Felix Savon bokste zich op de Spelen in Sydney naar zijn derde Olympische gouden medaille bij de zwaargewichten. Cuba won 27 gouden medailles in het boksen sinds 1972.
Foto Solidair
Felix Savon bokste zich op de Spelen in Sydney naar zijn derde Olympische gouden medaille bij de zwaargewichten. Cuba won 27 gouden medailles in het boksen sinds 1972. Foto Solidair |
Op de lijst van de landen met de meeste Olympische medailles staat Cuba, met negen gouden plakken op de elfde plaats, direct na Groot-Brittanië en zes plaatsen vóór Nederland. Toch moet Cuba opboksen tegen een embargo van de Verenigde Staten en ligt het inkomen per hoofd er - op papier - tien maal lager dan in Nederland.
Hoe handhaaft dit kleine landje zich tussen de grote sportnaties? Cuba ziet sport als een belangrijke behoefte van het volk en voor de regering is dat daarom een van haar prioriteiten.
"Op Cuba, zo vertelt de jonge Cubaanse Cathy, wordt iedereen aangemoedigd om aan sport te doen. Alle sport is er gratis en voor iedereen toegankelijk. Wij hebben zoveel kampioenen, omdat veel mensen aan sport doen. Alle Cubaanse topsporters nemen trouwens deel aan schooltoernooien." En ze voegt eraan toe: "Cuba is een socialistisch land. De behoeften van het volk staan in alles op de eerste plaats. Sport is een recht, zoals onderwijs en gezondheidszorg, omdat ze bijdraagt aan de ontplooiing van de menselijke persoon".(1)
"Op Cuba blijven sportkampioenen amateurs die voortkomen uit de massabeweging voor de sport, die heel sterk door de staat wordt gesteund." Dat staat in schril contrast met de situatie in Nederland: de kleine elite van beroepssporters krijgt hier veel geld, maar daarnaast moeten duizenden volksclubs het met heel weinig middelen stellen. Tienduizenden trainers, bestuursleden en andere vrijwilligers organiseren barbecues om wat geld in kas te krijgen en sloven zich elke dag uit om onze kinderen de kans te geven aan sport te doen en hun fysieke conditie op peil te brengen, zonder enige steun van de staat.
Ook in deze kwestie verdedigt Cuba zijn eigen visie. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat voor de Olympische Spelen van 2012 de kandidatuur van steden als Havana, Rio de Janeiro, Istanboel en Leipzig (Duitsland), pas werd afgewezen. Er blijven nu nog maar vijf Westerse kandidaat-steden over: Londen, Madrid, Moskou, New York en Parijs. "Deze beslissing van het IOC is het gevolg van de overdreven commercialisering van de sport", verklaarde José Ramón Fernández, de voorzitter van het Cubaans Olympisch Comité. "Cuba vindt dat de sportverdienste, de organisatorische capaciteiten en de steun van het volk de doorslag zouden moeten geven in de keuze van de stad die de Olympische Spelen mag organiseren," voegde hij eraan toe.(2)
In 1985 zei de Cubaanse president Fidel Castro al: "Wat voor mogelijkheden hebben Ecuador, Peru, Guyana, Panama, Nicaragua en meer dan honderd derdewereldlanden om de olympiades te organiseren? Ik denk over de Spelen op dezelfde manier als over de relaties tussen de rijke landen en de derdewereldlanden. De inkomsten van de sportwedstrijden zouden moeten dienen om de derdewereldlanden te helpen hun sport te ontwikkelen, vooral de landen metde minste financiële middelen. We moeten zo te werk gaan dat de derdewereldlanden evenzeer het recht hebben om de olympiades te organiseren."
(1). Surf naar http://www.firegym.be.
(2). http://www.granma.cu : The commercialization of the Olympic Games won out.
Bron: Solidair, 25-08-2004.