VERDEEL EN HEERS

Anna Ioannatou

George W. Bush was nog maar net herkozen tot president van de VS, of hij kwam met de mededeling dat zijn regering besloten had de voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië te erkennen als 'Republiek Macedonië.'

Een duidelijk in verlegenheid gebrachte Griekse regering sprak van "een ongelukkige zet" van de Atlantische bondgenoot. Opnieuw laaide van diverse kanten het nationalisme op. Begin jaren '90 gebeurde dit ook met het besluit van de Europese Unie (EU) Kroatië en Slovenië als onafhankelijke staten te erkennen, waarmee het begin van de ontbinding van Joegoslavië een feit was en daarmee de onrust op de Balkan, die echt niet aan heethoofden te wijten is, zoals sommige media ons wilden doen geloven!

De kwestie Macedonië is dan ook slechts onderdeel van een veel wijder opgezette tactiek, die na de tragische omwenteling in de machtsverhoudingen van 1989-91 heel wat onrust zaaide en er zelfs niet voor terugdeinst dood en verderf te verspreiden, zoals met de bombardementen op Joegoslavië in 1999. Uiteraard worden nationalistische gevoelens onder de bevolking aangezwengeld als eeuwenoud beproefd recept in de imperialistische politiek van verdeel en heers.

De feiten

Is Macedonië Grieks? Niet helemaal. Met het Verdrag van Boekarest (10-8-1913) werden definitief de grenzen van de Balkanlanden in het gebied Macedonië vastgelegd. Deze grenzen werden ook internationaal erkend met het Verdrag van Parijs na de eerste Wereldoorlog en herbevestigd na de Tweede Wereldoorlog. Ongeveer de helft van Macedonië kwam Griekenland toe. De Griekse regeringen hebben vanaf begin jaren '90, toen de ontbinding van Joegoslavië begon, de kwestie 'Macedonië' helemaal op de naam geconcentreerd in plaats van de nadruk te leggen op het eerbiedigen van de via internationale verdragen officieel vastgelegde grenzen. Het kwam erop neer, dat niemand anders dan de Grieken de naam 'Macedonië' mocht bezigen. Via enorme betogingen, vooral in Noord-Griekenland, hitsten orthodoxe kerk en establishmentspartijen (klein en groot) de bevolking op tot een chauvinistisch delirium, dat zich o.a. uitte in de leuzen "Onze naam is onze ziel" en "Macedonië was en is al 2000 jaar Grieks." Ook Alexander de Grote werd van stal gehaald.

De KKE (Communistische Partij) ging er als enige tegenin met dringende waarschuwingen voor de gevolgen van de Atlantische en Europese politiek van gebiedsopdeling en hernieuwd vastleggen van invloedssferen, wat deze partij toen politiek duur te staan kwam.

Het hulpje van de sheriff

De KKE bleek gelijk te hebben. Zodra Bush junior de verkiezingen won, zette deze 'Amerikaanse vriend' zelf zijn Grieks/Amerikaanse kiezers voor aap. Hij lapte alle Griekse gevoeligheden aan zijn laars en stuurde een duidelijke boodschap in alle richtingen: naar Griekenland, de EU en naar iedereen die van een 'groot Albanië' droomt op voormalig Joegoslavisch grondgebied. Beide grote gevestigde politieke partijen stonden met de mond vol tanden.

De 'Wallstreet Journal' van oktober 2001 schreef, dat Amerika zich over de hele wereld als sheriff gedraagt en een ster op de borst speldt van diegenen die hem als hulpje willen dienen. De krant 'Rizospastis' van 7 novemberjl. schreef, dat Griekenland af moet van diegenen die het hulpje van de sheriff willen zijn, maar ook van diegenen die het land tot Europese antisheriff willen maken. Volgens de krant moet het land af van de Euro-Atlantische machtsstructuren en de bevolking zou er goed aan doen op haar hoede te zijn tegen elke vorm van nationalisme, dat immers koren op de molen van imperialistische intriges is.