Alles wat in deze periode gebeurt moet voor de AKP wel op wittebroodsweken lijken. Iedereen binnen de heersende klasse lijkt gelukkig en optimistisch. Niemand heeft het meer over het "rampenscenario", een term die voor de verkiezingen gebruikt werd om te beschrijven wat de opkomst van de AKP als absolute macht zou betekenen. Op het moment dat de jonge, indrukwekkende economen van de AKP, met verfijnde manieren, naar voren komen en beloven dat het AKP trouw zal zijn aan de IMF-programma's, lijken de zorgen van de kapitalistische wereld te verdwijnen. Terwijl de hoop van het financieringskapitaal is opgeleefd, reageert ook de effectenbeurs door enorme stijgingen en daalt de rentevoet. Zowel Europa als de Verenigde Staten vertellen hoe oprecht blij ze zijn dat de nieuwe regering van Turkije is geformeerd. Ze verklaren dat zij er alle vertrouwen in hebben dat de nieuwe regering, net als de vorige, de door hen (EU en VS) uitgestippelde wegen zal bewandelen, met één verschil: deze regering is krachtiger dan de vorige. Aan de ene kant behandelen columnisten in de media Erdogan als een kind, door hem talloze adviezen te geven. Tegelijkertijd juichen zij uit volle borst voor de nieuwe regering. De CHP (Republikeinse Volks Partij), de andere partij in het parlement, beweert dat zij geen oppositie zal voeren maar eerder als partner beschouwd moet worden. Wat een gelukkig begin, wat een sterke gelijkenis met wittebroodsweken! En wat is het fantastisch om te zien dat iedere keer als er een nieuwe regering verschijnt, de leden daarvan heel snel gaan geloven dat zij onmisbaar zijn voor de heersende klasse...
De tweede kracht is het leger, die wacht tot het moment dat het van zich kan laten horen. Het geniet nog het vertrouwen en respect van de Turkse bevolking. Maar als het zich nu tegen de AKP zou uitspreken, loopt het een risico dat de bevolking haar vertrouwen verliest, omdat de bevolking, vrijwillig of niet, op de AKP gestemd heeft. De opschudding binnen het leger over de regering van de AKP wordt gevoeld en blijft niet geheel zonder resultaat. Het heeft bijvoorbeeld Erdogan al voor de verkiezingeneen juridische ban opgelegd en als de AKP iets verkeerd doet, en de steun van de EU en de VS verliest, zal het niet moeilijk zijn voor het leger om binnen de AKP een crisis te veroorzaken door onder meer daar gebruik van te maken.
Het is heel onrealistisch om te hopen dat de AKP juist omdat het een islamitische partij is, tegen het IMF zal zijn of tegen Europa of de oorlog. Het belangrijkste motief van de AKP is 'angst' voor het leger, en de enige krachten die haar daartegen kunnen beschermen zijn de EU en de VS. Ironisch genoeg zal het opvolgen van het beleid van de EU en de VS ertoe leiden dat de AKP de steun van de bevolking zal verliezen.
Deze verkiezingen markeerden slechts de start van een grote communistische campagne in Turkije. Het was voor het eerst sinds 80 jaar dat een partij met de naam 'communistisch' in Turkije mee kon doen aan de verkiezingen. Er is dan ook een enorme campagne gevoerd. Hoe dan ook, het lijkt erop dat de campagne nog lang niet afgelopen is. Zeker gezien het feit dat de wittebroodsweken voor de AKP binnenkort voorbij zullen zijn. De hoop van de mensen die op de AKP gestemd hebben zal opnieuw vermorzeld worden en de (nieuwe) crisisdagen zullen binnenkort aanbreken. De verkiezingen op 3 november waren slechts het begin van een grotere campagne.
Vertaling J. Bernaven