|
"U zult begrijpen dat de teleurstelling van veel wijkbewoners ten aanzien van de bestuurders van onze gemeente groot is. Daarom zijn wij van mening dat wij u iets moeten aanbieden om onze teleurstelling tot uitdrukking te brengen. Namens vele teleurgestelde wijkbewoners en de Wijkcommissie Laares overhandig ik u hierbij dan ook een RODE KAART".
Een afvaardiging van de wijkcommissie Laares overhandigde op 6 november de Rode Kaart aan burgemeester Mans voor het plan voor herstructurering van de wijk dat eind oktober door de gemeenteraad is aangenomen, (zie Manifest 31 oktober jl.). De Stadspartij en de NCPN zijn, als enige partijen die de eisen van de wijkcommissie steunen, uitgenodigd.
Voorzitter Jeanet Mourik houdt voor de aanbieding een kort en bondig betoog. De teleurstelling heeft vooral te maken heeft met het feit dat er geen terugkeergarantie is en dat er te weinig betaalbare huurwoningen worden gebouwd, waardoor zo'n 100 huishoudens met een te laag inkomen de wijk uit moeten. Vanaf het begin heeft de Wijkcommisie gepleit om rekening te houden met de woonwensen van de huidige bewoners. En, zegt Jeanet, wederom blijkt dat 'participatie' niets anders is dan op informatieavonden aanwezig zijn en geïnformeerd worden.
Als Burgemeester Mans de kaart aanneemt, verschiet hij licht van kleur. Zijn eerste reactie is: "Waarom komen jullie nu pas?" Hij dacht dat alles goed verliep, wordt geïnformeerd door de wethouder (Bleker van de PvdA) en ambtenaren. Zegt, de commotie te begrijpen, woont vlakbij de wijk en komt er vaak doorheen. Wil graag de bezwaren van de bewoners zelf horen, want één van zijn taken is de bewaking van de democratie! Benadrukt wel, dat niet alles wat bewoners willen, gebeurt, dat hij geen toezeggingen doet, maar dat hij het meeneemt naar het college.
Wat is er aan de hand met de communicatie? Burgemeester Mans legt de vinger vrijwel meteen op de zere plek, hetgeen bevestigd wordt door een ambtenaar. Tot 1997 verliep de communicatie goed. Ten tijde van de ontwikkeling van de nieuwe stadsvisie die in 1999 is vastgesteld, is er niet gecommuniceerd. Over een aantal gevolgen van de nieuwe visie (tot 2010), bijvoorbeeld eenderde minder (sociale) huurwoningen, hebben de wijkbewoners niets te zeggen! Vanuit eigen ervaring illustreert Rita Jonker, lid van de wijkcommissie, wat de verandering kan betekenen. Omdat haar huis eraf moest, verhuisde zij binnen de wijk. Natuurlijk gevraagd of het toekomstige huis blijft staan. Ja, werd er gezegd, maar nog geen drie maanden later moet het er wel af. Zo noemt zij voorbeelden van andere betaalbare, huurwoningen die nog maar 20 tot 30 jaar oud zijn en best behouden kunnen worden.
Rita schakelt over op het argument dat de samenstelling van de wijk niet gedifferentieerd genoeg zou zijn. Doordat er steeds meer tijdelijke bewoners zijn, zoals studenten, bestaat er een totaal verkeerd beeld. Zij pleit voor onderzoek bij de echte Laaresers, waarvan de meesten generatie op generatie in de wijk wonen. Jeanet Mourik bevestigt dit en zegt dat het woonwensenonderzoek daarom niet de werkelijkheid weergeeft, bovendien zijn veel vragen suggestief gesteld. Voorbeelden rollen over de tafel. Wat te denken van de vraag: wilt u verhuizen? In één op de zes huizen wonen studenten. Als deze uit het onderzoek gelaten worden, komen er heel andere cijfers naar voren. Zo is de gemiddelde woonduur geen 2 maar 30 jaar. Zo willen studenten hun kinderen niet in deze wijk op laten groeien, maar de anderen juist wel. Ondanks de problemen moet Rita over dit laatste wel lachen en zegt: "wie vraagt dit nou aan studenten, ze zouden wel stom zijn als ze hier over tien jaar nog wonen." Uit de vele voorbeelden blijkt dat de gemeente nauwelijks gebruik heeft gemaakt van een onderzoek, waar zij nota bene zelf (!) het geld voor op tafel heeft gelegd! Twintigduizend euro over de Balk?
Na toezegging van de burgemeester dat het woonwensenonderzoek opnieuw bekeken wordt, wordt er gevraagd naar de oorzaken van deze gang van zaken. Opmerkingen van de burgemeester als: te duur en de dure huizen moeten het geld opbrengen voor het hele wijkplan, worden in twijfel getrokken. Omdat een gemeentelijke dienst heeft aangegeven dat de afname van dure huizen in heel Enschede stagneert, vraagt Rita Jonker of er soms een garantiestelling is dat de dure huizen in de Laareswijk wel gekocht worden. Andere commissieleden vallen haar bij en zeggen het gevoel te hebben dat hun wijk de dupe is van het stadsbeleid, omdat het een arbeiderswijk is. Koste wat kost lijkt deze wijk uit elkaar te moeten. Jarenlang is er geld geweest (Grote Stedenbeleid) en waar is dat gebleven? De wijk wordt achtergesteld en verwaarloosd.
Inmiddels, zegt Anita, is er ook weer sprake van een mogelijke bom, terwijl wij ook al tijden overlast hebben van zwervers en junks die de binnenstad uit moeten. Zij vraagt zich hardop af wat zij van de politiek kan verwachten. Met alle partijen hebben wij voor de gemeenteraadsvergadering gepraat en hadden de indruk dat het wel goed zat. Tijdens de vergadering bleek het heel anders te zijn, er is nauwelijks over onze problemen en adviezen gepraat. "Ik heb spijt dat ik er geweest ben, want we mochten niets zeggen. Maar, met de komende verkiezingen zullen de partijen het wel merken, en dat geldt niet voor de Stadspartij en de NCPN, want die steunen ons", zegt zij strijdlustig. Corry Westgeest van de NCPN (op foto rechts) sluit hierop aan met een pleidooi voor betaalbare huurwoningen voor alle bewoners die in de wijk willen blijven en roemt de solidariteit van de Laaresbewoners. Met de toezegging van burgemeester Mans dat hij de bezwaren gaat onderzoeken en in het college bespreken, inclusief de aanwezigheid van een mogelijke bom, wordt het gesprek afgesloten.