Afbraak Britse industrie

Logo van de Britse vakbond Amicus.  

Derek Simpson  

Door Ron Verhoef

Het gaat slecht met de industrie, tenminste als we de grote multinationals mogen geloven. Zoals in andere West-Europese landen sluiten ook in Engeland steeds meer fabrieken hun poorten. Reden te meer voor de Britse vakbond Amicus om daar actie tegen te voeren. Tijdens het afgelopen congres van Labour in Bournemouth organiseerde de vakbond een protestmars. De 2.500 demonstranten stonden symbool voor het aantal banen dat er elke week verdwijnt in de industriesector.

Derek Simpson, secretaris-generaal van Amicus, sprak de massa toe: "Dit is geen boodschap van een vervelende groep mensen, het is gewoon een vervelende boodschap. Duizenden zijn hier vandaag gekomen en sommigen hebben er vele kilometers voor gereisd, om hun boodschap persoonlijk aan de regering te laten horen. De regering moet nu actie ondernemen om de banen in de industriesector te behouden, zoals de regeringen in Frankrijk en Duitsland dat ook doen."

De optocht was een kleurrijk geheel van rode vlaggen en T-shirts. Onder de slogan "Tony Blair, he don't care" (Tony Blair, maakt het allemaal niet uit) liepen de demonstranten naar het Labour congres. Ze kwamen uit alle hoeken van het land en diverse bedrijven, zoals Shell, Rolls Royce, Rover en Alstom en eisten van de regering dat zij de banen in de industriesector zal verdedigen.

Het steekt de demonstranten niet alleen dat er banen verdwijnen maar ook dat vacatures die ontstaan steeds meer worden ingevuld door laagbetaalde en ongeschoolde arbeiders. En dat terwijl de huidige arbeiders vele jaren hebben besteed aan goed opgeleid te worden. De zogenaamde McJob-cultuur legt mede de basis voor een groeiende tweedeling in de maatschappij. De economische effecten zullen op de lange termijn bovendien desastreus zijn omdat de lage lonen het besteedbaar inkomen onderuithalen.

Het is een schande dat een Labour-regering vooral probeert bedrijven aan te trekken door de lonen zo laag mogelijk te houden. En hoewel Labour wel het minimumloon heeft ingevoerd is dat zo laag dat de meeste mensen daar niet van kunnen rondkomen en dus meerdere banen moeten nemen om het hoofd boven water te houden.

Heropbouw Britse industrie

Eind september bracht Amicus het rapport "Rebuilding British Manufacturing" (De heropbouw van de Britse industrie) uit. Als belangrijkste problemen merkt Amicus vooral op dat er steeds minder vakmensen komen en dat dit een negatief effect heeft op de productiviteit. Niet de arbeiders maar de werkgevers zijn daar de schuld van. Zij hebben de afgelopen decennia nauwelijks geïnvesteerd in de industrie. Het rapport eist van de regering dat de rechten van de arbeiders beter beschermd worden. Bovendien vindt Amicus dat er een minister zou moeten komen voor de industriesector.

Dat het slecht gaat met de industrie blijkt ook wel uit de cijfers. Steeds meer bedrijven sluiten hun poorten om zich in andere, vaak lagelonenlanden, weer te vestigen. Van het totaal aantal arbeiders dat op die manier zijn baan verloor, heeft het overgrote deel geen nieuw werk kunnen vinden en vond slechts 13 procent een nieuwe baan in de industriesector. Die nieuwe baan is dan wel meestal een baan tegen een lager salaris, gemiddeld leverden deze arbeiders maar liefst 40 procent in op hun loon. Het zijn beschamende cijfers voor een Labour-regering.

Pappen en nathouden

En wat heeft de regering dan allemaal gedaan om daar verandering in te brengen? Bij elke nieuwe aankondiging van een fabriek is de regering gaan onderhandelen, dat moet worden toegegeven, maar die onderhandelingen leiden meestal tot een minder groot massaontslag en een enorme subsidie uit de staatskas. En dat terwijl de bedrijven die de afgelopen jaren hun deuren dreigden te sluiten bepaald geen verlies hebben geleden. Sterker nog met de meeste bedrijven ging het goed. Voor Labour is het aanpakken van deze bedrijven echter geen enkele optie.

In plaats daarvan heeft Labour de industriesector dus verder afgebroken en de lonen van de nog overgebleven arbeiders tot een absoluut minimum verlaagd. Ook neemt de criminaliteit in de industriegebieden schrikbarend toe. Maar ja, wat wil je als de toekomst zo uitzichtloos is voor zowel de ouderen als de jongeren. Hele arbeiderswijken en steden dreigen zo te verloederen door een gebrek aan investering en een overheid die dat allemaal koud laat. Geen wonder dat de arbeiders dat niet langer pikken en in verzet komen.

Antivakbondswetten afschaffen

Amicus wijst daarbij ook op de situatie in Duitsland en Frankrijk. In beide landen hebben de arbeiders betere rechten en een hoger salaris. Maar ook een overheid die hen bij wet beschermt. In vergelijking met Engeland ligt de productiviteit hoger en wordt er ook meer in de industrie geïnvesteerd.

Labour's opmerking, dat het afbreken van de werknemersrechten en het verlagen van de lonen de enige manier is om de industrie te redden, is dus volkomen onzin. De werkgevers zijn in dit spel de lachende derde, zij krijgen laagbetaalde arbeiders die geen rechten hebben. Gevolg is dat veel werknemers uit angst voor verlies van hun baan geen acties durven te ondernemen. Dat wordt dan nog eens versterkt door de niet-aflatende intimidaties van de werkgevers, die om de haverklap roepen dat ze hun productie zullen verplaatsen als de arbeiders niet akkoord gaan met verslechteringen.

Tijd dus voor Labour om de antivakbondswetten af te schaffen en nu eens echt op te komen voor de mensen die Labour geholpen hebben aan de macht te komen. Te vrezen valt echter dat Blair de demonstranten eenvoudigweg negeert om weer gewoon bij de bazen aan te schuiven.

Bronnen: New Worker, Morning Star, Scottish Socialist Voice.