Chávez blijft

De macht van Chávez berust op een progressief linkse politieken de steun van de meerderheid van de bevolking.

Door Horacio A. López

De klassenstrijd is in volle hevigheid aan de gang in Venezuela. Dit is het eerste dat men waarneemt als men Carácas bezoekt en naar de taxichauffeur en tevens aanhanger van Chávez luistert. Hij brengt de families die het land willen verlaten dagelijks naar het internationale vliegveld, een uittocht zonder terugkeer. Of als men de voorbijgangers ziet die ons herkennen als vertegenwoordigers van het Bolivariaans Congres van de volkeren, en ons hun sympathie betuigen of juist precies het tegenovergestelde duidelijk maken.

In het Venezuela van vandaag is er geen tussenweg: of men is voor de Bolivariaanse revolutie (de meerderheid van het volk dat tientallen jaren heeft geleden en buitengesloten is) of men is ertegen (de invloedrijkere sectoren die allerlei sabotageacties en zelfs een staatsgreep ondersteunen).

Als de avond valt verandert de gespannen sfeer en de stilte in de hoofdstad in een 'supportersstrijd' vanuit de gebouwen: de tegenstanders van Chávez, 'escuálidos' (vuilakken) genoemd, beginnen met het slaan op pannen, de door de contrarevolutionairen in het Chili van Allende en in Argentinië beroemd geworden methode; de "chavistas" (aanhangers van Chávez) antwoorden spontaan en in koor schreeuwend "Chávez no se va!" (Chávez blijft!).

De revolutie gaat door

Ongetwijfeld is de intensivering van de klassenstrijd te danken aan het proces na de mislukking van de staatsgreep van vorig jaar: Een miljoen hectares was al onteigend aan de olichargie en in handen van de arme boeren zonder land gegeven. De productie- en verkoopcoöperaties van landbouwartikelen krijgen hulp van het leger dat ervoor zorgt dat deze productie op de markt voor het volk terechtkomt, waar de producten voor de helft van de commerciële waarde gekocht kunnen worden. Duizenden arme families kregen een huis in de nieuwe wijken. In het kader van het "Proyecto País", dat voorziet in het opzetten van dorpen met scholen en ziekenhuizen in het binnenland, verhuisden andere arme families en kregen daar een stuk land om een huis op te bouwen en een boerenbedrijf op te zetten. Het plan "Barrio Adentro", waar Venezolaanse en 800 Cubaanse artsen vrijwllig aan deelnemen, zorgt waar nog nooit gezondheidszorg was, voor preventieve gezondheidszorg in de volkswijken. In het onderwijs vond belangrijke vooruitgang plaats. Naast het succes van de "Misión Robinson", waardoor meer dan 1,4 miljoen Venezolanen leerden lezen en schrijven, zijn o.a. het "Plan Ribas", opgezet om duizenden hun middelbare school af te kunnen laten maken en het "plan Sucre", kinderen van arbeiders op de universiteit zien te krijgen, in volle ontwikkeling.

De strijd rond de afzetting

Volgens art. 72 van de Nationale Bolivariaanse Grondwet kan iedere functionaris tijdens zijn ambtsperiode afgezet worden door zijn kiezers. De Nationale Kiesraad, een van de door de Grondwet ingestelde onafhankelijke organen, voorziet in deze mogelijkheid. De 'escuálidos' (vuilakken) begonnen, gezien de mislukking van de staatsgreep en de sabotageacties, met het verzamelen van handtekeningen om een aantal officiële afgevaardigden en Chávez als president terug te roepen. Tegenover deze manoeuvre besloten de "Bolivarianos" met gelijke munt terug te betalen en riepen op tot het verzamelen van handtekeningen om 38 afgevaardigden, die als Chávez-aanhangers gekozen waren maar naar de oppositie waren overgestapt, uit hun functie te ontslaan. Volgens de wet en de regelgeving van de Nationale Kiesraad, CNE, moet er minstens 20 procent van de ingeschreven kiezers tekenen om een referendum te kunnen houden en de ter discussie-staande functionarissen te kunnen afzetten.

Beide "Firmazos" (inzameling van handtekeningen) vonden de laatste twee weekeinden van november plaats; eerst die van de Bolivarianen en later die van de oppositie, met als belangrijkste organisator de CD, Coordinadora Democrática. De actie van officiële zijde verliep geheel normaal, waarbij de massale opkomst van de bevolking opmerkelijk was. Ze verzamelden 4,5 miljoen handtekeningen, terwijl er maar 2,7 miljoen nodig waren. Daarentegen ging het de Coordinadora Democrática niet zo goed af: volgens officiële cijfers verzamelden ze niet meer dan 1,9 miljoen handtekeningen (hetgeen betekent dat hun doel niet bereikt werd), terwijl ze beweerden 3,6 miljoen handtekeningen verzameld te hebben. Overigens ging de schrijver van dit artikel verscheidene stembureaus van de oppositie langs en zag niet de lange rijen, die wel op de televisie en op foto's in de dagbladen te zien waren.

Het is duidelijk dat er een megafraude is gepleegd. Er verschenen dubbele stembriefjes, ze lieten mensen twee of meerdere keren stemmen op verschillende stembureaus, ze gingen bejaardencentra en ziekenhuizen in om handtekeningen te verzamelen, waar ze met medeweten van artsen het voor elkaar kregen patiënten te laten tekenen die zich hier zelf niet eens van bewust waren (hier moet bij worden vermeld dat uitsluitend in centra met bevoegdheid hiertoe getekend kon worden). Ongekende dwang tot tekenen werd toegepast; de werkgevers zetten bij de ingang van de bedrijven mensen neer om de werknemers met geweld te laten tekenen. Zij die weigerden werden automatisch ontslagen.

Er was geen gebrek aan provocaties. Gelukkig werden door het leger, dat de verkiezingen controleerde, vele provocaties vermeden. In een eenvoudige wijk moest helaas de moord door huurmoordenaars op een Cubaanse arts betreurd worden.

Ten opzichte van de wereld bestaat de strategie van de fascisten uit het rechtvaardigen van het aantal handtekeningen dat ze bereikt zouden hebben. De regering zou aangeklaagd moeten worden voor fraude nadat de Kiesraad de stembiljetten vernietigd zou hebben.

Niets hiervan is hen gelukt. De oppositie is verdeeld en, vooral vanuit Europa, van organisaties en personen die ogenschijnlijk de oppositie steunden gaan er al stemmen op die de gewelddadige houding niet ondersteunen en die adviseren de resultaten die uit de hertelling blijken, te eerbiedigen.

In tegenstelling hiermee hebben de Bolivariaanse krachten zich door dit proces kunnen versterken. De Bolivariaanse revolutie versterkt zich ook stap voor stap. Aan deze kant zijn er velen die verzekeren dat, ondanks het referendum dat de escuálidos zouden wensen, bij de volgende verkiezingen voor regeringsleiders en afgevaardigden in 2004, Chávez veel meer stemmen zal krijgen dan in welke voorafgaande verkiezing dan ook.

Horacio A. López is Lid van de Argentijnse afdeling van het Bolivariaanse Congres van de volkeren en de Communistische partij van Argentinië.
Venezuela, 10 december 2003, vertaling Anne Vervoorn.