Een Amerikaanse opvoeding

Als het aan de VS ligt worden de Grieken slaafse volgelingen zoals de drie 'tinnen soldaatjes' (boven), maar voorlopig is er nog verzet en strijdwil in alle lagen van de bevolking (onder).

Door Anna Ioannatou

Als de multinationale kolos Procter & Gable samenwerkt met de vrouw van de Amerikaanse ambassadeur in Griekenland en de Griekse minister van Onderwijs zegent de greep, wat is dan het resultaat? Goed onderrichte Griekse kinderen of bevestiging van een neokoloniale verhouding?

Mevrouw Bonnie Miller, die in Michigan psychologie studeerde en haar Master's in sociaal werk deed, schreef een handleiding voor Griekse docenten, verspreid door het Griekse ministerie van Onderwijs en getiteld: Voor een betere relatie met de kinderen in de klas. Deze handleiding (onder auspiciën van het UNESCO-Centrum voor Vrouwen en Vrede in de Balkanlanden) wordt vergezeld van een brochure plus video over 'Moeilijkheden bij het leren en het syndroom van gebrekkige concentratie en overdreven beweeglijkheid (hyperkinese)'.

Hoe je gehoorzame volwassenen maakt

Bij een eerste ontcijfering van de 'waarden', die de handleiding brengt, wordt al duidelijk dat de Griekse kinderen al vanaf het basisonderwijs vertrouwd moeten raken met idealen als winst maken en aanpassingsvermogen. Hoe ze winstgevende bedrijven op kunnen richten in verschillende culturen en landen zonder met de bevolking in botsing te komen en wat een kind zoal moet doen om een zich makkelijk aanpassende, een inschikkelijke volwassene te worden.

Beloning moet op grond van productiviteit plaatsvinden en niet aan de hand van dienstjaren. Ze moeten leren geen eisen te stellen, maar zich op de sociale dialoog richten. Het individu moet niet agressief zijn, maar vaardigheid ontwikkelen in het vreedzaam oplossen van geschillen (individueel, plaatselijk en/of landelijk). Op het eerste gezicht lijkt het allemaal onschuldig.

Maar dan lezen we dat het begrip voor verschillende culturen steeds belangrijker is voor het internationale ondernemerschap en het voorkomen van toekomstige conflicten. Dit laatste doet al sterk denken aan de psychisch-pedagogische variant van de 'preventieve' oorlogsvoering, zo druk gepropageerd door de VS en 'gerechtvaardigd' sinds 11 september 2001. De toekomstige volwassene moet al op zeer jeugdige leeftijd geleerd worden tolerant te staan tegenover de imperialistische (economische, politieke, militaire) agressie over de hele wereld maar dan wel in smoezen ingebed, zoals 'het begrip voor andere culturen..!

Dat deze handleiding voor docenten een lesje bewustzijnsmanipulatie voor jonge kinderen is moge uit het volgende blijken.

Een 'opvoedkundige' Amerikaanse interventie

Het echtpaar Miller diende in Bosnië-Herzegovina, nadat het gebombardeerd was door de NAVO in de periode 1992-95. Hij werd toen ambassadeur van het verwoeste en verdeelde land. Zij bood haar diensten aan als adviseur van vele internationale en non-gouvernementele organisaties en schreef haar eerste boek over hoe je met kinderen communiceert (2000). In een land dus waar o.a. haar eigen land voor massa's dode en verminkte kinderen zorgde. Lessen in cynisme zou een betere uitdrukking zijn. Dit eerste boek werd ook in het Grieks vertaald. Vervolgens kwam het tweede boek, de bovengenoemde handleiding, met een voorwoord van de Griekse minister van Onderwijs.

Overheersers zijn altijd goed geweest in het vinden van talloze manieren om hun wil op te leggen. Afgezien van brute onderdrukking is er de op langere termijn werkende slinkse ondergraving van cultuur en identiteit via o.a.onderwijs, religie en/of onderhuidse propaganda. Als de politieke leiding zich niet 'aanpast' ondanks herhaalde dreigementen, bombardeer je (Joegoslavië, Irak, Afghanistan enz. enz.) Vervolgens beginnen de 'wederopbouwers', waar de situatie het toelaat, lessen in 'opvoeding' en 'communicatie'.

Griekenland hoeft niet gebombardeerd te worden, want de politieke leiding is een trouw onderdeel van het Amerikaans/Europese imperialisme dat 'zich aanpast' en een Amerikaanse opvoedkundige handleiding dan ook in haar onderwijs opneemt. Nu het lastige volk nog. De kerngedachte wordt bewaard voor het eind van het boek. De echtgenote van de Amerikaanse ambassadeur stelt de kinderen de volgende levenshouding voor: "We kunnen het onvermijdelijke niet veranderen." Wat ze met "onvermijdelijk" bedoelt, wordt er niet bij gezegd. Misschien de misdaden van de super-Rambo's, waartegen sommige 'Balkanheethoofden' en andere 'primitieven' over de hele wereld zich verzetten?

Maar juist dit laatste groeit onvermijdelijk, zoals ook het verzet in de Griekse onderwijswereld tegen Bonnie's boekje.