De Waal gaat er vandoor

De Waal en Schraven bijna verdwenen, nu Balkenende nog snel.

Desertie, dat is wat Lodewijk de Waal doet. Hoe sympathiek de boodschap ook wordt verpakt door naar huiselijke taken te verwijzen. De kapitein verlaat het schip vlak voor de storm. Samen met z'n arrogante 'vriendje' Terpstra - zie je ze nog staan, hoor je ze nog roepen - vlucht hij weg voor het onvermijdelijke gevecht dat gaat volgen op het 'akkoord'.

En hij weet het. In een interview meldde hij 'zijn' achterban dat hij bij het zoeken van een andere baan rekening houdt met wat de leden van hem verwachten. Hij zal dus nooit minister van Sociale Zaken worden, wist hij te vertellen. Dat betekent nog al wat. Hij is het kennelijk alleen maar oneens met De Geus dat je zo'n afbraakbaan niet moet pakken als vakbondsbestuurder, omdat je dan afgaat bij je achterban. Daar heeft ie natuurlijk wel gelijk in, maar dat kan toch nooit de kern zijn. Waar het om gaat is dat hij ons voorspelt dat een volgende minister van Sociale Zaken, zelfs als die van de PvdA zou zijn, dusdanig pijnlijke maatregelen zal moeten gaan nemen dat je er onder vakbondsleden niet populair van zult worden.

Leerzaam zo'n ontboezeming. De demonstranten op het Museumplein zijn gewaarschuwd. Ook met een regering met de PvdA erin blijft het stormweer. Lodewijk houdt intussen het gevecht voor gezien. Hij ziet kennelijk op tegen 'echt onderhandelen en actievoeren, hij zat liever te overleggen aan polderland- tafels. We zijn gewaarschuwd de strijd is nog lang niet over.

Zal dat met Astrid Jongerius goed gaan? Manifest komt daar nog op terug.