al door het parlement was goedgekeurd, via een referendum voorgelegd aan de bevolking, die hiermee de gelegenheid krijgt om de legitimiteit van het huidige parlement in twijfel te trekken.
Er is veel opschudding ontstaan over een bepaalde wet die onlangs door het parlement is goedgekeurd. Als onderdeel van een pakket nieuwe grondwetswijzigingen heeft het parlement unaniem een aanvullende wet aangenomen die het mogelijk maakt om de salarissen van parlementsleden aanzienlijk te verhogen. Dit is in het verleden vele malen gebeurd zonder dat daar veel aandacht aan besteed is. Maar dit keer, met opvallende bemoeienis van de burgerlijke pers, is het een van de belangrijkste onderwerpen op de Turkse politieke agenda geworden. Hoe konden de parlementariërs de beslissing nemen om hun eigen salaris zo te laten stijgen, terwijl alle anderen in het land veroordeeld zijn tot armoede?
Dit is zo'n typische situatie die duidelijk maakt waarom de militairen de belangrijkste burgerlijke politieke macht vormen in Turkije. Turkse parlementariërs zijn in wezen te dom om de werkende klasse te misleiden in het belang van de uitbuitende klasse. Een samenvatting van wat er gebeurd is maakt dat duidelijker. Het Turkse parlement was verplicht om een aantal grondwetswijzigingen door te voeren in overeenstemming met de richtlijnen van de Europese Unie. Voordat de voorstellen voor de wetswijzigingen werden voorbereid stond al vast dat ze aangenomen zouden worden. Op de een of andere manier zagen de parlementariërs dit als een gelegenheid om hun eigen salarissen te verhogen. Ze bereidden een wetsontwerp voor, keurden het unaniem goed en namen het op in het totale pakket van grondwetswijzigingen dat voorgelegd moest worden aan de president. Omdat het betreffende wetsontwerp zo onderdeel vormde van de wetsaanpassingen die noodzakelijk waren voor de toetreding tot de Europese Unie zou het voor de president niet mogelijk zijn om hierover drukte te maken en zou hij het niet voorleggen aan het parlement ter herbeoordeling, zo redeneerden de parlementariers. De president wist echter, als voormalig rechter, dat hij bevoegd is om voor elke grondwetswijziging een referendum in te stellen en hij deed dat. Het parlement was op heterdaad betrapt en in paniek. Enkele dagen geleden ging premier Ecevit op bezoek bij de president, in een poging om hem over te halen het referendum niet uit te voeren en het wetsvoorstel terug te sturen naar het parlement, zij zouden het herbeoordelen en hun fout herstellen. De president is echter vastbesloten. Het referendum komt eraan.
Het betreffende wetsvoorstel is door het parlement unaniem aangenomen. Een 'nee' als uitkomst van het referendum betekent een 'nee' tegen het gehele parlement. Vanaf dat moment zal het voor het parlement ontzettend moeilijk zijn om hun gezag ten opzichte van de bevolking te behouden. Dat betekent een nog grotere politieke crisis. Dit doet de gedachte opkomen dat de president het met opzet doet. Is het onderdeel van een plan dat door het leger is voorbereid en wordt uitgevoerd door de president om het parlement te vervangen voordat een kritieke periode aanbreekt?
Al met al past deze hele gebeurtenis uitstekend in het herstelplan van de bourgeoisie dat door de militairen wordt uitgevoerd. Reeds jaren probeert het leger een klimaat te creëren waarin het de enige burgerlijke politieke macht is en waarin geen enkele politieke partij enige invloed heeft op de bourgeoispolitiek.
Vertaling J. Bernaven.