|
Angela Merkel, de nieuwe voorzitter van de CDU in Duitsland, bracht op 16 februari jongstleden een bezoek aan Turkije. Daarbij verkondigde zij openhartig dat Turkije niet toegelaten zal worden tot de Europese Unie als volwaardig lid maar eerder als een 'bevoorrechte partner', een 'partner met privileges'.
Zij voegde daar nog aan toe dat zij, in tegenstelling tot de rest van de Europese leiders, oprecht was, door wel te onthullen wat in Europa over Turkije besproken wordt achter gesloten deuren.
Wat Merkel beweerde is waar en bovendien reeds bekend bij zowel de mensen die de beslissingen mogen nemen in Turkije als bij de Turkse communisten. Er zal alleen toestemming komen voor het leveren van goederen en diensten vanuit Europa naar Turkije, maar niet van Turkije naar Europa. Het Europese kapitaal zal op zijn weg naar Turkije geen obstakels ondervinden, maar de Europese grenzen zullen strikt gesloten blijven voor de Turkse arbeiders. Turkije zal de subsidies aan de agrarische sector stopzetten, waardoor deze niet meer kan concurreren met de rest van Europa en zal 'afsterven'. Turkije zal haar leger laten gebruiken door het Europese imperialisme, en daarbij nauwelijks nog zeggenschap hebben over hoe en waar het leger zal worden ingezet. Turkije heeft aan Europa beloofd dat het alle sociale restanten van de Turkse staat zal vernietigen, zodat na de toetreding van Turkije de EU geen enkele eurocent hoeft te besteden aan het welzijn van de Turkse arbeidersklasse. Turkije heeft Europa ook beloofd om alle Turkse staatsbedrijven op te delen en te privatiseren, zodat er praktisch geen economische activiteit meer in nationaal bezit zal zijn, behalve het toerisme, het witwassen van zwart geld en drugssmokkel.
Merkel vertelde de waarheid. Dit wetend kan geen weldenkend mens dit 'lidmaatschap' noemen. Maar er is inderdaad wel een 'bevoorrecht partnerschap' in de maak, en dat voorrecht houdt in: de mega-uitbuiting van de Turkse en Koerdische werkende klasse.
In 1990 bracht een Turkse delegatie een bezoek aan de beruchte gevangenis in Stammheim. Daar zaten de oprichters van de RAF (Rote Armee Fraktion) Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Carl Raspe, volledig geïsoleerd gevangen en stierven daar in 1997 onder zeer verdachte omstandigheden. Tijdens het bezoek in 1990 werd Turkije weliswaar informeel maar dwingend geïnstrueerd om direct te starten met het creëren van vergelijkbare marteleenheden. Dit heeft uiteindelijk geleid tot de invoering van het isoleercellen-systeem inTurkije in 1996, in het kader van de op dat moment nieuwe antiterroristenwet. In oktober 2000, voordat de revolutionaire gevangenen werden overgebracht naar de isoleercellen van het nieuwe F-type, gingen 1200 van de gevangenen in hongerstaking. In december 2001 brachten militairen de revolutionaire gevangenen over naar de isoleercellen, op basis van een barbaarse wet, met de cynische naam: 'Operatie Terugkeer naar het Leven.' Nu, na drieënhalf jaar, gaat het protest van de politieke gevangenen nog steeds door en zijn de hongerstakingen inmiddels overgegaan in 'vasten tot de dood er op volgt'.
Isoleercellen, voor het eerst in gebruik genomen in Duitsland en de VS, zijn een middel om het gezag van de staat in de gevangenissen te bewerkstelligen. Isoleercellen zijn ontwikkeld op basis van een reeks experimenten van de CIA, in de zestiger jaren, met als doel het versplinteren en verzwakken van het verzet van de gevangenen. De meeste gevangenissen zijn zo ontworpen dat zij de revolutionairen 'alleen maar' isoleren van de buitenwereld. Maar de isoleercellen - twee bij drie meter en meestal wit geverfd - zijn bedoeld om de gevangenen in het gareel te houden en hun geest 'tot rust te brengen'. Het is bewezen dat de geïsoleerde gevangene na ongeveer een week het vermogen tot logisch praten en nadenken verliest.
De type-F isoleercellen, die worden verafschuwd door elke progressieve inwoner van Turkije, is een 'mensenrechtengeschenk' van de Europse Unie aan de Turkse en Koerdische werkende klasse. Dit feit is nauwelijks bekend in Turkije, met name door de volgende twee oorzaken:
in de eerste plaats weigert Europees links om de een of andere reden om in te zien en te onthullen dat er in hun eigen landen ook isoleercellen zijn, waardoor zij voor de Turkse bevolking het beeld creëren dat Europa werkelijk een mensenrechtenparadijs is.
En in de tweede plaats zijn de zogenaamde linkse organisaties in Turkije hypocriet. Zij kennen de waarheid, maar klagen bij de Europese Unie de houding van Turkije aan met betrekking tot de type-F isoleercellen! Natuurlijk doen ze dat... als zij zouden toegeven dat deze isoleercellen aan Turkije zijn opgedrongen door Europa, hoe zouden ze dan nog vrolijk verder kunnen gaan met hun steun voor de integratie van Turkije in de EU?
Vertaling J. Bernaven