|
Ik (*) zou graag een korte uiteenzetting willen geven over de nucleaire kwestie op het Koreaanse schiereiland.
Op 12 december 1985 sloten we ons aan bij het NPT en kwamen we met de Sovjet Unie de koop van een kernenergiecentrale overeen. In januari 1992 ondertekenden we het Safeguard Agreement met het IAEA. Tijdens een onderzoek naar een lokatie voor de bouw van deze centrale kwam de overeenkomst echter tot een einde. Vandaar dat we aan het werk gingen om kernenergie op te wekken, in overeenstemming met onze realiteit.
Hoewel een grafietreactor minder ontwikkeld is dan een lichtwaterreactor op het gebied van veiligheid en techniek kozen wij daar toch voor vanwege het goedkope uranium dat als brandstof gebruikt wordt en we makkelijk aan grafiet kunnen komen.
Sinds mei 1992 hebben we zes periodes nauw samengewerkt met inspectieteams van het IAEA. Vanaf het begin verliepen de inspecties echter niet volgens de regels van het IAEA en het Safeguard Agreement, maar vonden ze plaats onder controle van de VS. De IAEA overhandigde de inspectieresultaten aan de VS en vroeg om onderzoek van onze militaire installaties, gebaseerd op Amerikaanse informatie. De eis om onze militaire bases open te stellen voor de vijand betekende een doelbewuste inbreuk op onze soevereiniteit. Om die reden, om ons hoogste belang te verdedigen, namen wij op 12 maart 1993 het besluit om uit het NPT te stappen. Artikel 10 van het NPT beschrijft duidelijk dat een lidstaat die bedreigd wordt zich kan terugtrekken uit het verdrag om zijn hoogste belang te verdedigen.
Later moesten de VS aan de onderhandelingstafel verschijnen om de nucleaire kwestie op te lossen. Het resultaat daarvan was de gezamenlijke verklaringvan Korea en de VS die op 11 juni 1993 werd aangenomen en waarin de terugtrekking uit het NPT werd opgeschort.
In oktober 2002 bezocht een speciale gezant van de Amerikaanse president Pjongjang. Hij kwam niet voor een dialoog en overleg, maar om eisen te stellen die tegemoetkwamen aan de Amerikaanse 'zorgen'. Hij stelde een ultimatum dat inhield dat als wij niet eerst stappen ondernamen om hun 'zorg' weg te nemen, er geen besprekingen tussen Korea en de VS zouden volgen, en geen verbetering van de betrekkingen tussen beide landen en de Koreaans-Japanse of Noord-Zuid-relaties tot stand zouden komen. In antwoord op de druk en bedreigingen van de Amerikaanse gezant zeiden we hem dat wij het recht hebben nog krachtiger dingen te bezitten dan kernwapens. Dit was een uitoefening van onze soevereiniteit.
Nu het echter zover was verspreidden de VS overdreven verhalen, veroorzaakten spanningen op het Koreaanse schiereiland en deden pogingen om ons land te isoleren en af te schilderen als een 'nucleaire schurk'.
Volgens de Koreaans-Amerikaanse overeenkomst van 1994 moeten de VS de bouw van twee lichtwaterreactoren met een capaciteit van 2 miljoen KW voltooien, maar tot nu toe is men niet verder gekomen dan de fundamenten waarmee begonnen is in augustus 2002. De VS hebben in december jl. een eind gemaakt aan de levering van 500.000 ton zware olie.
Na de overeenkomst hebben wij van onze kant de grafietreactor voor een periode van negen jaar gesloten. Het einde van de Amerikaanse levering van zware olie dwong ons er echter toe de overeenkomst niet langer te respecteren. Het IAEA heeft, volgens instructies van de VS, een 'resolutie' aangenomen waarin wij onder druk gezet worden om ons 'nucleaire programma' onmiddellijk, en op een controleerbare wijze te verlaten.
Gezien deze gevaarlijke situatie heeft de regering van onze republiek op 10 januari van dit jaar een verklaring afgelegd om de soevereiniteit en waardigheid van ons land te verdedigen. In deze verklaring hebben we vastgelegd dat wij ons uit het NPT terugtrekken.
De contacten, de uitwisselingen en de dialoog tussen het Noorden en het Zuiden op regerings- en lagere niveaus werden nieuw leven ingeblazen en het project van de weg- en spoorwegverbinding tussen het Noorden en het Zuiden trok de aandacht van de hele wereld. In augustus 2002 droeg het historische bezoek van de grote leider kameraad Kim Jong Il aan het verre oosten van de Russische federatie bij aan de versterking van de verhouding tussen Korea en Rusland. Afgelopen september, tijdens het bezoek van de Japanse premier aan Pjongjang, werd de historische Verklaring van Pjongjang aangenomen, waarmee de weg geplaveid werd voor een nieuw begin van de Koreaans-Japanse betrekkingen.
De spectaculaire veranderingen in de Noord-Zuid en Koreaans-Japanse betrekkingen hebben bij de VS psychische spanningen teweeggebracht. De VS zouden in een situatie kunnen belanden waarbij ze de grip op de Koreaanse kwestie kwijtraken. Vooral ook zullen ze zich zorgen maken over het verdwijnen vande reden om hun troepen in Zuid-Korea te houden. Met dit uitgangspunt besloten de VS om de verbetering van de betrekkingen tussen het Noorden en Zuiden en tussen Korea en Japan te saboteren en het tij te keren van de positieve ontwikkeling van de situatie op het Koreaanse schiereiland.
