Wat heeft de arbeidersklasse nog te verwachten van Labour? Dat is de discussie die weer in alle hevigheid is losgebarsten. Reden voor deze discussie is dat steeds meer vakbonden stoppen met het steunen van Labour, zowel financieel als politiek. Bij de laatste verkiezingen in Schotland riep de FBU bijvoorbeeld op om vooral geen Labour te stemmen, omdat het nu juist Labour was die de eisen van de vakbond via loonmaatregelen trachtte te verbieden.
Het staat inmiddels buiten kijf dat Tony Blair niets te bieden heeft aan de gewone man of vrouw die op Labour stemt. Blair volgt het spoorboekje van het grootkapitaal. Ook als Blair zou vertrekken is de kans groot dat zijn opvolger eveneens een dienaar van de bourgeoisie is. De vraag is dan ook legitiem of stemmen op Labour nog wel zin heeft.
Deze discussie wordt in steeds meer vakbonden gevoerd. Het is de Britse vakbeweging inmiddels wel duidelijk dat ze door overleg met Labour niets wijzer wordt. De laatste maanden zijn er ook steeds meer linkse activisten gekozen tot voorzitter of secretaris van diverse vakbonden. Het gevoel dat de strijdbaarheid moet terugkomen wordt breed gedragen, maar ook het gevoel dat de vakbeweging zich dient bezig te houden met de politiek vindt steeds meer aanhang.
De reacties van diverse bonden hierop zijn heel wisselend. Vooral in Engeland blijft de vraag welk alternatief er is. De bonden zelf kunnen dat niet bieden, het is hen per wet verboden om politiek actief te zijn. Kleine linkse splintergroeperingen hebben niet voldoende basis om als alternatief te dienen en dus is de vraag, wat kan de arbeider anders dan op Labour stemmen?
Maar dat is niet alles. Blair krijgt ook steeds vaker te maken met opstanden binnen zijn eigen fractie. Een record aantal Labour-parlementsleden stemde tegen het toelaten en subsidiren van private ziekenhuizen. Het was aan de Tories te danken dat dit voorstel het uiteindelijk haalde. Deze opstand tegen het beleid van Labour was maar liefst de derde grote rebellie binnen de Labourfractie in de afgelopen drie maanden.
Blair verliest in zijn eigen partij steeds meer terrein en moet steeds vaker een beroep doen op de Tories om anti-arbeiderswetten er alsnog door te drukken. Dat moet voor Labourleden een goed teken zijn. De Socialist Campaign Group (linkse activisten binnen Labour) kan bovendien ook op steeds meer steun rekenen en heeft nu daadwerkelijk voldoende leden om de druk op Blair op te voeren.
De vakbonden doen er waarschijnlijk zeer verstandig aan om te proberen Labour weer naar links te krijgen. Het stoppen van de subsidie aan Labour betekent dat zij het geld steeds vaker bij het grootkapitaal moet halen en tja, wiens brood men eet...
Overigens is het al jaren zo dat Labour meer donaties krijgt van bedrijven dan van de vakbonden. Als zij hun donaties helemaal stoppen, zal de invloed van bedrijven zeer groot worden. De in financiële problemen verkerende Labour zal dan alle zeilen moeten bijzetten om de begroting op orde te krijgen. En geen steun van de vakbonden voor Labour is slecht nieuws voorde Britse arbeiders! Dan zal er alleen nog maar naar de bazen geluisterd moeten worden!
In de discussie over wel of niet sponsoren van Labour is lang niet elke vakbond bereid deze strijd aan te gaan. Steeds meer bonden besluiten tot een strijdbaar alternatief, dat volgens hen alleen mogelijk is door buiten Labour te blijven. De band tussen Labour en de bonden is voor sommigen niet meer heilig. Dit jaar zal dit onderwerp op veel vakbondscongressen centraal staan. Vooral de grote bonden zijn nog altijd bereid Labour op deelterreinen financieel bij te staan, maar het ligt in de lijn der verwachting dat steeds meer bonden zullen stoppen met het subsidiëren, ondanks het gebrek aan alternatieven. Steeds meer kleinere bonden zullen hun leden bovendien oproepen om niet op Labour te stemmen maar op een onafhankelijke kandidaat of een linkse splinter. Dat kan voor sommige kleine linkse partijen misschien goed uitpakken, maar door het gebrek aan bekendheid van de kleine linkse partijen is het waarschijnlijker dat de Tories er de vruchten van gaan plukken.
De strijd om Labour moet daarom gevoerd worden. De vakbonden moeten daar een actieve rol in spelen, en moeten ertoe bijdragen dat Labour weer de partij van de arbeiders wordt. Geen makkelijke taak maar wel een taak waar steeds meer mensen in gaan geloven!
Bronnen: The New Worker, Morning Star, Scottish Socialist Voice