Bernhard in Wonderland
Redactie Manifest
Bernhard kende een zekere onverschilligheid voor de staatkundige en staatsrechtelijke realiteit waarin hij leefde. Hij dacht er boven te staan. Hij maakte immers deel uit van zekere internationale kapitalistische netwerken, waarvan de deelnemers zich verrijken, ongeacht de politieke situatie. Hitler werd ook in het zadel geholpen door het Duitse kapitaal. Zijn geheime missies voor IG Farben brachten de prins in internationale ondernemerskringen. Ondanks oorlogen en politieke tegenstellingen, bleven de kapitalistische netwerken bestaan. In zulke - soms zeer louche - netwerken voelde Bernhard zich thuis. Bernhard in Wonderland.
Wim Klinkenberg, die in 1979 de 539 pagina's dikke biografie 'Prins Bernhard - Een politieke biografie' publiceerde, legde zo'n netwerk bloot. Dit boek is door de meeste historici genegeerd omdat Klinkenberg het met een communistische invalshoek zou hebben geschreven. Maar Klinkenberg bracht als eerste een enorme vracht aan informatie over het geheime leven van Prins Bernhard naar boven. Daarmee kan dit boek worden gezien als het monumentale standaardwerk over het geheime leven van Prins Bernhard.
Huwelijk
Bernhard zou prinses Juliana in 1936 tijdens een skivakantie in het Duitse Garmisch-Partenkirchen hebben leren kennen. Volgens sommige bronnen was de relatie echter al eerder beklonken, tijdens een geheime ontmoeting in Amsterdam. Kort na de ontmoeting in Garmisch-Partenkirchen maakten zij hun verloving bekend. Het huwelijk vond op 7 januari 1937 plaats in Den Haag. Tijdens een gala-concert op de avond voor het huwelijk werd het Horst Wessel-lied gespeeld en brachten diverse aanwezigen de Hitlergroet. De Duitse banden van de Oranjes zijn altijd stevig geweest en gebleven, maar steviger nog zijn de banden met het grootkapitaal.
De prins in de Tweede Wereldoorlog
De Tweede Wereldoorlog is een belangrijke periode voor Bernhard. Van meet af aan wil hij de Britse en later de geallieerde zaak dienen. Hij biedt zijn diensten aan bij de Britse geheime dienst. De prins is, in tegenstelling tot veel andere uitgeweken Nederlandse hoogwaardigheidsbekleders in Londen, overtuigd van de geallieerde overwinning. En hij gokte goed! Tijdens de oorlog wist de prins goede contacten te leggen met de stafchef van het hoofdkwartier van Dwight D. Eisenhower, generaal Walter Bedell Smith. Ook na de oorlog bleven de prins en Bedell Smith vrienden.
Na de oorlog heeft de prins in sommige kringen van het voormalig verzet een goede naam weten te verwerven. Langzaamaan veranderden zijn banden met 'het' verzet in banden met alle (oorlogs-)veteranen. Dit proces verliep parallel aan de verwatering van de 4-mei vieringen in ons land, die ook steeds meer verworden zijn tot eerbetoon aan alle (gesneuvelde) militairen. Het is van belang om vanaf volgend jaar, als de bevrijding van het fascisme, dan 60 jaar geleden, wordt gevierd en de slachtoffers ervan worden bedacht, weer te gaan werken aan het herstel van de oorspronkelijke doelstelling.
IG Farben NW7
Aangetoond is dat Bernhard een geheim agent was toen hij sinds 1935 bij het NW7-bureau van de Duitse vooroorlogse chemie-multinational IG Farben werkte. Intussen was de prins lid geworden van de Sturm Abteilung (SA) van de NSDAP en van de Reiter-SS. IG Farben produceerde het Zyklon B-gas dat Hitler grootschalig inzette in de vernietigingskampen. Bernhard sprak zich uiteindelijk wel uit tegen Hitler, maar niet tegen zijn baas: kenmerkend voor lieden die boven de wet denken te staan en alleen uit zijn op eigen voordeel.
