Eenheid en eenzaamheid

KKE wint een zetel  

 

Door Anna Ioannatou

Een manier om je eigen tekortkomingen te verdoezelen is te proberen de mensen ervan te overtuigen dat iemand anders ze heeft. Deze eenvoudige truc kun je ook in de politiek toepassen. In de talloze politieke debatten (dit artikel werd nog voor de verkiezingen ingezonden) van de laatste tijd kregen kandidaten van de KKE (Communistische Partij) steevast dezelfde vraag voorgeschoteld: waarom willen jullie de eenheid van links niet?

Met links worden, behalve de KKE zelf, nog de Democratische Sociale Beweging (DIKKI) bedoeld en de Synaspismos (= Coalitie), die nu in iets uitgebreidere verkiezingssamenstelling Coalitie van Radicaal Links is gaan heten. Aan bovengenoemde vraagstelling werkt alles mee: massamedia en alle politieke partijen, behalve de KKE, aan wie de vraag met beschuldigende vinger gesteld wordt.

De bedoeling is de KKE te isoleren als enige wanklank in het burgerlijke koor, maar tegelijkertijd de indruk te wekken dat deze partij zichzelf isoleert, zelf haar 'eenzaamheid' kiest.

De constante klaagzang, hoe jammer het toch is dat die communisten maar niet mee willen doen aan het moderne leven, aan de samenleving van nu, mist haar uitwerking niet. Het beïnvloedt veel mensen, die niet begrijpen waarom 'links' geen eenheid vormt, temeer daar de Synaspismos steeds meer het taalgebruik van de communisten overneemt naarmate de verkiezingen naderen... Wezenlijke, inhoudelijke programmaverschillen worden voor een breder publiek niet duidelijk. Ook al omdat de KKE zelf lang niet altijd uitgenodigd wordt voor die gesprekken en dus niet voldoende de kans krijgt voor een breder publiek duidelijk te maken wat er precies aan de hand is.

Hypocrisie

Natuurlijk zijn 'al die anderen' niet bezorgd om het lot van een communistische partij, bang dat het mis zou gaan met de vertegenwoordiging op politiek niveau van de marxistische maatschappijvisie! Het gaat erom deze enige systeemopposant met zijn hardnekkige aanwezigheid in het politieke en sociale gebeuren en zijn groeiende invloed in het land juist daarom te isoleren. De mensen te ontmoedigen om te stemmen op dit 'overblijfsel uit het verleden', dat het vertikt mee te doen aan de maatschappelijke consensus van alle anderen partijen, zij het ook in diverse toonaarden, waaronder een paar lokkende pseudoprogressieve klanken.

De hoofdmotor in de aanvallen op de KKE, dat zij spelbreker zou zijn van de 'linkse eenheid' in het land, is de bovengenoemde oportunistische Synaspismos, die verdacht veel van het communistische taalgebruik overneemt en verwarring veroorzaakt bij een anders willend publiek. Op deze manier knapt deze kleine partij op subtiele wijze het anticommunistische karwei op voor de grote burgerlijke partijen. En in deze functie draait zij op volle toeren zo vlak voor de verkiezingen.

Een oud verhaal

Deze tactiek stamt al vanuit de 19de eeuw. Zich in linkse retoriek uitputtende partijen en vakbonden met een systeembehoudende koers, die de wereld ervan proberen te overtuigen dat communisten uit de tijd zijn en de eenheid - oftewel maatschappelijke consensus, dus behoud van kapitalisme - verbreken.

Ondertussen heeft deze Synaspismos op haar congres en in diverse politieke besluiten zelf elke samenwerking met de KKE verworpen. Als reden wordt genoemd, dat de laatste alles terugvoert op actie tegen het imperialisme en de kapitalistische monopolie-overheersing! En daarmee maakt de Synaspismos meteen duidelijk waar het haar om gaat. Zelf heeft zij braaf alles ondertekend en/of gesteund wat er maar te ondertekenen viel aan pro-kapitalistische verdragen en besluiten: Europese Monetaire Unie (EMU, Eurozone), Europese Grondwet, Verdrag van Maastricht enz. en heeft zich meer dan halfslachtig opgesteld wat Joegoslavië, Afghanistan, Irak en zo betreft.

Verder propageert deze partij dat er geen nationale weg is van verandering. Hiermee wordt in wezen elke strijd tegen de overheersende politiek en ideologie in eigen land afgezegd onder het mom dat alles tegenwoordig Europees gebeurt (uiteraard is er geen enkel bezwaar tegen anti-imperialistische Europese en internationale samenwerking en zelfs ook coördinatie op dit gebied, maar daar gaat het niet over). Ook klassenstrijd dus, waarvan zij toch al het bestaan ontkennen, ondanks dat de realiteit hier hardnekkig tegen indruist. Dit weten om te zetten in bewust en dus verantwoordelijk stemgedrag is de kunst.