|
|
|
Dat zijn bommen die uiteenspatten in vele kleine projectielen, die nadien op hun beurt exploderen en verschrikkelijke ravages aanrichten. Clusterbommen zijn verboden door het internationaal oorlogsrecht, maar daar trekt Bush zich geen bal van aan! Ik heb in het hospitaal weer veel schrijnende toestanden gezien. Een familie van elf personen, waarvan er zes zijn gedood! Een vader die met één kind blijft zitten; zijn vrouw en zijn twee zonen zijn dood. Kleine kinderen met geamputeerde ledematen".
"Mijn tweede verhaal is nog gruwelijker", waarschuwt Geert. "Over een bus met burgers die beschoten is. Niet die in Najaf, die overal het nieuws heeft gehaald, maar een zaak die bij mijn weten nog niet is gebracht door de westerse media. In Al Sqifal, nabij Hilal, is drie dagen geleden een passagiersbus beschoten aan een Amerikaanse controlepost, met afgrijselijke gevolgen. Volgens getuigen was de bus tijdig gestopt en had ze, op bevel van de Amerikaanse militairen, rechtsomkeer gemaakt. Wat er daarna precies gebeurd is, is niet duidelijk, maar er moet een enorm vernietigend projectiel op de bus zijn terechtgekomen. Dr. Saad El-Fadoui, een 52-jarige chirurg die nog in Schotland heeft gestudeerd, was snel ter plaatse vanuit het hospitaal van Hilal. Toen hij me vertelde wat hij daar gezien heeft, raakte hij opnieuw overstuur, drie dagen na de feiten. "De lijken waren zwartgeblakerd, afschuwelijk verminkt, uiteengereten", zuchtte hij. "In en rond de bus zag ik afgerukte hoofden, hersenen, ingewanden". Het is een raadsel welk een misdadig massavernietigingswapen die horror veroorzaakt kan hebben. Niemand had de knal van een ontploffing gehoord, op de lijken zijn geen sporen van granaatsplinters teruggevonden. Een journalist vertelde me over een hittewapen met vloeibaar koper of iets dergelijks. Kunnen de Amerikanen zo wreed zijn? Dr. Saad El-Fadoui vroeg ons met aandrang om alles te doen om deze gruwelijke agressie-oorlog te doen ophouden."
Geert verstaat me slecht als ik iets zeg, de lijn is niet altijd duidelijk. "We zitten hier momenteel zonder elektriciteit", legt hij uit. "Grote wijken van Bagdad zitten zonder stroom, er is hier vorige nacht zeer zwaar gebombardeerd. Colette (Geert's collega-arts Dr. Colette Moulaert) heeft vanuit haar hotelkamer, vlak achter de moskee hier in de buurt, twee enorme vuurballen zien neerkomen. Ik denk dat dat van die containerbommen zijn, loeiers van 7-8 ton, die enorme trillingen geven. "Ik sta te rillen van de kou", dacht Colette, "maar het waren de trillingen van de bominslag."
"Je moet niet alles geloven wat CNN en BBC tonen", houdt Geert ons voor. "Dat we vandaag met een hele ploeg `human shields' tot Hilal hebben kunnen rijden, 100 km ten zuidwesten van Bagdad, spreekt op overtuigende wijze tegen dat de Iraakse hoofdstad volledig omsingeld en belegerd zou zijn. Onderweg zagen we ook nauwelijks Iraakse troepenbewegingen. Op onze tocht van 100 km zijn we geen enkele Iraakse controlepost gepasseerd, zagen we nauwelijks tekenen van oorlog. Hier en daar wat groepjes huizen, bomen, zelfs kinderen die met een papieren vlieger speelden. Eén keer werden we aangemaand een zijweg te nemen, omdat er een colonne van 20 of 30 Iraakse tanks moest passeren. Wat dan weer de aantijging ontkracht dat het Iraakse leger burgers zou misbruiken als schild voor hun militaire operaties: ons burgervoertuig werd eerst veilig naar een zijweg geloodst, vooraleer het Iraaks leger eraan kwam. Op de terugweg waren Amerikanen en Britten wel aan het bombarderen in de buurt. Voor onze veiligheid moesten we opnieuw een zijweg nemen, maar ook daar viel een bom niet veraf, gevolgd door een dikke rookwolk. Dat was even beangstigend, omdat we niet veilig in ons hotel zaten, maar in de openlucht."