Klinkenberg diepte de IG Farben-connectie van de prins uit. IG Farben NW7 had wereldwijd bureaus en agenten die niet alleen aan industriële spionage deden maar ook aan spionage voor nazi-Duitsland. Daarbij werd inderdaad feilloos samengewerkt met bijvoorbeeld de Duitse militaire inlichtingendienst Abwehr onder leiding van admiraal Canaris. Het Berlijnse hoofdkantoor van IG Farben NW7 en de Abwehr zaten in hetzelfde gebouw. Bernhard werkte in de IG Farben vestiging te Parijs onder dr. Willibald Passarge.
Zelfs nadat hij zich bij Hitler had afgemeld ging hij na 1936 als geheim agent ('Gewährsmann') werken en gaf zeer waarschijnlijk informatie door aan de Generale Staf in Berlijn. Pas toen het voor hem echt duidelijk werd dat het mis ging koos hij eieren voor zijn geld. Het netwerk van IG Farben-spionnen zou gedurende de Tweede Wereldoorlog zeer succesvol opereren. Formeel zou Bernhard na zijn huwelijk in 1937 met Juliana niet meer bij IG Farben werken. De werkelijkheid is dat Bernhard na zijn huwelijk in de vooroorlogse jaren wel contact onderhield met deze mensen.
In het Lockheed-schandaal duikt zelfs de naam van een IG Farben-man weer op. In het in 1976 gepubliceerde 'Rapport van de Commissie van Drie', dat het verslag was van een onderzoek naar smeergeldbetalingen van de vliegtuigfabrikant Lockheed aan prins Bernhard, komt de agent dr. Frank-Fahle voor (Zuid-Amerika specialist van IG Farben NW7). Een aanwijzing dat de prins zijn oude vrienden van IG Farben nimmer vergeten is.
Contacten met Zorreguieta in 1943
In een artikel in het 'Vierde Bulletin Tweede Wereldoorlog' beschrijft de Oranje-historicus J.G. Kikkert een bezoek van de prins aan Zuid-Amerika waar hij midden in de oorlog (1943) in Brazilië mogelijk gesproken heeft met zijn oude IG Farben NW7-baas uit Parijs, dr. Willibald Passarge. De prins bezocht toen Zuid-Amerika per Mitchell-bommenwerper. Volgens Kikkert bezocht Bernhard zelfs in 1943 Argentinië waar hij te gast was op het landgoed van een zekere Juan Zorreguieta.
Argentinië was in de Tweede Wereldoorlog en daarna onder het bewind van Juan en Evita Peron een vriend van nazi-Duitsland. Peron en zijn vrouw zouden samen met Argentijnen van Duitse afstamming na 1945 zorgen voor een veilige thuishaven in Argentinië voor de vele Duitse en andere Europese nazi's (de zogenaamde Odessa-lijn of rat lines). Ook zijn er bewijzen gevonden dat de prins betrokken was bij het betalen van steekpenningen aan de Argentijnse junta, opdat men Nederlands railmateriaal zou kopen.
De Bilderbergconferenties
Het is niet verwonderlijk dat Bernhard medeoprichter was van de Bilderbergconferenties. Hij hoefde zijn geheime netwerk alleen maar te formaliseren. Als voorzitter van de Bilderbergconferentie haalde prins Bernhard periodiek een groep toonaangevende industriële en politieke figuren uit heel de wereld naar Nederland. Hij werd als zodanig het middelpunt van een invloedrijke 'Atlantische' club, een internationale expert in goodwilldiplomatie, die op zijn beurt overal werd uitgenodigd om de bijeenkomsten van de groten der aarde op te luisteren.
Lockheed-affaire
De Lockheed-affaire was een affaire die aan het licht kwam in 1976. Prins Bernhard ontving 1,1 miljoen dollar aan steekpenningen van de Amerikaansevliegtuigbouwer Lockheed. De affaire kwam naar buiten door hoorzittingen in de Amerikaanse Senaat, die onderzoek deed naar smeergeldaffaires waarin de vliegtuigbouwer betrokken zou zijn. Tijdens die verhoren kwam opeens een "very high Dutch official" naar voren, die - naar men later begon te vermoeden - prins Bernhard zou zijn. Het kabinet Den Uyl besloot op grond van de ernstige geruchten een commissie in te stellen. Deze commissie heeft vastgesteld dat om en nabij 1959 binnen de top van Lockheed de gedachte ontstond om aan prins Bernhard een JetStar vliegtuig van eigen makelij aan te bieden. Uiteindelijk zag men daarvan af en besloot men prins Bernhard een som van 1 miljoen dollar aan te bieden. In 1968 deed zich iets soortgelijks voor waarbij besloten werd om 100.000 dollar uit te trekken voor de prins. De commissie vond ook twee brieven van prins Bernhard uit 1974, waarin hij aandrong op spoedige betaling van aan hem verschuldigde bedragen omdat hij zich in de afgelopen tijd "with a lot of pushing and pulling" ten gunste van Lockheed had ingezet.
