Eind vorige maand werd, op initiatief van de VN, de bevrijding van Auschwitz door de troepen van de Sovjet-Unie op grote schaal herdacht. In een tijd dat in sommige landen de neonazi's weer openlijk hun gif kunnen rondstrooien, organiseerde de pro-westerse Poolse regering een show waaraan zelfs Dick Cheney mocht meedoen. Deze herdenking laat een bittere smaak achter.
Natuurlijk moeten we Auschwitz en het martelaarschap van kinderen, ouderen en vrouwen die als jood werden geboren, blijven herdenken. Maar is dat een excuus om, zoals tegenwoordig bijna altijd gebeurt, te zwijgen over het martelaarschap van de zigeuners, de Russische burgers en krijgsgevangenen die evengoed als de joden in de verbrandingsovens verdwenen? (1)
Er is ook een andere zaak waar we bij moeten stilstaan: waarom herdenken we alleen de bevrijding van Auschwitz en Buchenwald en zwijgen we over de meeste andere kampen des doods? Waarom wordt er verschil gemaakt tussen de slachtoffers van het nazisme? En waarom is er verschil tussen de beulen? Waarom wordt Dachau verzwegen dat op 29 april 1945 bevrijd werd? Het eerste dodenkamp dat Hitler direct na zijn machtsovername al liet bouwen om er communisten, socialisten en Duitse democraten te folteren en uit te roeien. Waarom herdenken we niet op eenzelfde datum de bevrijding van ALLE concentratiekampen? Waarom worden er uitzonderingen gemaakt? Waarom stellen we de zaken voor alsof de joden zich als gewillige schapen naar de nazislachtbanken hebben laten leiden en vermelden we niet dat velen samen met de andere verzetslieden en niet-joodse gewapende partizanen de strijd tegen het fascisme hebben gevoerd? Daarover spreken tv en de andere pers met geen woord...
Waarom wordt niet vermeld dat veel joden communist waren en als communisten deelnamen aan opstanden en verzet en daarbij sneuvelden? Veel joden hebben verzet geboden in alle bezette landen, in nauwe samenwerking of in volledige eenheid met niet-joodse Belgen, Nederlanders, Fransen, Italianen, Duitsers enzovoorts... Waar het verzet ook actief was, overal was het één, zoals allen één zijn die door het nazi-fascisme zijn gefolterd en uitgeroeid vanwege hun overtuiging of afkomst. Dát is het beeld dat we moeten bewaren en dat we aan de jongeren van vandaag en morgen moeten doorgeven.
Die eenheid in de strijd vieren we ook tijdens de Februari-herdenking. Neem daarom massaal deel aan het defilé op 25 februari a.s.
(Dit is een bewerking van een artikel dat eerder in Solidair verscheen)