|
|
|
|
|
Onder de linksen bestaan er verschillende meningen over de ontwikkelingen in Irak. Er zijn veel vragen over de politiek van de Iraakse Communistische Partij (ICP). Manifest publiceert hieronder een tekst van het Centraal Comité van de ICP waarin de opstelling van die partij op twee belangrijke punten verduidelijkt wordt. Daarbij laten we in het midden of de NCPN deze positie ondersteunt of niet. Daarop komen we na discussie in de partij nog terug.
De beste weg tot oplossing van de crisis na de ineenstorting van de dictatuur is het instellen van een overgangsregering, waarin alle delen van de Iraakse samenleving vertegenwoordigd zijn, en die werkelijke macht bezit. Deze overgangsregering kan op een nationaal congres gekozen worden waaraan het gehele politieke, etnische en religieuze spectrum van het Iraakse volk deelneemt. Alleen als de regering zo wordt samengesteld is ze in staat de vele zware en dringende zaken ter hand te nemen, een grondwet te ontwerpen, een kiessysteem te installeren en een dialoog met Amerika te beginnen om de bezetting te laten eindigen.
Op uitnodiging van vertegenwoordigers van Amerika en Engeland heeft de ICP deelgenomen aan de gesprekken voor een regeringsraad. Deze gesprekken in Irak waren voorafgegaan door de conferenties van London en Salah-ul-din waaraan de belangrijkste oppositionele partijen van Irak deelnamen, met uitzondering van de ICP. Deze uitsluiting, die zeker een ideologische oorzaak heeft, verraste de Iraakse communisten niet. Dat op het laatste moment de ICP toch uitgenodigd is, komt door de werkelijke politieke situatie in het land, de gerespecteerde plaats die communisten hebben in Irak, en de huidige krachtsverhoudingen. De voorzitter werd tenslotte gestimuleerd zitting te nemen in de regeringsraad. Deze raad was het alternatief voor een eerder geplande politieke raad die geen enkele bevoegdheid zou krijgen. Tegen deze politieke raad kwam zoveel weerstand in het land dat er een compromis moest komen.
De huidige regeringsraad heeft zonder twijfel maar heel beperkte volmachten en is met de door het ICP gewenste nationale overgangsregering niet te vergelijken. Dat Amerika op de eis van het Iraakse volk voor een raad met meer volmachten moest ingaan is een indicatie dat de regeringsraad meer een strijdarena dan een werkelijke macht is. De ICP heeft dan ook aangedrongen op een spoedbijeenkomst van alle politieke partijen van Irak om te overleggen over de algehele toestand in het land. De redenen daarvoor zijn de politieke spanningen, de verslechterende dienstensector en de zware levensomstandigheden, alsook de weg naar verbetering en hervinden van het vertrouwen en de hoop van het Iraakse volk.
Het Centraal Comité van de ICP heeft bij het genomen besluit om zitting te nemen in de regeringsraad rekening gehouden met het feit dat alle Iraakse politieke partijen dit van plan zijn, ook al blijven enkele daarvan uitgesloten. Daarnaast werd naar de wens van de partijorganisaties, vrienden en sympathisanten van de ICP geluisterd om in deze huidige, complexe tijd een positieve houding aan te nemen en geen enkele aanleiding te geven voor verdere uitsluiting en vervolging van de ICP.
Gelijktijdig is vast te stellen dat deelname aan de regeringsraad geen alternatief is voor de ontwikkeling van een nationale overgangsregering. Dat blijft het doel van de ICP. Als compromis is de regeringsraad een stap in de richting van de ontwikkeling van een onafhankelijke nationale regering van Irak, een begin van de uitwerking van een patriottisch, democratisch programma dat het land helpen kan een verenigde, democratische en federale staat te worden.
Voor die vreedzame strijd heeft het Iraakse volk verschillende opties en mogelijkheden. Enige tientallen partijen, vakbonden, beroepsverenigingen en andere organisaties van een burgersamenleving zijn aan het ontstaan. Door het huidige kader van vrijheden zijn alle patriottische krachten van verschillende kleur, waaronder de ICP, van mening dat het voor gewelddadige actie nog geen tijd is als nog niet alle vreedzame middelen uitgewerkt zijn.
Gewelddadige acties kunnen onder de huidige omstandigheden zelfs een averechts effect hebben. Het kan de bezettingsmacht een reden geven langer in Irak te blijven. Bovendien dragen deze acties ertoe bij dat het klimaat van spanningen, angst en zorgen, waarin het Iraakse volk leeft, voortduurt. De acties schaden de pogingen met de bezettingsmacht een tijdsplan af te spreken voor de aftocht van de troepen.
De ICP stelt zich de vraag wat sabotage met verzet te maken heeft als het de verzorging van elektriciteit, gas en olie belemmert, de infrastructuur vernietigt en de levensomstandigheden van miljoenen Irakezen verslechtert. Gewapende acties worden ook door het oude regime gebruikt, dat naar de macht wil terugkeren. De heftige reacties van het Iraakse volk, uitgelokt door machtsmisbruik en geweldexcessen door de bezettingstroepen, kunnen echter ook de vorm aannemen van gewapende acties. Men moet onderscheid maken tussen de verschillende groepen en krachten die naar de wapens grijpen. Het is gelijktijdig een fout te denken dat zulke acties met geweld te onderdrukken zijn. Het probleem is alleen op te lossen als zo snel mogelijk de voorwaarden voor een overdracht van de macht in de handen van de Irakezen duidelijk zijn en de oprichting van een democratisch systeem in het land een feit is. (Vertaling Maarten Muis)