Prins Bernhard heeft in een gesprek met de in 2002 overleden journalist Martin van Amerongen toegegeven dat hij smeergeld van de Amerikaanse vliegtuigfabrikant Lockheed heeft ontvangen. "Ik heb inderdaad plenty geld. Mijn geld is verdeeld over drie landen: Nederland, Amerika en Zwitserland. Alleen in Zwitserland heb ik al ruim 6 miljoen op de bank staan." "Ik heb altijd veel geld verdiend, dus dat miljoen van Lockheed had ik niet nodig. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn?" Aldus Berhard. De arrogantie van een bon-vivant die zich beschermd achtte door zijn rijke vrienden.
CPN-connectie
Met een aantal Nederlandse CPN-ers, zoals Joop Wolff, onderhield prins Bernhard de beste betrekkingen. Hoe kon een hardgekookte communistenhater (pro-NAVO, pro-Washington en anti-Moskou) zo dik zijn met kamerleden van de CPN? Bernhard: "Het zijn mijn vrienden, en het maakt niet uit welke politieke overtuiging mijn vrienden hebben." Voor iemand die de dingen 'breed zag' wel begrijpelijk, zeker als die vrienden het niet zo nauw namen met hun politieke opvatting. De vriendschap dateerde uit de oorlog. Onder het mom van gemeenschappelijke verzetsbanden, waren sommigen, zich communist noemende lieden, bereid om banden aan te gaan en te behouden met een fervente klassentegenstander. We weten nu waarom. Deze Joop Wolff was zeer waarschijnlijk een agent van de BVD. Waar Wim Klinkenberg moest boeten voor zijn publicaties, bleven de 'Wolven' goede maatjes met Bernhard, het hoofd van de Johanitter-orde in Nederland, een anticommunistische organisatie.
Wim Klinkenberg wordt nog steeds met modder overgoten of terzijde geschoven. Op allerlei manieren werd hij tegengewerkt en werd geprobeerd hem te intimideren. Wim Klinkenberg werd begin jaren vijftig lid van de CPN en werkte als redacteur van De Waarheid, tot hij begin jaren zestig werd ontslagen door de nieuwe hoofdredacteur en sterke man in de CPN, Joop Wolff! Klinkenberg is één van de pioniers van de Nederlandse onderzoeksjournalistiek. Onder meer door hem werden veel collaboratie-affaires blootgelegd, die van hogerhand waren toegedekt. Toen hij te hoog kwam werd hij door Joop Wolff gedwarsboomd. Dit klimaat in de leiding van de CPN kon niet anders dan leiden tot de opheffing van de CPN.
Mening bevolking wordt 'getelevisioneerd'
Van dit alles wordt nauwelijks melding gemaakt in de media. Maar de rijke en invloedrijke vrienden van Bernhard blijken in staat om een geweldig mediacircus te bouwen, waarin de ex-prins wordt opgevoerd als een gevierde held. Dat was hij natuurlijk ook in die kringen, maar het televisiebeeld van de man staat in schril contrast tot het belang van Bernhard voor de bevolking. Zijn opvattingen over de bevolking waren die van de verwendeheersende klasse. De bevolking voelt dit contrast zeer goed aan. Op 17 november 2004 is prins Bernhard door de lezers van HP/De Tijd verkozen op de derde plaats in de verkiezing tot ergste Nederlander. Vandaar dat de campagne 'maak een held van Bernhard' zo hevig is.
Maar uiteindelijk kwam er ook voor hem een olifant met een lange snuit en die blies zijn verhaaltje uit.
