Deze week is het tien jaar geleden dat onze partij is opgericht. Het ontstaan van onze partij - de Nieuwe Communistische Partij van Nederland, zoals we voluit zouden moeten heten - was een samengaan van meerdere groepen communisten en de partij 'Verbond van Communisten in Nederland'.
Ik zal jullie niet vermoeien met alle achtergronden, met alle voorafgaande strijd voor het behoud van de Communistische Partij van Nederland (CPN) als marxistisch-leninistische partij en de strijd voor het voortbestaan van een communistische partij-organisatie in ons land.
Wel moet ik zeggen dat de internationale verzwakking van het communisme - ideologisch en dus ook qua activiteiten - de standvastige communisten voor grote problemen stelde. Het was een kwestie van komen en gaan. Van heel veel meer gaan dan komen, eigenlijk. Als jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ook de nog maar korte geschiedenis van onze partij - ook als onderdeel van de lange communistische traditie in ons land - kan niet anders dan voor een deel ook een problematische zijn, met ook zijn tragische momenten.
Eén van de belangrijkste uitkomsten daarvan is nu, dat onze partij vooral bestaat uit oud-gedienden - volhouders en volharders - en uit jonge, nieuwe kameraden: de durvers, zij die het, ondanks alle anticommunistische propaganda, aandurven zich bij de meest felle, meest consequente antikapitalistische organisatie aan te sluiten.
Onze partij is jarig. Toch voel ik mij allerminst een feestredenaar. Immers, wie niet met een door hedonisme en marktideologie vertroebelde blik naar de wereld kijkt, en gewoon om zich heen blikt, weet dat gepaste ingetogenheid gepaard aan gevoel voor noodzakelijke strijd nodig is en daarom bij het woord 'feest' niet direct denkt aan hossende carnavalsmenigten. Maar desondanks, het mag toch feest heten, er mag toch een feestelijke stemming zijn!
Als een zeer aangeslagene, een bijna verslagene, omringd door vijanden, ondanks alle moeilijkheden en obstakels heeft getoond overeind te kunnen blijven; als een zieke patiënt de ene crisis na de ander heeft doorstaan, maar is blijven leven en zelfs aan de beterende hand is, dan mogen er bloemen en gebak zijn. Dat heet ook feest!
Met vooruitzichten dat we in staat zullen zijn ook eventueel nog komende moeilijkheden te overwinnen en weer een politieke factor te kunnen worden, waar door anderen terdege rekening mee gehouden zal moeten worden!
Het veld overziende zijn twee zaken - die taalkundig lijnrecht tegenover elkaar staan - schadelijk voor een communistische partij in deze tijd: optimisme en pessimisme.
Net zoals de gedachte 'alles komt goed' funest is en een schromelijke onderschatting van de werkelijke toestand, is pessimisme eveneens een doodzonde voor een communist. Zowel optimisme als pessimisme kunnen je aan je stoel nagelen en kan tot defaitisme leiden. In het ene geval hoef je niets te doen omdat de ontwikkeling uiteindelijk toch de goede kant opgaat, en in het andere geval, omdat tegen zo'n grote overmacht toch niets te ondernemenvalt.
Alleen betrokkenheid met en bezorgdheid over het lot van de mens, van allen die de zwaarste omstandigheden onder een kapitalistisch regime moeten verdragen, in combinatie met een rotsvaste communistische overtuiging, kunnen en zullen communisten en communistische partijen die plaats weer doen innemen, die nodig is voor uiteindelijk de hele mensheid.
Zware woorden en toch nog reden voor optimisme, maar dan wel optimisme waar het de eigen mogelijkheden betreft. Want alles zal draaien om strijdbaarheid. Want wie niet bezorgd is over het lot van mensen, wie niet diep bezorgd is over de toekomst van de talloze hongerenden in de wereld en de arbeidersbevolking in alle landen, die zal zich ook niet druk maken over de oorzaken.
Natuurlijk heeft de omgeving invloed op gedrag en denken van mensen. Dit is tegenwoordig ook een groot onderwerp voor gedragskundigen, ook in discussies over normen en waarden.
Uiteraard speelt ook genetische doorgave, erfelijkheid, een rol. Maar gedragskundigen leggen de laatste tijd wel erg de nadruk op het laatste. Immers, van hen moet vooral het individu centraal staan en niet de kapitalistische maatschappij, waar afgunst, diefstal, ellebogenwerk, matennaaierij en decadent gedrag onlosmakelijk mee verbonden zijn.
Jazeker, wij wonen in het verwende deel van de wereld. Onze 'armen' zijn 'anders arm' dan in 'arme landen', waarvan er heel veel zijn. Wij wonen in een hoog-ontwikkelde kapitalistische roofstaat. Er was geen oorlog op eigen grondgebied, 57 jaar lang. Communisten in Nederland kunnen moeilijk motivatie halen uit het bestaan van hongerende massa's in ons land zelf. Een belangrijk deel van de motivatie moeten we halen uit onze haat en weerzin tegen veel onrecht, niet direct in onze buurt.
Er zijn natuurlijk best een aantal plausibele redenen om niet communist te worden. De andere kant op kijken, oogkleppen voor, egoïsme of onverschilligheid, of gewoon onwetendheid. Negatieve ervaringen en berichten over communisme is ook een reden.
Maar hoeveel miljoenen, honderden miljoenen, wellicht miljarden mensen zijn er op de wereld die zuchten onder de kapitalistische/imperialistische werkelijkheid, zonder geld, zonder werk, zonder goede gezondheidszorg, zonder onderwijs, zonder eten? Hoeveel werkers in het rijke deel zijn nog zeker van hun broodwinning, van hun door jarenlange strijd veroverde voorzieningen? Ze laten het 'trots' zien op de televisie: kinderen vanaf vier jaar mogen nu in Bangladesh tussen hun veertienurige werkdag twee uur naar school..!
Hoeveel redenen zijn er wel niet, kameraden, om wél communist te worden, communist te zijn en te blijven? Hoeveel honderden miljoenen redenen zijn er wel niet?
In elk geval: er is in Nederland een communistische partij met een eigen krant, 'Manifest'. En ik ben er, ondanks ook de persoonlijke moeilijke momenten, trots op dat we er zijn! Zij hebben ons niet kapot kunnen krijgen! Uit die wetenschap zou zich toch een kracht kunnen ontwikkelen, waardoor grotere stappen vooruit gedaan kunnen worden! Dat de nog onvermoeibaren ook de vermoeiden weer meer kracht kunnen geven!
Leve de Nieuwe Communistische Partij - NCPN!
Leve haar krant 'Manifest'!