|
|
Met dit doel werd via de burgerlijke media een intensieve oorlogspropaganda gevoerd. Maar ondanks dat is meer dan 90 procent van de Turkse bevolking nog steeds fel tegen de oorlog.
De politiek in Turkije is verlamd. Niemand lijkt nog iets te doen. De enige politieke activiteit die nog plaatsvindt is tussen de AKP en het leger, met betrekking tot islamitisch fundamentalisme. Maar afgezien daarvan lijkt het erop dat de bourgeois politici de afgelopen drie maanden niets anders gedaan hebben dan het bedenken van drogredenen om deel te nemen aan de oorlog tegen Irak. En zij hebben ook geprobeerd om bij de Turkse bevolking de indruk te wekken dat zij zware onderhandelingen voerden met de VS, over de hoeveelheid geld die Turkije van de VS zou krijgen in ruil voor deelname aan de oorlog.
De oorlog tegen Irak biedt het imperialisme van de VS de mogelijkheid om het kolonisatieproces in Turkije te versnellen. Maar hoe dan ook, zelfs in een kolonie is er plaats voor de nationale bourgeoisie als kleine partner van de imperialisten. De nationale bourgeoisie zal tenslotte nooit volledig verdwijnen in een land als Turkije, waar de nationalistische traditie grote mogelijkheden biedt om het kapitalisme in Turkije te legitimeren. Uiteindelijkl lijkt Tusiad, een verbond van de grootste kapitalisten in Turkije, het enige deel van de Turkse bevolking dat echt wil dat Turkije meedoet aan de oorlog in Irak.
Maar tegelijkertijd zal het zogenaamde kolonisatieproces het belang van het leger in Turkije ondermijnen. Ten eerste is in de loop van de geschiedenis gebleken dat als de VS eenmaal manschappen in een land hebben gestationeerd zij daar nooit meer weggaan, tenzij zij met geweld worden verdreven. Dit zal ook gebeuren in Turkije. Vanaf nu moet het Turkse leger zijn militaire autoriteit over Turkije delen met de VS. Ten tweede brengt de kolonisatie met zich mee dat in de politiek 'nationalisme' als ideologisch standpunt minder belangrijk wordt, wat de rol van het leger in Turkije verzwakt. Als gevolg hiervan zal ook het leger op de middellange termijn lijden onder de oorlog tegen Irak, maar toch wil het nog steeds liever wel dan geen oorlog.
Dit hangt samen met het feit dat, ongeacht de afwegingen voor de middellange termijn, de Irak-oorlog voor Turkije een belangrijke mogelijkheid biedt om haar positie in de regio te versterken. Sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie is het geo-strategische belang van Turkije grotendeels verlorengegaan. De oorlog tegen Irak maakt het voor Turkije mogelijk om zijn strategische onmisbaarheid in de regio te bewijzen. Iedereen heeft inmiddels begrepen dat er geen oorlog zou zijn tenzij Turkije de manschappen van de VS de gelegenheid biedt om vanuit Turkije aan te vallen!
Liberaal-links in Turkije, dat vrijwel altijd een westerse held zoekt, heeft die eindelijk gevonden: Schröder. Opnieuw is voor liberaal-links een belangrijk agendapunt een middel geworden om de propaganda voor aansluiting bij de EU te versterken.
Bijna dagelijks vinden er in Turkije in bijna elke stad demonstraties plaats tegen de oorlog. Soms spontaan, bijvoorbeeld tijdens een voetbalwedstrijd, vaak georganiseerd, soms onder leiding van communisten. Communisten en andere progressieven worden zo langzamerhand de spreekbuis van de anti-Amerikaanse reacties in Turkije, waarschijnlijk niet omdat ze zo goed georganiseerd zijn, maar omdat zij de enigen zijn die duidelijk kunnen anticiperen op wat kan gaan gebeuren en omdat zij zinnige dingen zeggen. Het goede nieuws is: de heersende klasse in Turkije heeft het te druk om daarop in te gaan en het Turkse volk heeft nog steeds hoop dat de bloedige, imperialistische oorlog te stoppen is.
Vertaling: J. Bernaven