17 November en terreur

Door Anna Ioannatou

"Organisaties als de Al-Qaeda worden door de CIA opgezet. En als ze niet door de CIA gemaakt worden, dan worden ze door haar geïnfiltreerd, om ze te gebruiken in het belang van de Verenigde Staten." Bovenstaande was een verklaring van 'pa' Bush na 11 september 2001. Eind juni jongstleden werd in Athene een schuilplaats ontdekt van de veelbesproken '17 November', een organisatie die al 27 jaar terroristische aanslagen en moorden op haar naam heeft staan. Sindsdien werden er de hele zomer door arrestaties verricht van leden van die groep, die daarna in een mum van tijd alles bekenden.

Alle Griekse media stonden (en staan nog tot op het moment dat dit artikel ingezonden werd) in het teken van deze gebeurtenissen. De regering triomfeerde vanwege het oprollen van '17 November' en de overwinning van het democratisch bestel. We zullen in dit artikel niet stilstaan bij het feit, dat de media er een spectaculaire zomer-thriller van hebben gemaakt, waarbij alle mogelijke details uit het leven van de '17 November'-leden uitgesponnen werden, journalisten zichzelf tot een soort Sherlock Holmes maakten en/of psychologen in een poging te analyseren wat er zich toch afspeelt in de ziel en het hoofd van mensen, die besluiten terrorist te worden (niet zelden doorgetrokken tot in het groteske).

Van wezenlijker belang is de oude discussie die weer opdook - of liever weer actueel gemaakt werd - en die onze aandacht verdient: de rol van de 'extreem-linkse' ideologie, die met haar gepraat over revolutie en gewapende strijd de voedingsbodem en inspiratiebron zou zijn voor terrorisme.

Natuurlijk heeft '17 November' Che Guevara in haar embleem. Dat kan niet missen. En in de teksten en vlugschriften van de organisatie worden het marxisme-leninisme, Marx zelf en Aris Velouchiotis 'gebruikt.' De laatste was een van de prominentste leiders uit het Griekse gewapende verzet in de Tweede Wereldoorlog.

Communisten wijzen terrorisme af

Er werd dan ook van meerdere kanten geprobeerd de schuldkwestie in de richting van Marx, Lenin en de communistische beweging te schuiven. In Griekenland dus naar de KKE (Communistische Partij van het land). De woorden alleen al brengen in West-Europese contreien een gevoel van schrik, afkeer of tenminste bevreemding teweeg bij de grote meerderheid van de bevolking en wie dat niet voelt durft het bijna niet meer hardop te zeggen. Terrorisme, marxisme, leninisme, communisme, anarchisme is een grote schrik-mix geworden, waar hooguit Marx persoonlijk uitgehaald wordt voor ideologisch-filosofische fijnproevers. Voor eenieder echter, die zich ook maar enigszins vertrouwd wil maken met het gedachtegoed van Marx, Engels, Lenin wordt al snel duidelijk dat terrorisme met de grootste kracht wordt afgewezen, omdat sociale problemen nou eenmaal niet opgelost kunnen worden met de moord op politici of grote bonzen uit het economische leven. Dit individuele terrorisme wordt zelfs als een vijand van het revolutionaire proces gezien. Terroristische aanslagen en/of moorden zijn door elk establishment altijd aangepakt als voorwendsel voor repressieve acties tegen elke beweging vanuit de bevolking, die met sociale eisen komt. Juist daarom heeft het terrorisme een averechts effect op elke sociale, laat staan revolutionaire, beweging en is dus uit den boze voor de laatste, maar een welkome hulp voor het bestaande economisch-sociale stelsel. Friedrich Engels, in een brief aan Pablo Iglesias, sprekend over de anarchisten, heeft het over "die koortsachtige manie, dat vuurwerk van moorden, die geen enkele zin hebben en, als je het van dichtbij beschouwt, betaald en in scène gezetzijn door de politie..." Er zijn talloze teksten te vinden bij Marx, Engels en Lenin, die elke vorm van terrorisme ten zeerste en duidelijk gefundeerd veroordelen.

