Kapitalistische oorlog tegen bevolking begonnen
Door Jos van Bergen
De kogel is door de kerk, het regeerakkoord op hoofdlijnen genaamd "Meedoen, meer werk, minder regels" ligt op tafel. De burgers in het land draaien op voor de neergaande conjunctuur om de "dynamiek" van de economie te herstellen. De reële lonen moeten omlaag, de lasten gaan omhoog, de sociale zekerheid wordt afgebroken, bij de overheid worden mensen op straat gezet en de greep van de overheid op de burgers wordt versterkt. Dat zijn de hoofdlijnen van het beleid van een nieuwe regering die zijn uiterste best doet de crisis in het kapitalisme in de greep te krijgen.
Volgens de tekst van het akkoord is de inzet als volgt: "Het kabinet zet zich in voor een sterke economie, een slagvaardige overheid, een betere democratie en een veilige samenleving. Daartoe zal beleid worden gevoerd om de concurrentiekracht van Nederland te herstellen, regelzucht en bureaucratie te verminderen, de verantwoordelijkheid en zeggenschap van burgers en samenleving te versterken en veiligheid te waarborgen. Dit kan het kabinet niet alleen. Aan het oplossen van de problemen van de Nederlandse samenleving zal iedereen naar vermogen en draagkracht moeten bijdragen."
Haperende economie
Deze mooie woorden geven aan dat iedereen zijn steentje moet bijdragen om genoemde problemen op te kunnen lossen. Wat zijn dan wel die problemen en waardoor worden die veroorzaakt? Het regeerakkoord beschrijft de problemen in de "haperende economie" als volgt: "De krapte op de arbeidsmarkt heeft geleid tot oplopende loonstijgingen en tot een verslechtering van de concurrentiepositie. Met de negatieve internationale economische ontwikkeling worden de gevolgen zichtbaar in afnemende economische groei, toenemende ontslagen en oplopende werkloosheid. Bovendien exploderen de kosten van de gezondheidszorg. De begroting vertoont op dit moment weer oplopende tekorten. De problemen zijn niet alleen van tijdelijke, maar ook van structurele aard. Onze concurrentiepositie is fors verzwakt. Ook de stijgende kosten van de vergrijzing van de bevolking vragen om een houdbare oplossing."
Alle seinen op rood
Onder de paragraaf over het sociaal-economische beleid wordt dit verder uitgewerkt: "De economische en budgettaire situatie van Nederland is dramatisch slechter geworden. Alle seinen staan op rood. De werkloosheid zal zonder maatregelen in 2007 zijn verdubbeld ten opzichte van 2001 tot vijfhonderdduizend personen. Er zijn maandelijks honderden faillissementen. De premielast van de toekomstige pensioenen dreigt onbetaalbaar te worden. De overheidsfinanciën komen in de Europese gevarenzone. De kern van het probleem wordt gevormd door te hoge loonkosten en te weinig innovatief vermogen. Daardoor heeft Nederland in sterke mate te lijden van de wereldwijde conjuncturele neergang. En daardoor dreigt Nederland bij een toekomstig herstel van de wereldconjunctuur de boot te missen."
Meerjarige loonmatiging
Als we het regeerakkoord moeten geloven is de haperende economie dus te wijten aan "te hoge loonkosten" als gevolg van "krapte op de arbeidsmarkt" waardoor de concurrentiepositie "fors verzwakt" is. Samen met de kostenexplosie in de gezondheidszorg en te weinig innovatief vermogen zou Nederland nu "in sterke mate" te lijden hebben van de economische neergang en bij toekomstig herstel de boot dreigen te missen. De oplossing voor dit probleem volgens het regeerakkoord: "Meerjarige matiging van alle inkomens iseen voorwaarde voor herstel van de werkgelegenheid. Dit werkt alleen als de matiging stevig is en een aantal jaren wordt volgehouden. Dat geldt zowel voor de publieke sectoren als voor de marktsector." Het gevolg van dit beleid zal volgens het regeerakkoord zijn: "Koopkrachtbehoud zal de komende jaren vanwege de lage economische groei, de oplopende pensioenpremies en de sterk oplopende kosten van de gezondheidszorg niet mogelijk zijn. Een uiterste inspanning is geleverd door van overheidszijde in de komende periode ten opzichte van 2003 de lasten niet te laten stijgen. Wel zullen introductie van eigen risico's en verkleining van het verplicht verzekerde pakket leiden tot extra door de burgers zelf te dragen lasten voor de zorg. Daartegenover zal de overheid per saldo een beperkte verlaging van belastingen en premies stellen. Vanzelfsprekend wordt gestreefd naar een eerlijke verdeling van de lasten."
