|
Tot voor kort, want toen de bommen vielen haalde Galloway het in zijn hoofd om van zijn democratische recht gebruik te maken en in het Lagerhuis zijn oppositie tegen de oorlog op scherpe toon bekend te maken. En juist dat laatste werd niet gewaardeerd door Blair. Galloway had Blair en Bush beschuldigd van het plegen van genocide en het zich schuldig maken aan terrorisme. Een waarheid als een koe, die binnen Labour echter niet uitgesproken mocht worden.
Direct na zijn toespraak in het Lagerhuis begon het bestuur van Labour dan ook met een campagne om Galloway zwart te maken. Hoogtepunt daarin was de bewering dat het parlementslid grote sommen geld van Saddam Hoessein zou hebben ontvangen om oppositie tegen de sancties en de oorlog te voeren. Daaruit zou dan blijken dat hij goede contacten had met Saddam en volgens sommigen zelfs nauw bevriend was met de voormalige Iraakse president. Dat Galloway regelmatig Irak bezocht in de afgelopen 12 jaar is inderdaad bekend, dat hij daarbij ook vaak overleg had met Saddam Hoessein was ook geen geheim. Maar deze bezoeken hadden niet tot doel een ondersteuning te zijn voor Saddam, maar waren bedoeld als ondersteuning voor het Iraakse volk. Galloway was nu eenmaal fel tegenstander van de sancties tegen Irak en bezocht in het kader van de campagne hiertegen regelmatig Irak. Overleg met Saddam, de president van Irak, was daarbij toch zeker niet illegaal te noemen! Trouwens ook Tony Benn bezocht Saddam Hoessein!
Ook zou uit de smeergeldaffaire blijken dat Galloway helemaal niet zo'n oprecht politicus is als hijzelf beweert en velen in zijn district ook geloven. Uiteindelijk zou het dan toch weer draaien om geld. De rechtse media, met name de Daily Telegraph van de aartsconservatieve Rupert Murdoch, meenden zo de Labour-dissident van zijn voetstuk te hebben getrokken. Er was slechts één probleem: er waren geen bewijzen voor. Natuurlijk is dat in de burgerlijke media nooit een probleem. Het is immers een gekende methode om eerst met een gerucht naar buiten te komen en dan later te vertellen dat het niet klopt. Het tweede bericht wordt immers vaak slecht of helemaal niet opgepikt door de lezers. Waar rook is, is immers vuur, niet waar?
En steun kwam er, de Socialist Campaign Group (SCG, een groep linkse Labourleden) nam gelijk het initiatief om Galloway te verdedigen. SCG liet weten dat zij het gevecht voor een democratisch Labour aan zou gaan. Ook Labourleden mogen zeggen wat ze willen zonder door de groep Blair monddood te worden gemaakt. Bovendien vertegenwoordigt Galloway zijn district,Glasgow Kelvin (vanaf 2005 Glasgow City Centre), een district waar veel mensen wonen van Arabische afkomst, die juist blij zijn met de houding van hun parlementslid. Al jarenlang wordt Galloway in Glasgow Kelvin met overweldigende meerderheid in het parlement gekozen, en dat terwijl zijn visie op Irak al jarenlang algemeen bekend is.
Galloway denkt er dan ook niet over om te stoppen als parlementslid en kondigde aan desnoods als onafhankelijke door te gaan. Mocht hij geroyeerd worden dan zal hij in 2005 meedoen aan de parlementsverkiezingen als onafhankelijke op socialistische grondslag. De kans is groot dat Galloway de verkiezingen dan ook wint. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat iets dergelijks gebeurt. Ook de burgemeester van Londen, Ken Livingston, werd door Labour geroyeerd en deed daarna succesvol mee als onafhankelijke. In 1999 werd Dennis Canavan geroyeerd door Labour en ook Canavan wist in zijn district (Falkirk West) Labour verpletterend te verslaan. En nog altijd is Labour kansloos in Falkirk West. De Britten laten zich dus niet zo maar iemand opdringen die binnen de kaders van New Labour past. Er is alle reden om aan te nemen dat ook George Galloway als onafhankelijke een goede kans maakt om gekozen te worden, dankzij zijn standvastige verzet tegen Blair en New Labour.
Of Blair er wakker van zal liggen is natuurlijk een andere vraag. Nu Labour in de peilingen weer omhoog klimt, na een dieptepunt tijdens de oorlog, is er voor Blair immers geen reden om zich direct zorgen te maken. Maar de vraag is wel hoeveel linkse Labourleden Blair nog aan de kant kan schuiven zonder dat het leidt tot een rebellie binnen Labour.
Dat is dus de democratie van Labour: gedraag je zoals Blair het wil of anders vlieg je eruit. En dat terwijl de statuten van Labour nu juist elk lid het recht geven in vrijheid zijn mening te verkondigen. Nou goed, volgens Blair hebben we nu dus een vrij en democratisch Irak, nu nog een vrij en democratisch Labour. Wellicht een volgend doel voor de bommen van Bush?
Bronnen: New Worker, Morning Star, Guardian Weekly, The Observer, Daily Telegraph, Scottish Socialist Voice, SSP-notice-board.