De diepere politiek van het verwijderen van het regime in Irak:

Openlijke onderwerping, heimelijke acties

Dit rapport poogt de manier te verklaren waarop Irak waarschijnlijk zal vallen, de groepen en de personen die deze zullen uitvoeren en de verscheidene verborgen agenda's die de belangrijkste media niet hebben willen analyseren, laat staan melden. (Hoofdstuk 2/deel 3: De CIA en Iraaks/Koerdische oppositiegroepen)

Ondanks de jarenlange algemene steun van Washington voor het INC als een "democratisch alternatief", twijfelden topfunctionarissen van de VS aan de beperkte militaire expertise van het INC, evenals aan hun vermogen om na een staatsgreep een regering in stand te houden. De poging van Chalabi met INC, PUK en KDP mislukte in 1995, waardoor hij gedwongen werd zijn actiebasis te verplaatsen naar Londen.

Er is nog een reden waarom Chalabi in Washington in de gunst staat: olie. Het INC stelt voor een consortium van Amerikaanse bedrijven te creëren voor de ontwikkeling van de olievelden van Irak. Volgens de San Francisco Chronicle (29.09.2002) heeft "Chalabi (...) gezegd dat, wanneer het INC een nieuwe Iraakse regering zou leiden, de oliebedrijven uit de VS de contracten zouden krijgen. Russische en Franse bedrijven zouden hooguit kleine partners kunnen zijn."

De Groep van Vier en de Koerdische oppositie

Zoals bericht door Al-Kurdi hebben de twee belangrijkste Koerdische groepen, onder leiding van de PUK en de KDP "afschrikwekkende veiligheidsdiensten die een doodseskader-achtige onderdrukking uitoefenen tegen Koerden die zich tegen hen verzetten. Beide partijen hebben het misnoegen van de Koerden verworven door hun gangsterachtige acties in de vrije zone."

Men schat dat de KDP en de PUK een gecombineerde strijdkracht hebben van 40.000 tot 70.000 strijders. Sedert de negentiger jaren hebben de twee hoofdgroepen bij vier gelegenheden tegen elkaar gevochten in hun respectievelijke pogingen om de macht te krijgen over de smokkel en andere economische activiteiten, terwijl ondertussen de Koerdische bevolking met ijzeren hand werd onderdrukt.

Volgens de New York Times (06.07.2002): "Koerdische leiders worden gedreven door interne ruzies en hebben nog steeds geen overeenkomst kunnen sluiten met de CIA over toestemming voor Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen, opleiders voor speciale strijdkrachten of diplomaten om daar hun kamp op te slaan". Ze zijn terughoudend m.b.t. de ondersteuning van een VS-actie "tenzij zij krachtige waarborgen krijgen dat de regering Bush meteen doorgaat naar Bagdad" en de Koerdische steden beschermd worden tegen een slachting van Iraakse zijde.

Iraaks Nationaal Akkoord (INA)

De INA probeert Saddam Hoessein omver te werpen met behulp van voormalige Iraakse officieren en hoge functionarissen uit Bagdad, maar wil daarbij de Iraakse staat instandhouden. Het zijn terroristen die de verantwoordelijkheid opgeëist hebben voor het bombarderen van civiele doelen, waaronder een bioscoop in Bagdad en kantoren van kranten. Volgens INA-insiders werden deze activiteiten uitgevoerd om "indruk te maken op de CIA".

Volgens de Federatie van Amerikaanse Wetenschappers, ontvluchtte Saddam Hoessein's schoonzoon Husayn Kamil al-Majid (een grondlegger van de Iraakse programma's voor massavernietigingswapens) naar Jordanië om samen te werken met het INA, waardoor bij velen in de omgeving de indruk werd gewekt dat Saddam's greep op de macht verzwakt was. Maar in juni 1996 werd de staatsgreep van het INA ontdekt, waarop 100 INA-officieren gearresteerd en nog eens 30 geëxecuteerd werden. Het INA was na dit debacle in staat zich met ondersteuning van Jordanië te hergroeperen.

Koerdische Democratische partij (KDP)

De KDP wil een Koerdische staat stichten in Noord-Irak en daarbij de controle behouden over het olieveld in Kirkuk. De groep heeft over diverse zaken, zoals inkomsten uit oliesmokkel, geruzied met haar rivaal, de PUK. Dit conflict heeft een hele tijd voortgeduurd halverwege de negentiger jaren. Barzani verachtte Jalal Talabani en de PUK zo sterk dat hij Saddamhielp de PUK te verpletteren en zich aan het einde van de negentiger jaren te ontdoen van het INC.

