|
De meeste bewoners in 's werelds rijke landen nemen aan dat schoon water, voldoende sanitaire voorzieningen en zich ontdoen van menselijke verspilling, een sociaal gegeven zijn voor mensen overal.
Maar zulke elementaire mensenrechten in deze technologische tijd zijn nauwelijks bereikbaar voor 40 procent van de wereldbevolking, of tweeënhalf miljard mensen (inclusief 1,1 miljard zonder toegang tot zuiver water) die een tekort aan dergelijke voorzieningen hebben. De werkelijke menselijke tragedie is dat de verwachting is dat 50 procent van dit aantal dat de basis-sanitaire voorzieningen moet ontberen, het jaar 2025 niet haalt, zelfs als de heersende klasse van rijken de vermeerdering van ongekend rijken tegenhoudt. In de VS wordt geschat dat rond het jaar 2050 tachtig procent van de wereldbevolking in arme landen zal wonen.
Het is moeilijk te bevatten, maar slechte sanitaire voorzieningen zijn verantwoordelijk voor de dood van ongeveer twee miljoen kinderen per jaar. De meerderheid van hen is slachtoffer van ziektes die gepaard gaan met diarree, veroorzaakt door vervuild drinkwater. Volgens het UK Water Aid Tearfund, dat net een rapport heeft uitgebracht genaamd: "De menselijke verspilling, een verbruik van 16 miljard dollar per jaar door de rijke industriële landen door verkwisting van sanitaire voorzieningen (eenderde van de verhoging van het militaire budget door de Bush-regering voor volgend jaar) zou het leven van 1 miljoen kinderen per jaar in ontwikkelingslanden kunnen redden." Tezijnertijd, als de sanitaire infrastructuur groeit, zou het mogelijk zijn om ziektes veroorzaakt door vervuild water totaal uit te roeien.
Volgens een nieuw rapport van UNICEF, sterven ongeveer 11 miljoen kinderen per jaar een pijnlijke dood door te voorkomen ziektes zoals: tetanus, polio en mazelen, buiten sterftes door diarree die voorkomen zouden kunnen worden voor enkele pennies per dag per kind. Deze jongeren zijn een deel van ongeveer 600 miljoen kinderen in de wereld (meer dan tweemaal de bevolking van de VS) die leven in miserabele armoede temidden van meer gelukkigen in de ontwikkelingslanden, die bijna allemaal lange perioden koloniale of neo-koloniale wereldheersers waren gedurende de laatste 200 jaar.
Deze kinderen lijden niet omdat de gemeenschappen waarin zij leven onverschillig zijn voor hun benarde positie of te onontwikkeld of te lui zijn om oplossingen te vinden. Zij lijden zo erg door het resultaat van historische en voortdurende onderwerping aan en onderdrukking door de geïndustrialiseerde landen van Europa en Noord-Amerika, die zichzelf verrijkt hebben door deze mensen generaties lang te overheersen. De paar keer dat extreem arm geworden landen hebben geprobeerd om een begin te maken met het afwerpen van hun koloniale en neo-koloniale ketens en trachtten goed geordende progressieve gemeenschappen te vestigen, zoals in Angola en Nicaragua (de strijdende landen), hebben de overheersende landen, in het eerste geval Zuid-Afrika en de VS, op de tweede plaats de VS alleen, de reactionaire krachten gesteund die deze dromen van vooruitgang en economische toereikendheid vernietigden. Het echte geld in Angola vandaag de dag wordt slechts gemaakt om de zakken van de buitenlandse olielanden te vullen. In het straatarme Nicaragua bezitten alleen de kleine aristocraten uit de betere kringen materiële welstand. In Afrika en Latijns Amerika is het deel van de bevolking dat in armoede leeft de laatste 10 jaar toegenomen, terwijl in de geïndustrialiseerde landen de kluizen van de kapitalisten overstromen door de mondiale globalisering van economische ongelijkheid.
De miljarden mensen die door armoede zijn getroffen in onze wereld - de meesten van hen zijn de producten van onderdrukking, manipulatie, onontwikkeldheid en tegenslagen door klimaat - hebben schoon water, goede sanitaire voorzieningen, voldoende voedsel, onderwijs, elementaire gezondheidszorg, en voldoende minimale financiële en technische hulp nodig om hen een duw in de goede richting te kunnen geven. Als zij die kans krijgen zullen zij werkelijk vooruitgang boeken en zullen zij voor constructie kiezen. Tenzij de oude machtige meesters terugkeren om hun economie te misbruiken, politiek en cultureel, opnieuw het doel: nationale onafhankelijkheid, economische toereikendheid en politieke zelfontplooiing ontwrichten.
Als het buitengewone productieve mondiale kapitalistisch-economische systeem zelfs niet kan voorzien in schoon water en basis-sanitaire voorzieningen voor 40 procent van de wereldbevolking en de levensstandaard voor de volgende 40 procent, dan wordt het tijd om vervanging te vinden - niet voor het water of sanitair, die nodig zijn om te overleven - maar voor een economisch model dat gebaseerd is op de hebzucht van en winst voor enkelen, naar de uitgaven voor menselijke noden van velen.
Het artikel werd gepubliceerd op 1 mei 2002, in een editie van de Mid-Hudson Activist Newsletter. Gepubliceerd in New Paltz N.Y. Vertaling Tineke van der Klift