|
Dode Britse soldaten in Irak. Verplichte identiteitskaarten. Verslechtering in de sociale zekerheid. Ze hebben twee dingen gemeen: ze zijn het gevolg van het beleid van New Labour en ze zijn ontzettend impopulair bij de Britse kiezer. En dat merkt Labour steeds meer. Niet alleen was de partij de grote verliezer bij de Europese verkiezingen, maar ook bij de tussentijdse verkiezingen van de afgelopen maanden wist Labour geen zetel meer te winnen.
Het gaat dus slecht met de partij. Dat baart de partijbonzen grote zorgen, want volgend jaar zijn er verkiezingen en zoals het nu gaat zal Labour dan een forse tik krijgen. Hoewel Labour misschien nog wel in staat zal blijken de grootste partij te blijven, zullen ze de hete adem van de Tories en de Liberal Democrats toch echt wel in de nek gaan voelen.
En dus heeft het partijbureau er maar eens wat mensen opgezet om het tij proberen te keren. Wat is er mis met het imago van Labour? Dat is de vraag. Spreekt de sociaal-democratie de mensen niet meer aan soms? Dat zou je wellicht verwachten als je de teloorgang van de SNP (eens de tweede partij van Schotland) ziet. Maar de SNP en Labour hadden de afgelopen jaren iets gemeen. Ze werden van een partij voor het volk een partij voor de bazen. Zo liet de SNP afgelopen jaar uitrekenen of onafhankelijkheid de bazen geld zou opleveren of niet. In die berekening werd dan al rekening gehouden met allerlei cadeautjes voor de bazen.
De Labour-denktank kwam dan ook tot een andere conclusie, namelijk dat de sociaal-democratie nog leeft en terug moet naar haar roots. En dus werd er een plan gelanceerd. Labour belooft nu dat er extra betaalde vakantiedagen zullen komen voor de Britten. De hoeveelheid is nog onderwerp van debat. Dat maakt de Britten gezonder en het is ook nog eens goed voor de toeristensector, aldus Labour. Ook regels voor betaald zwangerschapsverlof zouden dan versoepeld worden. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn en het trieste is dat dat waarschijnlijk ook zo is. Want er zit wel een addertje onder het gras!
Dit zijn geen wijzigingen die direct worden ingevoerd. Nee, het gaat om voorstellen voor het verkiezingsprogramma van Labour. De kans dat ze uitgevoerd zullen worden lijkt echter heel klein, zelfs als Blair er in slaagt een derde periode binnen te halen. Want vlak na de aankondiging van deze fantastische plannen liet de werkgeversbond al weten dat de Britse economie alleen maar kon groeien als de Britten vakantiedagen inleveren en ook nog eens meer uren gaan werken, anders komt de concurrentiepositie in gevaar. U kent het verhaal wel.
Stevent Labour dan op een ramkoers met de bazen aan? Vast niet. Waarom dan al deze mooie plannen? Het antwoord is simpel. Niet alleen moet Labour kiezers binnenhalen maar er moet ook nog een verkiezingscampagne worden gevoerd. Dat kost geld, veel geld. En waar haalt Labour dat vandaan? Dat was voorheen nooit een punt want de vakbonden staken enorme bedragen in de partij. Maar zoals Manifest al eerder vermeldde hebben steeds meer vakbonden hun bijdrage aan Labour teruggeschroefd. De RMT (spoorweg- en scheepvaartbond) heeft de banden met Labour zelfs helemaal verbroken en heeft zich nu verbonden aan de SSP (Scottish Socialist Party) en de FBU (Brandweerliedenbond) overweegt eenzelfde stap te maken in het najaar. En wieweet hoeveel bonden nog zullen volgen.
Dus wil Labour zich weer opwerken als de partij van de vakbonden. Niet voor niets is het conceptverkiezingsprogramma aan de bonden toegestuurd met het verzoek om diep in de buidel te tasten. Maar helaas voor Labour lijkt hun nobele plan vooralsnog te mislukken. De meeste vakbonden reageerden nogal lauwtjes. Eerst zien dan geloven, was de gangbare opvatting. De RMT liet in ieder geval al weten zich niet opnieuw met Labour te zullen verbinden.
Nu zullen een aantal bonden uiteindelijk zeker overstag gaan, maar daarmee wordt het probleem van Labour niet opgelost. Het is immers duidelijk dat de vakbonden steeds moeilijker het beleid van Labour aan hun leden kunnen verkopen. Labour zal dus echt een aantal concessies aan de vakbonden moeten gaan doen om ook in de toekomst nog van de financiële steun van de vakbonden verzekerd te zijn. En dat terwijl ze ook de bazen tevreden moeten stellen. Een lastig dilemma!
Overigens blijft het niet alleen bij het paaien van de vakbonden. Er wordt ook campagne gevoerd op straat. Zo ging minister Blunkett, van Binnenlandse Zaken, op bezoek bij een Thaise bar in Glasgow om te laten zien dat hij zich ook onder het gewone volk begaf. Wat een toeval toch dat de hele Britse krantenwereld toevallig bij diezelfde Thaise bar stond! Maar deze was niet de enige. De organisatie Vluchtelingen Welcome was ook massaal aanwezig. Zo massaal zelfs dat Blunkett eerst onverrichter zake afdroop. Later probeerde hij het nogmaals, maar zonder succes. De actievoerders lieten hem niet met rust en de mooie fotoreportage die moest aantonen hoe goed Labour het voor heeft met de allochtone medemens, onder het motto: "buitenlanders zijn welkom als ze maar een goede bijdrage leveren aan de Britse economie" mislukte dus.
Een ding is in ieder geval duidelijk: Labour zit in het nauw en zal er de komende tijd alles aan doen om de vakbonden weer aan boord te krijgen en kiezers te winnen. Een gemakkelijke opgave zal dat echter niet zijn zoals de demonstranten in Glasgow hebben laten zien.