|
Er wordt voortdurend gespeculeerd over een mogelijke oorlog, op korte termijn, tegen Irak. De Verenigde Staten slagen er maar niet in om hun bondgenoten warm te maken voor een nieuwe golfoorlog.
Zelfs hun trouwste bondgenoot, Groot Brittannië, schijnt af te haken. In elk geval staat de Britse bevolking in meerderheid niet achter een nieuwe oorlog en ook de Britse regering is verre van enthousiast. Australië heeft, als één van de weinigen, ondertussen wel steun toegezegd aan de agressieplannen van de VS tegen Irak. Europa met Duitsland en Frankrijk als belangrijkste opponenten staan negatief tegenover een nieuwe oorlog en in de rest van de wereld is de stemming in hoofdzaak eveneens anti-oorlog. De VS lijken dus deze (nog) niet verklaarde oorlog al verloren te hebben alvorens ze begonnen zijn, maar om tengevolge van dat alles, als anti-oorlogsbeweging/vredesbeweging op je lauweren te gaan rusten, is op zijn minst gezegd heel erg voorbarig.
De Bush-administratie heeft in geen geval haar oorlogsplannen afgeblazen! Over het hoe en wanneer, is men nog druk doende! In de VS beseft men ook, dat de oppositiegroepen, gericht tegen de huidige Iraakse regering van Saddam Hoessein, niet in staat zijn om de macht over te nemen. Maar, door het creëren van mogelijke binnenlandse onlusten, hoe beperkt en ongevaarlijk deze ook voor de huidige regering in Irak mogen zijn, kunnen de VS een aanleiding creëren om de Iraakse bevolking 'te hulp te snellen' (ofwel VS-belangen gaan installeren) en op basis daarvan alsnog een beroep doen op de NAVO-bondgenoten, die weliswaar eigen aspiraties hebben, maar die binnen het geheel toch nog meehuppelen om tegelijkertijd zoveel mogelijk de eigen belangen te dienen. De machtsverhoudingen zijn niet van dien aard dat er volledig openlijk een eigen koers gevaren kan worden.
De Arabische wereld is daarentegen ook niet één geheel. De Arabische volkeren staan voor de meerderheid wel achter Irak en de Palestijnen in de strijd tegen de VS en de Israëlische zionisten, maar de Arabische regimes zelf vormen de zwakke schakel. Niet alle Arabische regimes voelen zich gelukkig met de Iraakse en Palestijnse weerstand. Zich tegen Irak en de Palestijnen keren zou ook hun einde kunnen betekenen. Daarom hopen zij in stilte op een herstel van de VS-suprematie - binnen de gegeven omstandigheden - en daardoor de versteviging van hun eigen belangen.
De twee grootste Koerdische partijen in Noord-Irak staan nog afwijzend tegen daadwerkelijke ondersteuning van een militaire aanval op Irak, maar zijn door de jaren heen maar al te vaak voor de kar van de VS gespannen. Hun leiders zijn m.i. onbetrouwbaar en het eigen belang, niet het belang van het Koerdische volk, is hun drijfveer.
De vredesbeweging moet wel degelijk blijven organiseren en oproepen tegen een mogelijke oorlog van de VS tegen Irak, zelfs al worden er nu pogingen ondernomen om iedereen in slaap te sussen. Daarentegen gaat het hier om veel meer dan een oorlog tegen Irak; Irak is slechts een speerpunt in de algehele strijd tegen de toenemende imperialistische oorlogen. De mobilisatie tegen de dreigende oorlog in Irak is van een veel grotere politieke betekenis op wereldvlak en dat behoort bij de bewustmaking binnen de huidige anti-oorlogsbeweging!