Barzani woonde een aantal topbijeenkomsten van de kritische Bush-Iraakse oppositie in Washington niet bij, hoewel hem een privévliegtuig (om hem in Zuidoost-Turkije af te halen) en een persoonlijk bezoek aan Bush werden aangeboden. Volgens de New York Times (15.08.2002) was zijn afwezigheid "een klap in het gezicht van functionarissen van de regering Bush, die de bijeenkomst o.a. hadden georganiseerd om aan te tonen dat de Iraakse oppositiekrachten eendrachtig achter een nieuw strijdplan stonden".

Barzani was ontstemd door de weigering van de regering Bush om waarborgen te geven voor de bescherming van Koerdische gebieden in het geval van een preventieve Iraakse aanval. Dick Cheney gaf naar verluidt een typisch tweeslachtig nietszeggend antwoord: "De VS-strijdkrachten zouden reageren op een tijdstip en plaats naar eigen keuze". Het vervolgens opgestelde "Hashemietische" plan van Cheney en Wolfowitz gaat in op enkele zorgen van Barzani.

Patriottische Unie van Koerdistan (PUK)

Volgens Al-Kurdi, "poneert de PUK een 'moderne' benadering van de Koerdische politiek, waarbij de Koerdische belangen gekookt worden in elke voorstelbare saus, met smaken om steun op te bouwen en aan te trekken onder de regeringen van Israël, Saoedi-Arabië, Iran, Turkije, de Verenigde Staten en nog een reeks andere. PUK-leider Talabani heeft Israël, de Verenigde Staten, Saoedi-Arabië, Iran, Saddam Hoessein en Turkije openlijk het hof gemaakt, waarbij hij onlangs allerlei 'soorten overeenstemmingen' is aangegaan met al deze staten."

Hoge Raad van de Islamitische Revolutie in Irak (SCIRI)

De groep is tegen een invasie in Irak door de VS, maar zal steun geven aan een interne door de VS gesteunde actie om Saddam ten val te brengen en aan een overgangsregering van één jaar, gevolgd door verkiezingen.

Mohammad al-Harari, de vertegenwoordiger van de SCIRI in Libanon, zei in juli 2002 in een interview met Reuters, dat "elke militaire actie in de handen van de Irakezen moet liggen, niet in vreemde handen vanuit het buitenland" en dat de groep zich verzet tegen een aanval die "onnodig leed onder het Iraakse volk" veroorzaakt.

De SCIRI was door de VS geselecteerd voor financiële steun op grond van de 'Iraq Liberation Act' uit 1998, maar de groep weigerde die.

Andere oppositiegroepen

Iraaks Nationaal Liberaal (INL) is een oppositiegroep die bestaat uit andere verbannen voormalige Iraakse legerofficieren. Volgens het Centrum voor Coöperatief Onderzoek, heeft de INL onlangs geprobeerd generaal Nizar al-Kharraji aan te trekken, tegen wie in Denemarken een onderzoek looptvanwege het afslachten van 100.000 Koerden in 1988.

De Iraakse Nationale Beweging (INM) is in 2001 opgericht. Het is een door soennieten overheerste splintergroep van het INC die ongeveer 100 voormalige legerofficieren en politieke functionarissen telt. De groep heeft onlangs Wayne Downing ontmoet, de assistent nationale veiligheidsadviseur voor de bestrijding van het terrorisme van de VS. Daarna gaf het ministerie van Buitenlandse Zaken toestemming voor een financiële bijdrage van 315.000 dollar aan de groep.

De Iraakse Nationale Coalitie (of Iraakse Nationale Raad) is een in 2002 door voormalige Iraakse legerofficieren opgerichte overkoepelende groep, die onder leiding staat van brigadier Tawfiq al-Yasiri, het hoofd van de militaire academie van Irak, en van generaal Saad Ubeidi, het vroegere hoofd van de afdeling psychologische acties van het Iraakse leger. Deze groep is voorstander van een door luchtaanvallen van de VS op gang gebrachte opstand, maar is tegen een invasie door de VS. (wordt vervolgd)

Bron: Online Journal oktober-november 2002, 25 november 2002. (Volledige tekst. Origineel gepubliceerd in vijf delen - 24 oktober tot 22 november 2002)

Vertaling Frank van Gerwen.