|
Herman Heinsbroek, oud-minister voor de Lijst Pim Fortuin, in HP-de Tijd 2 juli 2004: "Een van de punten zou ook kunnen zijn dat iemand met een uitkering, maar niet de gepensioneerden, iemand dus die geen bijdrage levert aan de maatschappij, om die z'n stemrecht te ontnemen. Let wel: het gaat om twee miljoen mensen. (...)".
"Paradoxaal is dat de democratie, dat kind van de vrijheid, gebruikt kan worden om de vrijheid van mensen in te perken. Omdat er nu eenmaal meer arme dan rijke mensen zijn, hechten socialisten aan beslissingen bij meerderheid van stemmen. (...)" en "De rechten die de verzorgingsstaat biedt, bevrijden ons niet. Integendeel, ze tasten de menselijke waardigheid aan. (...)", meent Paul Fentrop, journalist, zelfde blad, zelfde datum.
Gelezen in een regionaal dagblad, aan het woord de financieel directeur van vervoersbedrijf Arriva. Deze directeur ergert zich groen en geel aan de bemoeienis van werknemers en vakbonden en schrijft: "Wij leven niet in een socialistische heilstaat achter het IJzeren Gordijn. Wie zich niet in de cultuur bij Arriva of Noordned thuisvoelt, is niet verplicht te blijven".
Als je toch wel regelmatig kennis neemt van wat de media in dit land te bieden hebben: discussieprogramma's, dag en weekbladen, amusementsprogramma's en je kijkt eens een wat langere periode terug, zeg anderhalf jaar, dan heb je kennis gemaakt met een leger van mensen die aan een nieuwe uitdaging toe zijn. Vrachtwagens vol creativiteit, containers vol tachtigurige werkweken, wolkenkrabbers vol met gepoch over het hoog opgeleid zijn, scheepsladingen vol met mondigheid, met designs en logo's, met gevestigde, pas ontdekte en nog te ontdekken sterren van diverse artistieke en wetenschappelijke disciplines of zelfs combinaties daarvan. Stadions vol met hoogmoed, mammoettankers vol talent en miskend talent op het gebied van de derde, vierde of vijfde levensbehoeften. Dat en nog onnoemlijk veel meer is er anderhalf jaar lang aan je voorbijgetrokken.
Dan is er nog niet één aardappel gerooid, nog niet één steen op de andere gemetseld, nog geen pakje margarine geproduceerd, nog geen bol gepeld, nog geen koe geslacht, nog geen broek genaaid. En, van wat niet is kan er geen afval zijn, dus is er dan ook nog niet één vuilcontainer geleegd. Zie hier de virtuele wereld van een slag mensen, van de elites en het burgerdom dat zich daarmee vereenzelvigt.
Zo schiet mij te binnen een programma op Radio 4, een muziekzender. Een mij niet, maar in de wereld van de sport en de medische stand welbekende persoon mocht het programma samenstellen en de diverse stukken aan elkaar praten. Deze persoon had eens een concert bezocht in Dresden, toen nog een stad in de DDR. Hij had daar het meest onbeschofte publiek meegemaakt. Er werd gehoest in de zaal en daardoor 's mans luistergenot wreed verstoord. De onbeschoftheid van het publiek zag hij vooral in de aanwezigheid van nogal wat arbeidersvolk. Dat was op te maken uit zijn opmerking dat niet alleen van driedelig grijs, maar ook van driedelig blauw in een concertzaal fatsoen verwacht mag worden.
Ja, mijnheer Elitair, dat werkvolk, zeker sommig werkvolk, is door de aard van zijn dagelijkse bezigheden bevattelijker voor luchtwegaandoeningen dan de kringen waarin u zich doorgaans beweegt. Dat kan tijdens een concert weleens lastig zijn. Maar ze waren er wel, toen, daar in Dresden! In Amsterdam, in Parijs, in Londen, in New York, daar zal zeker heel wat minder gehoest worden...
Met de eliminatie van hele en halve op directe tastbare productie gerichte bedrijfstakken, met het bevorderen van 'Nederland-distributieland', met het gemeengoed maken van de term 'kenniseconomie', met het bevorderen van kennis tot handelswaar, is voor de nog overblijvende direct-productieve arbeid en alle arbeid waar niet de hoogste en langdurigste opleiding voor nodig is, een hoog gordijn opgetrokken. Onzichtbaar gemaakt in opgeworpen problematieken als 'achterstandswijken' en 'laag opgeleid zijn'. De genoemde voorbeelden tonen eveneens aan dat aantasting van arbeidersrechten, minachting voor arbeiders en tornen aan de democratie hand in hand gaan.