Brood en NAVO-spelen; de afgang van een Odyssee


Demonstraties voor hogere lonen en veiliger werkomstandigheden. De bouw van het Griekse Olympische dorp vraagt veel slachtoffers en wordt slecht betaald.


 


Door Anna Ioannatou

Het lijdt geen twijfel dat naar het schijnt de Oudheid zegeviert. Het komt misschien toch door de Olympische Spelen, die over een paar maanden naar hun geboorteplaats terugkeren. Maar dan wel in heel andere omstandigheden, zwaar gecommercialiseerd, als een winstgevend kapitalistisch bedrijf na hun Odyssee door de tijd.

Toen werd er tijdens de Spelen een wapenstilstand afgekondigd, zodat de deelnemers veilig uit alle streken van het land naar de Spelen toe konden reizen. Nu is de NAVO gevraagd om de Spelen te "beschermen". De operatie "Blauwe Odyssee" was de benaming kortgeleden van een gezamenlijke oefening van politie, leger en brandweer, die Olympische griezelscenaria nabootste met een gijzeling ter zee door terroristen, eventueel met biologische en nucleaire wapens uitgerust.

Half maart vond de eerste Grieks-Amerikaanse militaire oefening plaats met de benaming "Schild van Heracles" en werd de eerste dag bijgewoond door de VS-ambassadeur in Griekenland. Zoals gezegd, de Oudheid inspireert, tenminste in benamingen, maar duidelijk niet naar de geest van de Olympische Spelen. De commandant van de Zesde Vloot van de VS bezocht, in gezelschap van die ambassadeur ook nog eens de Griekse minister van Openbare Orde. De Olympische Vrede is in goede handen!

Een Olympische Internationale

Als 'waarnemers' waren bij de 'Blauwe Odyssee' behalve Amerikanen, ook nog Engelsen, Fransen, Australiërs, Spanjaarden, Israëli's, Duitsers en... Russen. Het akkoord tussen Pasok (afgetreden regering) en NAVO, dat nu een akkoord is geworden tussen Nea Dimokratia (nieuwe regering sinds 7 maart) en NAVO bevat de landing van 50.000 man speciale troepen in Griekenland en zal 750 miljoen euro gaan kosten (het driedubbele van Sidney, waar de vorige Olympische Spelen plaatsvonden). Als tegenprestatie zal Griekenland na de Spelen een flink aantal troepen in NAVO-verband naar Afghanistan sturen, misschien ook wel naar Irak (in die richting wordt druk uitgeoefend)...

Het besluit was al eerder genomen, maar Madrid versnelde de officiële aankondiging ervan en de Olympische Spelen vormden de aanleiding om via een soort ideologische revanche en gebruikmakend van terrorisme-hysterie de NAVO in het Griekse anti-NAVO-volksbewustzijn een betere plaats te geven.

Een dodelijke vlam

Het aansteken van de Olympische Vlam in het oude Olympia eind maart (in de periode, dat vijf jaar geleden de NAVO Joegoslavië begon te bombarderen en een jaar na het begin van de oorlog tegen Irak) is een indrukwekkende ceremonie met in oude gewaden geklede priesteressen. Deze ceremonie brengt de ontroering teweeg die hoort bij schoonheid, hogere idealen en het streven naar een betere, vreedzame wereld, die er toen uiteraard ook niet was.

Zeven jaar geleden kreeg Griekenland de toezegging de Olympische Spelen in 2004 te mogen organiseren. De regering sprak van het grote nationale ideaal.

Toen zei men dat 90 procent van de Olympische installaties al klaar was. Nu, zo'n vier maanden voor het begin van de Spelen, blijken de Olympische Werken nog lang niet af. Toen sprak men ervan dat met de terugkeer van de Spelen naar hun geboorteplaats ook de Olympische 'geest' zou terugkeren. Nu zijn de boden, die de Olympische Vlam overal ter wereld uitdragen, eenreclamespot voor Coca Cola geworden.

Toen zei men dat de Spelen in Athene de herleving van de Olympische Wapenstilstand met zich mee zou brengen. Nu dreigen ze NAVO-spelen te worden.

Men zei ook dat de Olympische Spelen te Athene de Grieken een beter leven zou brengen. Slechts acht procent blijkt dit te geloven, volgens de opiniepeilingen, ondanks de enorme propaganda erom heen. Wel hebben op het moment dat dit artikel geschreven werd, al 14 arbeiders het leven gelaten op de Olympische werkplek. Voor hen noch Brood, noch Spelen.

Wel zijn overal elektronische camera's geplaatst om de rest onder controle te houden. En de werkcontracten slaan alle Olympische records wat de arbeidstijden, het zich niet houden aan de veilgheidsvoorschriften door de grote aannemers van de Olympische Werken, en de afwezigheid van overheidscontroles betreft. Kennelijk zijn Olympische Spelen in kapitalistische omstandigheden reactionaire spelen, zou je kunnen concluderen in een variant op Lenin's uitingen van zo'n 85 jaar geleden.