VS-politiek in Latijns-Amerika

Cuba, Venezuela en de revolutionaire beweging in Colombia zijn volgens de VS 'de As van het kwaad' in Latijns-Amerika. De verhevigde beschuldigingen aan het adres van Cuba, de steun aan de rechtse coupplegers in Venezuela en het 'Plan Colombia' zijn onderdeel van hun strategie om uiteindelijk alle obstakels in de uitvoering van hun neoliberale kolonisatie van Latijns-Amerika uit te schakelen.

Om heel Amerika (Noord en Zuid) in hun greep te krijgen hebben de VS nu de Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (ALCA) gelanceerd, waarmee ze zich alle grondstoffen willen toe-eigenen en de economie van heel Amerika (Noord en Zuid) bepalen.

Invoering vindt plaats in fasen:

1. De deelnemende landen moeten hun buitenlandse schulden afbetalen. Dit gebeurt door de export te bevorderen, de binnenlandse markt te verkleinen en de nationale economie te verkopen aan het imperialistische kapitaal.
2. Mexico onderwerpen: sinds 1994, aanvang vrijhandelsovereenkomst VS met Mexico, is de gehele Mexicaanse economie aan het kapitaal van de VS onderworpen, kan Mexico geen onafhankelijke politiek meer voeren, groeit de armoede en het aantal emigranten.
3. Argentinië om zeep helpen: het IMF en de Wereldbank hebben de complete handleiding van de neoliberale politiek op Argentinië toegepast, met als resultaat werkloosheid, armoede en een economie in handen van het buitenland (Repsol, BBVA, Telefonica...)
4. Een crisis in de MERCOSUR veroorzaken: door Argentinië afhankelijk van het IMF te maken en een crisis in Brazilië te veroorzaken, willen de VS een einde maken aan de MERCOSUR (Verdrag tussen Argentinië, Brazilië, Paraguay en Uruguay) om te voorkomen dat deze landen een onafhankelijke economie op kunnen bouwen.

Terwijl de VS met medewerking van de oligarchie van de Latijns-Amerikaanse burgerij, delen van haar plannen verwezenlijkt, groeit het verzet van de Latijns-Amerikaanse bevolking. De opstanden in Ecuador, de Zapatisten in Mexico, de 'boeren zonder land' (campesinos sin tierra) in Brazilië en Bolivia, de volksbeweging in Argentinië, Uruguay, Peru etc. Maar de politiek van de VS heeft het het moeilijkst in Cuba, Colombia en Venezuela.

De Cubaanse revolutie heeft een maatschappij gecreëerd die door de Latijns-Amerikaanse volkeren als voorbeeld wordt gezien. Ondanks de vele moeilijkheden door de blokkade, opgelegd door de VS, handhaaft het haar revolutionaire en anti-imperialistische weg.

De verkiezing tot president van Hugo Chávez in Venezuela, betekende een harde klap voor de plannen van de VS. De Bolivariaanse (volgens Bolivar) revolutie herstelt langzaam maar zeker de nationale soevereiniteit van Venezuela. De nationale petroleummaatschappij PDVSA kon niet geprivatiseerd worden, ondanks vergevorderde plannen hiertoe. Het is een proces met massale steun van het volk dat zich richt op het voorzien in de behoeften van het volk door de nationale economie. Het leger van de VS mag geen gebruikmaken van de Venezolaanse wateren en het luchtruim en kan niet op Venezolaans grondgebied komen. Er bestaat een akkoord met Cuba over levering van olie tegen een redelijke prijs, kennisoverdracht, artsen en leraren. Venezuela voert een onafhankelijke internationale politiek.

In Colombia bedreigt het FARC, dat steeds sterker wordt, de macht van de minderheid van de uitbuitende klasse en opent de mogelijkheid voor het Colombiaanse volk de macht in handen te nemen.

Voor de VS is het nodig deze drie obstakels uit de weg te ruimen, zodat ze hun plannen ten uitvoer kunnen brengen .Zo manipuleren ze de publieke opinie meer dan ooit om hun inmenging te rechtvaardigen, waardoor hun eigen misdaden en misdadigers vrijuitgaan.

Bron: Unidad Y Lucha, oktober 2002.