|
|
|
De Cubaanse vertegenwoordiging die Castro's politiek verdedigde, het talrijk opgekomen publiek en vooral de wisselwerking tussen de twee stemden positief. Hier was duidelijk sprake van 'chemie'.
De belangrijkste spreker, Yamila Pita, namens de Communistische Partij van Cuba verantwoordelijk voor de contacten met diverse landen in Europa, haalde in een vlammend betoog op de eerste plaats fel uit naar de politiek van de Verenigde Staten ten aanzien van Cuba. "De VS hebben de politiek ingeruild voor militair geweld dat in historisch perspectief alleen te vergelijken is met dat van Hitler."
De mate van de Amerikaanse bemoeienis met de Cubaanse politiek, waaruit de Amerikaanse dreiging blijkt, valt niet te onderschatten: de handelsblokkade verbreedt zich nog elke dag, hoewel deze door de internationale gemeenschap veroordeeld wordt. De VS moedigen de Cubanen aan hun land in krakkemikkige bootjes te verlaten. Als zij eventueel het Amerikaanse vasteland bereiken krijgen zij onmiddellijk een verblijfsvergunning, terwijl vluchtelingen uit andere landen direct teruggestuurd worden en de VS slechts mondjesmaat Cubanen toelaat op de officiële manier. Dagelijks wordt er op verschillende radio- en televisiezenders meer dan 500 uur programma's uitgezonden met als doel de vorming van een vijfde colonne op Cuba.
Sinds het aantreden van George W. Bush is de Amerikaanse campagne tegen Cuba nog verhevigd. Dit komt mede doordat hij een groot aantal reactionaire Cubanen in zijn regering opgenomen heeft, een "dwaze, fascistische, en hegemonistische regering", aldus Pita. De belangrijkste exponent van deze Cubanen is Otto Reich, die in Reagan's tijd al bekend stond vanwege zijn duistere acties tegen de Sandinistische regering in Nicaragua, en die warme banden onderhoudt met de Cubaanse maffia.
Het optreden van Reich's ondergeschikte Cason bracht Pita op de actualiteit. Cason is het hoofd van het Amerikaanse belangenkantoor in Cuba, heeft een diplomatieke status en maakt hier volop misbruik van. Zo zijn de Cubaanse 'dissidenten' kind aan huis bij hem, hetgeen tegen de diplomatieke afspraken is. Tevens maakt hij oneigenlijk gebruik van de diplomatieke post, en als klap op de vuurpijl reist hij het land door om materialen en geld uit te delen, waarbij hij het Cubaanse volk oproept tegen de regering in opstand te komen. Van zijn bedoelingen maakt hij geen geheim.
Het zijn precies deze Amerikaanse activiteiten die verschillende Cubaanse misdadigers ertoe overhalen om vliegtuigen en schepen te kapen. De terdoodveroordeling van drie kapers komt voort uit de eis van het Cubaanse volk dat er paal en perk gesteld zou worden aan deze acties, die het leven van tientallen burgers in gevaar brachten.
Ook besefte men dat er iets gedaan moest worden tegen de 'dissidenten' en hun praktijken, die neerkomen op het handhaven van de blokkade, en hetverzinnen en verdraaien van informatie, zodat Cuba door mensenrechtenorganisaties veroordeeld wordt. Ze kunnen volgens Pita dan ook niet als werkelijk andersdenkenden aangemerkt worden: "Ze hebben geen tegengestelde mening, bieden geen alternatieve politiek, geen programma, geen project. Ze zijn in Amerikaanse loondienst".
Wat er verder ook gezegd wordt, de kapers en de vermeende dissidenten werden niet berecht door een militaire rechtbank, het betrof een normaal proces, waarbij ze verdedigd werden door hun eigen advocaten en hun familie en vrienden aanwezig mochten zijn.
"Militair geweld dat alleen te vergelijken valt met dat van Hitler" en de "fascistische" regering van Bush. Men zou geneigd zijn te zeggen dat een en ander wat zwaar werd aangezet, maar wanneer men Pita hoorde verwijzen naar de Amerikaanse invallen in Afghanistan en Irak en de constante dreiging die van de VS uitgaat naar andere landen, ook naar Cuba, lijkt de vergelijking op haar plaats.
Hoewel het geen moment verveelde was ze zo nu en dan wat lang van stof, van een vreemde heeft ze het blijkbaar niet. Dit echter, en tevens het gegeven dat haar woorden telkens in het Nederlands vertaald werden, gaf het publiek de tijd om de woorden te wikken en te wegen en te concluderen dat er veel voor te zeggen viel.
Na een pauze was er gelegenheid tot het stellen van vragen. Hoewel er niet alleen in Amerika, maar tevens vanuit Nederland dubieuze acties tegen Cuba ondernomen worden door bijvoorbeeld het CNV maakte geen van de Nederlandse 'dissidenten' gebruik van deze optimale gelegenheid om in discussie te gaan met de vertegenwoordiging uit Cuba. De bijeenkomst was nochtans openbaar genoeg en prominent aangekondigd in o.a. 'De Volkskrant'. Al kan ter verdediging worden aangevoerd dat het inderdaad motregende.
Op de vraag wat Pita vond van de activiteiten vanuit Nederland bekritiseerde ze het CNV fel. Ze verweet de top van de vakbond een reactionaire, anti-Cubaanse houding, een houding die ook naar voren kwam in een zeer tendentieuze, zelfs leugenachtige reportage die NCRV's Netwerk onlangs uitzond.
Nog meer vragen, geen al te kritische, wel nog een triestmakende tenslotte, het was Pita aan te zien. Toch antwoordde ze uitgebreid en overtuigend op de vraag in hoeverre de revolutie verbonden is met de persoon van Castro. "Fidel is onvervangbaar", zei ze... "maar Fidel is het socialisme niet." Op Cuba is er immers geen sprake van een persoonscultus. Er staan anderen klaar, die niet alleen in ideologisch opzicht zijn voorbeeld zullen volgen, vooral ook beschikken ze over bewezen capaciteiten die garant staan voor een goed bestuur van het land en de voortzetting van de revolutie die, Pita herhaalde het enkele keren 'niet perfect is, maar wel rechtvaardig'."
Wellicht werd de avond opgezet als een charmeoffensief, maar dan een met argumenten als wapens. Het zou nog gewerkt hebben ook, dat valt niet te ontkennen. De oppositie ontbrak echter. Het werd een bijeenkomst die de nauwe band tussen Cuba en progressief Utrecht en omstreken bevestigde en versterkte.
De oproep van de organisatie aan het publiek om in actie te komen tegen de Amerikaanse dreiging, tegen de hechtenis van vijf Cubaanse activisten tegen het terrorisme van de VS, en tegen de druk die ook vanuit Nederland uitgeoefend wordt bleek dan ook niet aan dovemansoren gericht. Tientallen mensen vervoegden zich bij het actiecomité om blijk te geven van hun bereidwilligheid om de initiatieven te ondersteunen.
Al met al was het een zeer zinvolle avond. Helaas ontbrak het wat aan tijd en aan gelegenheid om na afloop wat na te praten onder het genot van een glas. Er werd echter kenbaar gemaakt dat het de bedoeling was dit soort bijeenkomsten in de toekomst vaker te organiseren. De hoge opkomst en het betoonde enthousiasme toonden aan dat hier inderdaad behoefte aan lijkt te zijn.