Crisisbarometer
Door Wil van der Klift
Al meer dan een jaar houdt Manifest de golf van (massa)ontslagen in Nederland en elders op de wereld bij. De omvang van de ontslaggolf neemt nog steeds toe. Achter deze cijfers gaat een economische crisis schuil die zich steeds verder verdiept. De komende periode leggen we de nadruk meer op die crisis en de gevolgen voor het loon, terwijl we ook de werkloosheidsgroei, nu zoveel mogelijk per bedrijfstak, zullen blijven volgen. Werkloosheid is overigens de snelste manier van inkomensachteruitgang, zeker als het gaat om structurele banen.
Manifest zal de komende periode dieper ingaan op de kapitalistische wetmatigheden van de (huidige) kapitalistische crisis, maar deze keer houden we het kort en houden we ons bezig met de levensgevaarlijke actualiteit.
Een kwart meer werklozen in één jaar
Met enige vertraging wordt nu met de maand duidelijker wat de gevolgen zijn voor de werkende bevolking van de kapitalistische crisis. Zelfs de geflatteerde cijfers van het CBS tonen de enorme toename van de werkloosheid. Op dit moment heeft volgens die cijfers 4,3 procent van de beroepsbevolking geen werk (was 3,4% vorig jaar). Gemiddeld genomen zijn er nu meer dan 321.000 werklozen, vooral mannen en jongeren. Tegelijkertijd stijgt de nieuwe werkgelegenheid steeds minder. Ook in Nederland, net als in de rest van Europa, gaat de afbraak gestadig door. Het kapitalisme kent een klein aantal standaard antwoorden op de crisis die het zelf veroorzaakt: lonen omlaag, publieke voorzieningen verminderen en structurele banen schrappen, én, omdat het natuurlijk ook wel begrijpt dat het verzet tegen die afbraak zal toenemen, ook meer repressie en afbraak van democratische rechten. Wat moet er terechtkomen van de 180 miljoen werklozen op de wereld? Waarom laten we toe dat dit wrede verrotte systeem nog langer in staat is de rechten van miljarden mensen met voeten te treden en uitwegen zoekt in afbraak van het levenspeil en het voeren van oorlogen?
Alleen voortgaande strijd helpt
Het is duidelijk, hier past maar een antwoord: doorgaan met de massademonstraties. Meer dan 80.000 mensen in Amsterdam en in 600 steden op de wereld zo'n 15 miljoen mensen op de been op 14, 15 en 16 februari. De noodzaak om nog meer en nog massaler tegen de oorlog en de afbraak van de sociale voorzieningen op te treden wordt duidelijk als we zien hoe de demissionaire regering volstrekt voorbijgaat aan de gevoelens van een meerderheid in ons land. Maar ook hoe de gedoodverfde coalitiepartners proberen het huidige afbraakbeleid zoveel mogelijk overeind te houden. Het verschil tussen een nieuwe coalitie CDA/VVD, met D66 of LPF of een coalitie tussen CDA en PvdA wordt met de dag kleiner, nu Wouter Windvaan steeds meer door z'n knieën gaat. En wat zegt de FNV over deelname aan de vredescoalitie? Nee, we verschuilen ons liever achter standpunten van EVV en IVVV (Europese en Internationale Federaties). We roepen niet op, maar geven individuele leden die gewetenswroeging hebben als ze wapentuig moeten vervoeren steun. Wat een ongelofelijk slappe houding. Het is bovendien uiterst schadelijk als de vakbeweging zich in het hoekje laat drukken. Of heeft het ermee te maken dat de naam van Lodewijk de Waal wordt genoemd als minister in een mogelijk CDA-PvdA-kabinet? Waar dat eindigt zien we aan ex-FNV-voorzitter en ex-premier Kok: inmiddels al drie commissariaten op zak. Ook in dit nummer van Manifest staan veel artikelen die ingaan op de relatie tussen de voortwoekerende economische en politieke crisis, de komende oorlog(en) en de afbraak van het levenspeil in eigen land. Daarom deze keer een kortecrisisbarometer.