Eerlijke verdeling
Hoe die "eerlijke verdeling" zou moeten werken blijkt uit het volgende: "De overheid zal haar verantwoordelijkheid nemen door de arbeidsvoorwaardenruimte in de publieke sectoren te begrenzen met 1%-punt per jaar ten opzichte van de huidige middellangetermijn (MLT) prognose. De ontwikkeling van het bruto minimumloon (en daarmee de uitkeringen) loopt gelijk op met de contractloonstijging van ambtenaren." Grof gezegd blijft het inkomen van ambtenaren, inclusief de stijging van de pensioenpremies, per jaar één procent achter bij de lonen in de marktsector, die vervolgens opgeroepen wordt: "Op werkgevers en werknemers in de marktsector wordt een dringend appèl gedaan om in CAO-verband de contractlonen tot hetzelfde niveau als dat van de overheid te matigen. De sociale uitkeringen zullen alsdan tevens geheel in de pas lopen met de loonontwikkeling in de marktsector." Het regeerakkoord roept dus op tot loondaling, die eventueel beperkt kan worden door afstand te doen van pensioenrechten waardoor de stijging van de pensioenpremies beperkt kan blijven: "Naar de mate waarin deze lasten worden beperkt door aanpassingen in de pensioenrechten kan de ruimte voor het contractloon voor de ambtenaren stijgen, en in navolging daarvan ook de uitkeringen. Dit is zeer gewenst; de overheidswerkgevers zullen zich hier krachtig voor inzetten."
Interne verrotting
Wat moeten we met al deze mooie woorden? Naast ontslagen bij de overheid, loondaling en verhoging van de werkdruk zullen de pensioenpremies en ziektekostenpremies blijven stijgen, zal het ziekenfondspakket verkleind worden, zal een eigen bijdrage van 200 euro bij het ziekenfonds ingevoerd worden, zullen de toelatingseisen voor een WW-uitkering verscherpt worden en zalde WAO afgebroken worden. Door alle bezuinigingen zal de druk op de overheid toenemen en de kwaliteit zienderogen afnemen. Bij minder inkomen meer betalen voor minder kwaliteit. Alle partijen zijn het er over eens dat deze "pijnlijke ingrepen" beslist noodzakelijk zijn om de economie weer "gezond" te maken. Mensen met een laag inkomen krijgen de hardste klappen. Toenemende armoede en verloedering zullen meer mensen in grote problemen brengen waardoor de criminaliteit zal toenemen die vervolgens met harde hand door meer politie de kop ingedrukt zal worden. Deze verrotting van binnenuit zal leiden tot maatschappelijke verharding en "minder meedoen, minder werk, meer regels", precies het tegenovergestelde van alle mooie woorden in het regeerakkoord.
Wereldmarkt
Hoe kan dat? Omdat de analyse niet juist is. Omdat de haperende economie niet veroorzaakt wordt door te hoge loonkosten zodat "onze" concurrentiepositie fors verzwakt zou zijn. Omdat overal de economie hapert, zowel in de EU als in de VS en in Japan. Omdat die hapering aan het licht kwam toen omzet- en winstontwikkeling in het bedrijfsleven fors verzwakt bleken te zijn. Omdat de marktsector te veel geproduceerd had voor de markt die verzadigd bleek te zijn. Omdat er nu te veel productiecapaciteit bestaat voor die markt. De concurrentiepositie is dus niet "fors verzwakt" door te hoge loonkosten, maar door overcapaciteit op de wereldmarkt. Daarom is niet alleen "onze" concurrentiepositie fors verzwakt, maar ook die in de landen om ons heen, in Duitsland en Frankrijk, in de VS en in Japan. Daarom laait de strijd om de markt hoog op. Het wapen in die strijd is de prijs. Daarom worden er overal pogingen gedaan die prijs omlaag te krijgen die zich in het regeerakkoord vertaalt in loondaling. En loondaling betekent minder koopkracht, een kleinere afzetmarkt en voor die krimpende markt des te meer overcapaciteit. Daarom worden capaciteit afgebouwd en mensen op straat gezet. Daarom moeten nieuwe markten veroverd worden, desnoods met geweld zoals in Irak.