Een oud verhaal

Degenen, die de afgelopen 27 jaar vermoord zijn door '17 November' waren Amerikanen, leden van de militaire junta, grote 'jongens' uit het economische leven, politici van de rechtse Nea Dimokratia, maar zelfs ook van de 'socialistische' Pasok. Zo'n organisatie zou natuurlijk nooit haar 'revolutionaire' karakter kunnen bewijzen door bijvoorbeeld communisten te vermoorden. En kijkend naar wie de slachtoffers waren, kan de publieke opinie meteen reageren met een 'zie je wel?' Slachtoffers worden gemaakt onder het kapitalistische establishment in naam van de gewapende strijd van het volk, waarbij ook '17 November' ge(mis)bruik maakt van de symbolen en de naam van een hoogtepunt uit de antidictatoriale, anti-imperialistische strijd van de Griekse bevolking, nl. 17 november 1973 (de bekende opstand in het Polytechnion, de Polytechnische Hogeschool te Athene tegen de dictatuur van de kolonels).

Vooral sinds 11 september is er sprake van een geïntensiveerde poging van regeringen en gevestigde partijen om de activiteiten van terroristische organisaties over een kam te scheren met de strijd voor vrijheid en onafhankelijkheid van volksbewegingen (Palestina, Colombia, Koerdistan enz.). Deze laatsten moeten steeds meer in diskrediet gebracht worden om het feit te verdoezelen, dat de kapitalistisch meest ontwikkelde landen zelf dragers zijn van (staats)terrorisme, dat deze vorm van terrorisme elke dag uitgeoefend wordt (terreurwetten, uitbuiting van de werkende bevolking, het afranselen van stakers en betogers, diverse vormen van intimidatie enz.) en dat deze vorm van terreur niet alleen 'wettelijk', maar ook illegaal wordt toegepast. Als terroristen worden steevast diegenen bestempeld, die een bedreiging vormen voor het economische en politieke establishment. Diegenen dus, die zich verzetten tegen een steeds volksonvriendelijker beleid en tegen het kapitalistische globaliseringsproces.

Veel gepraat dus deze zomer in het Griekse medialand over geweld en antigeweld. Waarbij natuurlijk geweld in zijn algemeenheid wordt afgewezen. Zo had de krant 'Ta Nea' (gematigd, Centrum) een artikel, waarin het geweld van Hitler op een lijn gesteld werd met de opvattingen van Lenin en politieke moord met revolutionaire strijd. Interessant is de houding van sommige antigeweldsupporters t.o.v. de historische burgerlijke revoluties (Engeland, VS, Frankrijk), dus allerminst geweldloze gebeurtenissen, maar die mogen weer wel.

Organisaties als '17 November' hebben nooit post kunnen vatten in het geweten van de Griekse bevolking op de manier, waarop de propaganda het wil. Historische ervaring met imperialistische onderdrukking en manipulatie is te zeer en te pijnlijk onderdeel van het maatschappelijk bewustzijn om te geloven, dat '17 November' uit linksgeoriënteerde revolutionairen bestaat.

Tekenend hiervoor zijn de uitslagen van opiniepeilingen. Ruim 30 procent gelooft, dat terroristische organisaties grote economische belangen dienen en bijna 9 procent verwijst rechtstreeks naar de CIA als degene, die 'erachter zit'. En dit zijn toch echt niet allemaal KKE-stemmers! De rest is er vaag over, maar een bijna te verwaarlozen percentage brengt het verschijnsel in verband met linkse politieke partijen en hun ideologie. Je zou het feit, dat de bevolking er niet intrapt, ondanks een zomer van hersenspoeling, kennis kunnen noemen. Kennis, gepeurd uit de bittere collectieve ervaringen met de rol van imperialistische grootmachten.