Israëlische geweld in Gaza-strook.
Israëlische geweld in Gaza-strook. |
Israël annexeerde in de loop der jaren delen van de sinds 1967 bezette Westelijke Jordaanoever. Elke annexatie was een vergrijp tegen bestaande VN-resoluties. In de praktijk knepen de VS al een oogje dicht, maar publiekelijk keurden de VS het tot nog toe af. Net als in Irak gaat Bush - met de verkiezingen voor de boeg - voor een keiharde confrontatiepolitiek.
Na overleg met premier Sharon zei president Bush op woensdag 14 april jl. dat Israël grote, verstedelijkte nederzettingen kan behouden. "In het licht van nieuwe realiteiten op de grond, inclusief de al bestaande, grote Israëlische bevolkingscentra, is het onrealistisch te verwachten dat de uitkomst van finale onderhandelingen een volledige terugkeer achter de bestandslijnen van 1949 zal zijn." Verschillende Palestijnse organisaties waarschuwden er altijd al voor dat de Palestijnen en andere Arabieren van de Verenigde Staten niets te verwachten hebben.
Deze complete breuk met het officieel naar buiten gebrachte Amerikaanse beleid sinds de Israëlisch-Arabische oorlog van 1967 en met de 'Routekaart voor Vrede', waarin de nederzettingen "obstakels voor de vrede" worden genoemd, brengt naar buiten wat in de praktijk al langer plaatsvond.
Dat de Amerikaanse president op ramkoers ligt werd ook duidelijk uit zijn verklaring dat de Palestijnse vluchtelingen die Israël in de oorlog van 1948 ontvluchtten en hun nazaten nooit mogen terugkeren naar Israël. Op termijn zouden ze wel naar een eventuele Palestijnse staat mogen terugkeren.
Volgens de Palestijnse premier Qurie hebben Bush en Sharon een einde gemaakt aan het vredesproces, hebben zij de Routekaart begraven en "alle Palestijnse basisrechten verkwanseld". Bush is de eerste president die de nederzettingen "legitimeert en daarmee de Palestijnse aanspraken op dat land heeft afgewezen."
Het Amerikaanse imperialisme, en in zijn kielzog het Israëlische zionisme maken gebruik van de verwarring en verdeeldheid bij linkse en progressieve mensen en organisaties om hun hegemonistische politiek versneld uit te voeren en hun posities te versterken. Maar net als in Irak zal het verzet tegen deze politiek alleen maar groeien. Elke dag meer groeit het inzicht in de ware bedoelingen van deze roofridders, die zich met alle macht proberen voor te doen als vredelievend en redelijk. Maar onderdrukking en leugens kennen ook hun grenzen. Vroeg of laat barst de bom.