Rad voor ogen
Het regeerakkoord draait ons dus een geweldig rad voor ogen. Stevige meerjarige matiging van alle inkomens is niet alleen het standaardrecept in Nederland, maar ook in de landen om ons heen. Dat lost niets op, het maakt de problemen alleen maar groter. Uiteindelijk leidt dit onvermijdelijk tot een strijd op leven en dood om de markten. De oorlog is al begonnen en kan door toenemende druk escaleren tot wereldoorlog. Dat is de uiterste consequentie van alle mooie woorden in het regeerakkoord, niks "meedoen, meer werk, minder regels", maar wereldoorlog.
Spreekbuis van kapitaal
Het antwoord hierop is niet, zoals Lodewijk de Waal doet, jammeren dat de lasten eerlijk verdeeld moeten worden. Dat is niet anders dan wat het regeerakkoord verkondigt, alleen dan een "rechtvaardiger" koers naar oorlog. De vijand moet niet in eerste instantie buiten ons gezocht worden, maar bij ons zelf. Het regeerakkoord is de oorlogsverklaring van de staat, van het uitvoeringscomité van het bedrijfsleven aan het overgrote deel van de Nederlandse bevolking. Die moet zich niet latenverdelen in ambtenaren, werknemers in de marktsector, en uitkeringstrekkers. Die moet zich niet laten verdelen in allochtonen en autochtonen of in werkenden en "profiteurs". Die moet zich niet laten verleiden tot een uitruil van pensioenrechten en inkomen. Die moet zich ook niet laten intimideren door dreigende woorden van Balkenende of Zalm, dat er meer banen verloren gaan als de lonen niet gematigd worden. Deze spreekbuizen van het Nederlandse kapitaal kunnen niet anders dan de voorwaarden voor dat kapitaal in de concurrentieslag zo gunstig mogelijk maken door de oorlog aan de eigen arbeiders te verklaren. Dat is hun taak en dat doen zij nu ook.
Werk aan de winkel
Het antwoord hierop is de vereniging van de bevolking, niet vóór maar tegen het kapitaal dat zijn vertegenwoordigers laat verkondigen dat alle verslechteringen noodzakelijk en goed zijn. De vakbonden moeten niet handjeklap doen met de kapitalisten in ons land, maar opkomen voor het arbeidersbelang. Zij moeten niet meedoen met de verdeling van de bevolking maar juist met de vereniging. Zij moeten de mensen geen zand in de ogen strooien maar juist duidelijkheid scheppen. Bestrijding van de crisis door het brengen van offers is geen oplossing, het maakt de problemen alleen maar groter. Binnen het kapitalisme, dat de problemen zelf veroorzaakt, is geen oplossing mogelijk. Bewustwording, nationale en internationale economische en politieke strijd, opkomen voor het eigen klassenbelang moet uiteindelijk leiden tot de voorwaarden voor de oplossing van de problemen door de opheffing van het kapitalisme zelf. Jammeren over een eerlijke verdeling van de lasten laat de oorzaak van de problemen buiten schot, lost niets op, en probeert het arbeidersbelang te verenigen met het tegengestelde kapitaalbelang. Dat is niets anders dan verraad aan de arbeidersklasse. Het roer moet dus volledig om, er is werk aan de winkel. De aanval van de kapitalisten op het levenspeil van de arbeiders is geopend, de oorlog is begonnen!