Op de achtergrond van deze nucleaire kwestie, die door de VS in het leven geroepen is, speelt de intentie om de Koreaans-Amerikaanse overeenkomst op te zeggen en een reden te vinden om de verantwoordelijkheid af te wenden voor de vertraging van de bouw van de lichtwaterreactor.
De VS trachten de nucleaire kwestie te internationaliseren. Zo proberen ze de verantwoordelijkheid voor het ontstaan ervan te ontlopen. Door ons te confronteren met de internationale gemeenschap willen ze de internationale druk doen toenemen. Gezien het begin, de motieven en de inhoud van de nucleaire kwestie en de verantwoordelijkheid ervoor is het een zaak die opgelost moet worden tussen Korea en de VS. Dit kan niet verholpen worden door tussenkomst van andere landen of de Verenigde Naties of door multilaterale gesprekken en een discussie binnen de VN.
Achter een decor van 'dialoog' en 'vrede' intensiveren de VS hun oorlogsmanoeuvres tegen ons. In het oosten van de Koreaanse zee drijft een marinevloot, er is een nieuw plan 5027 opgesteld en ze bereiden zich voor op een geheime preventieve aanval op onze nucleaire installatie Njongbjon.
Als de VS ons met behulp van hun militaire kracht tot overgave willen dwingen is een militair conflict en een oorlog op het Koreaanse schiereiland onontkoombaar.
De oorlog in Irak toont aan dat we afschrikwekkende middelen moeten bezitten om de veiligheid van ons land en de soevereiniteit van de natie te verdedigen.
De Verenigde Staten volharden echter in hun strategisch doel die tegengesteld is aan de ambitie van ons land, en zo hebben ze het proces van kernontwapening kapotgemaakt. Het is een eis en een internationaal erkend principe dat landen met kernwapens de atoomvrije status van landen zonder kernwapens respecteren en niet bedreigen met kernwapens.
De Amerikaanse regering heeft ons echter aan het begin van haar machtsontplooiing gebrandmerkt als een onderdeel van de 'as van het kwaad'. Ze volhardt in de vijandige politiek om de DVRK te isoleren en wijst ons aan als doelwit voor een preventieve aanval. Zo schenden ze moedwillig alle internationale overeenkomsten inclusief het NPT en vernietigen ze de verklaring over de denuclearisering tussen Noord- en Zuid-Korea.
De kernontwapening van het Koreaanse schiereiland waarop wij hebben aangedrongen is gericht op de verdediging van de soevereiniteit en de waardigheid van de natie door een blijvende vrede. Het is niet de kernontwapening die op overgave gericht is, die ons dwingt te ontwapenen door de dreiging van isolatie door de VS, en die een oorlog op het Koreaanse schiereiland met zich mee kan brengen.
De actuele realiteit vereist fysieke afschrikking ten opzichte van de toenemende isolatiestrategie van de Amerikaanse imperialisten.
We werden gedwongen tot de beschikking over de nodige afschrikwekkende middelen en kwamen in actie. Deze omstandigheden werden door de VS in het leven geroepen, niet door ons. Nu beweren de VS dat deze houding 'bedreigend' en 'chanterend' is ten opzichte van hen. Hierbij wordt de logica volkomen op haar kop gezet.
De VS vormen het machtigste land ter wereld en beschikken over nucleaire- en massavernietigingswapens. De regering Bush beweert niet alleen dat een preventieve aanval in haar belang is, maar heeft dit in Afghanistan en Irak ook al in praktijk gebracht.
Is verwijzen naar ons als doelwit van een preventieve nucleaire aanval door deze oorlogszuchtige supermacht geen dreiging? Kan het bezit van afschrikwekkende wapens ter verdediging als'bedreiging' en 'chantage' beschouwd worden? Dit idee is volkomen uit de lucht gegrepen.
Enkele dagen geleden hebben we tijdens besprekingen in Beijing een praktisch plan voorgesteld om de nucleaire kwestie grondig en vreedzaam op te lossen. De Amerikaanse delegatie heeft die boodschap duidelijk te verstaan gekregen.
De Verenigde Naties is geen ontmoetingsplaats waar de grote landen de kleintjes naar hun goeddunken kunnen behandelen. Als de nucleaire kwestie van het Koreaanse schiereiland ter sprake komt in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, moet eerst de verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten, die een eind maakten aan de kernontwapening, ter sprake komen.
Als de VS de nucleaire kwestie bij de Verenigde Naties ter sprake brengen en deze misbruiken zullen we noodmaatregelen moeten nemen.
Het zal duidelijk zijn dat bedreiging en chantage niet onze bedoelingen zijn. Een atoomvrij Koreaans schiereiland is helemaal afhankelijk van het beleid van de VS. Wat territorium en het bevolkingsaantal betreft is ons land klein in vergelijking met de Verenigde Staten. We vechten echter vastberaden tegen het Amerikaanse imperialisme om de soevereiniteit en de
waardigheid van het land te beschermen.
In de toekomst, net als in het verleden, zullen de partij en onze bevolking het socialistische moederland vastberaden verdedigen tegen de oorlogsvoorbereidingen en de nucleaire bedreigingen van de Amerikaanse imperialisten, dit door middel van de handhaving van de Songun-politiek van kameraad KimJong Il. We zullen strijden voor de opbouw van een sterke natie, voor de nationale eenwording en voor het onafhankelijkheidsstreven op de wereld.
(*) Deel van toelichting door ambassadeur van DVRK in Berlijn tijdens Korea-conferentie in Brussel op 5 mei 2003.
Vertaling Frans Willems