Slachting door Amerikanen in Falujah. |
|
Zijn ze ontmoedigd? Kwaad? Hebben ze nog hoop op verandering? We laten drie Amerikaanse communistische organisaties aan het woord over de herverkiezing van Bush.
De uitslag was negatief, dat is waar, maar de realiteit is ook dat er het afgelopen jaar een brede, progressieve beweging gegroeid is aan de basis. De ruggegraat daarvan is de vakbeweging. Segmenten ervan worden gevormd door de vrouwen, de Afro-Amerikanen, de jongeren, de Latino's, de milieuactivisten, de groepen voor mensenrechten, de internetactivisten, de Amerikanen van Aziatische en Arabische afkomst, de progressieve religieuzen, de kunstenaars...
Wij moeten deze beweging verder uitbouwen. Bush zal proberen de burger-, arbeiders- en vrouwenrechten verder in te perken. Hij zal de winsten van de ondernemers nog meer willen vergroten. Hij zal de scheiding tussen kerk en staat verder willen opheffen. Hij zal geen einde willen maken aan zijn eindeloze oorlogen, invasies en folteringen. Hij zal verder blijven snijden in sociale programma's, onderwijs, lonen en gezondheidszorg. Wij hebben dus veel werk voor de boeg.
Wij hebben één slag verloren. Maar vandaag denken wij aan dat toepasselijke lied dat The Boss, Bruce Springsteen, de laatste week op vele podia bracht: No surrender! Wij zullen de strijd inderdaad niet opgeven. In 2004 zijn miljoenen Amerikanen actief geworden in het gevecht tegen Bush. Op hen zullen we steunen om de komende strijdbewegingen en de toekomst van dit land voor te bereiden." (http://www.pww.org)
Tom Burke: De mensen stemden op Bush uit angst voor het terrorisme en uit economische onzekerheid. Ze hebben hun stem gegeven aan iemand die ze kennen als een sterk leider. Toch heeft bijna de helft van de mensen op Kerry gestemd.
Workers World: "Tienduizenden activisten hebben zich ingezet om Bush te verjagen. Maar ze hebben het niet gehaald. Bush en de kapitalistische media hebben een maandenlange campagne gevoerd voor een reactionaire politiek en een reactionaire ideologie.
Kerry zelf deed niets om de massa's te inspireren. Hij probeerde zelfs nog beter dan Bush te zijn in de zogezegde 'oorlog tegen het terrorisme'. Hij riep dat de oorlog tegen Irak "de verkeerde oorlog" was maar een minuut later zei hij dat hij in ieder geval "de oorlog in Irak zou winnen". Hij heeft niet alleen de massa's gedemoraliseerd. Hij heeft de oorlogszucht die Bush zo promoot zelfs aangemoedigd.
De kiezers die tegen Bush gestemd hebben zijn vooral de werkers en in eerste instantie de georganiseerde werkers uit de stedelijke gebieden van Baltimore, New York, San Francisco, Los Angeles, Detroit, Cleveland, Pittsburgh, Philadelphia... 54 miljoen mensen hebben de politiek van Bush expliciet verworpen. Hou dat cijfer in je hoofd en plaats het in de context van een georganiseerde protestbeweging tegen de politiek van Bush, dan zie je de kans op het wegjagen van Bush de komende jaren in een ander perspectief.
Deze verkiezing toont gelijkenissen met de overwinning van Richard Nixon in 1968. Na de verkiezingen zette Nixon de oorlog tegen Vietnam voort. Hij bombardeerde de steden in Noord-Vietnam (zoals nu in Irak Fallujah). Hij bracht een waar stormvuur op gang tegen de bevolking. Hij probeerde de oorlog te Vietnamiseren, Vietnamezen te laten vechten tegen Vietnamezen, om dan de Amerikaanse troepen te kunnen terugtrekken. Vijf jaar later kon Nixon inpakken. Bush probeert in Irak te doen wat Nixon deed in Vietnam.
In 1968 waren de vakbeweging en de arbeidersklasse erg apathisch - ze stonden buiten de vredesbeweging. Maar nu is de arbeidersbeweging actief betrokken bij de vredesbeweging. Bush riskeert zelfs een escalatie in eigen land want de lonen blijven dalen, de werkloosheid groeit constant, sociale diensten en programma's worden afgebouwd of zelfs geliquideerd wegens 'geldgebrek', nadat Bush enorme belastingcadeaus gegeven heeft aan de rijken.
Bush heeft de verkiezingen gewonnen. Maar hij staat mijlenver af van de overwinning in de komende strijdbewegingen." (http://www.workers.org)