|
|
"Onze vrijgestelden vrij! Onze vrijgestelden vrij!" Onder luid geroep en applaus komen Silvio Marra en Roberto D'Orazio op de dag van het vonnis, de 22[Sup]e[sup] mei, de rechtszaal binnen. Twee uur later: de vrijspraak, en onbeschrijflijke vreugde. Op de trappen van het Justitiepaleis houden zo'n tweeduizend mensen minutenlang het ondertussen beroemde 'Tous ensemble, tous ensemble (allen samen), ouais, ouais, ouais!' aan.
Na vele jaren is eindelijk een einde gekomen aan dit proces tegen dertien mensen die het lef hadden zich te verzetten tegen de sluiting van hun bedrijf, de staalovens van Clabecq. Woest waren de kapitaalbezitters over deze onbeschaamdheid. Alles werd uit de kast gehaald om dit af te straffen. Van zich met de wapenstok uitlevende politie-agenten, tot een zich jaren voortslepend proces op basis van een wetsartikel uit de 19[Sup]e[sup] eeuw.
Maar op 22 mei viel dan toch eindelijk de beslissende uitspraak in deze rechtszaak: vrijspraak op alle beslissende punten. Een glorieuze overwinning voor de dertien van Clabecq, maar wel een met een lichte bijsmaak.
Want wat te denken van de materiële en geestelijke schade die geleden is door de beklaagden en degenen die van hen afhankelijk zijn? D'Orazio verwoordde het als volgt:
"Komen wij hier nu onbeschadigd uit? Nee. Er is om te beginnen het financiële gat dat dit proces bij gezinnen van de beklaagden geslagen heeft. Ik ga opnieuw een beroep op uw solidariteit doen. En dan is er het feit dat we ons wel hebben kunnen uiten tegenover de burgerlijke rechtbank, maar niet tegenover de vakbondsdemocratie. Wij blijven buitengesloten uit onze vakbond. (...) Ook al gaan we hier vandaag vrijuit, we blijven buitgesloten uit de organisatie waarvoor we jaren hebben gewerkt."
Toch overheerst de vreugde bij de dertien, en niet in het minst bij de duizenden die hen al die jaren op vele manieren gesteund hebben. Dat solidariteit een grote bijna onoverwinnelijke kracht is, is weer eens bewezen. Dat het recht uiteindelijk zal zegevieren onder druk van deze solidariteit ook. Maar laten we ondanks alle vreugde over deze gewonnen slag wel beseffen dat de oorlog nog niet gewonnen is. Deze oorlog kan pas gewonnen worden als de solidariteit en de strijdlust nog veel groter worden. Een eerste vereiste is dat de vakbonden deze helden van Clabecq weer in hun rangen opnemen. Dat zij hen de eer geven die hen toekomt. Er zal waarschijnlijk nog veel water door de Maas vloeien voor het zover is. Maar strijd loont, dat staat vast. Gefeliciteerd allemaal!