Iraakse verkiezingen - Geen simpele antwoorden voor links in de VS

Iraakse verkiezingen vinden plaats terwijl land militair is bezet. Een moeilijk dilemma in een complexe politieke situatie.

Als er iemand niet de aangewezen persoon is om vrije verkiezingen te bejubelen in Irak of waar dan ook, dan is het George Bush. Intimidatie van kiezers, onderdrukking, obstructie, dat zijn de handelsmerken van Bush.

De huidige regering van de VS heeft herhaaldelijk geprobeerd om de democratisch gekozen president van Venezuela af te zetten. De heersende klasse van de VS heeft een lang en smerig verleden als het gaat om ingrijpen in verkiezingen in andere landen, het afzetten van verkozen regeringen en het vermoorden van populaire, verkozen staatshoofden.

En zeker geen fraaie historie met betrekking tot het helpen installeren en steunen van bloedige dictators - denk bijvoorbeeld aan Batista, Trujillo, Noriega, Pinochet én Saddam Hoessein - en zich vervolgens weer van hen ontdoen als ze te 'lastig' worden.

Het zou Bush, met zijn ideologieën van de 'nieuwe Amerikaanse [wereld dominantie] eeuw' en zijn steunpilaren uit de olieconcerns, goed uitkomen als er in Irak een 'onderdanige' regering zou komen die de rijke olie-industrie van het land, nu staatseigendom, uit handen zou geven aan Amerikaanse oliebedrijven en militair terrein zou bieden van waaruit de VS haar macht kan uitbreiden naar het Midden-Oosten en Centraal-Azië. Dit is de reden waarom de regering ons met leugens een illegale, voorbarige oorlog heeft opgedrongen.

Op grond van deze gedachten veroordeelt een deel van links in de VS de verkiezingen van 30 januari, die plaatsvonden tijdens een buitenlandse bezetting, als bedrog en onwettig. Natuurlijk, het Iraakse volk voelt een overweldigende haat tegen de bloedige bezetting door de VS. Velen vragen zich af of met deze verkiezingen hun land daadwerkelijk geholpen zal zijn. Sommigen boycotten de verkiezingen. Door de golf van terreur zijn velen gewoon te bang om te gaan stemmen. Desondanks is de meerderheid vastberaden om hun stem uit te brengen, zelfs met gevaar voor eigen leven.

Een grote verscheidenheid van politieke en sociale groeperingen, met verschillende visies over welk pad Irak moet bewandelen, werpt zich in de strijd om de stemmen. Sommige zijn verbonden met de belangen van de VS-regering en -bedrijven. Maar vele hebben andere programma's: moslims, Koerden en andere etnische groepen, niet-religieuze centrumpartijen, communisten. Zij zien de verkiezingen als een stap in de richting van werkelijke soevereiniteit, een wettige regering die uitdrukking geeft aan hun wensen en een einde maakt aan de bezetting.

Vergeet niet, deze politieke ontwikkeling is de VS opgedrongen. Om enige goedkeuring te krijgen van de Verenigde Naties, nadat de bezetting van Irak een voldongen feit was, moest het Witte Huis instemmen met een politieke agenda waarbij het mandaat van de VN voor de bezetting op 31 december van dit jaar afloopt. Natuurlijk rekent Bush op een Iraakse regering die vrijwillig of onder dwang de VS 'uitnodigt' om langer te blijven.

Het is een tegenstrijdige, complexe situatie. We zullen de komende dagen en weken zien of deze verkiezingen de democratische en progressieve krachten in Irak zullen helpen of niet. We kunnen er zeker van zijn dat de VS er alles aan doen, openlijk en in het geheim, om een Bush-vriendelijke uitkomst te verzekeren. Of misschien juist helemaal geen uitkomst. Wat de uitkomst ook zal zijn, het Iraakse volk staat grote politieke gevechten tewachten.

Sommige progressieve commentators doen mee met de commerciële media als zij het Iraakse volk afschilderen als naïef, onontwikkeld, zonder eigen initiatief, behalve misschien religieuze gedrevenheid. Dit vind ik nogal neerbuigend. Denken wij dat we als enigen ons bewust zijn van de rol van het VS-imperialisme en de intriges van de VS-regering?

En, als we deze verkiezingen zo verachten, wat is dan onze boodschap? Afzien van ieder politiek vreedzaam massaproces? Wij in onze comfortabele huizen, met 24 uur per dag schoon water en elektriciteit 24 uur per dag, moeten wij hen die bereid zijn hun leven te riskeren om bij deze verkiezingen hun stem uit te brengen vertellen dat wij wel beter weten?

Degenen die gewapende aanslagen plegen zijn niet met een politiek programma naar buiten gekomen. Zij vallen de militaire krachten van de VS aan, maar hebben in toenemende mate aanslagen gepleegd op kerken, moskeeën, arbeiders en shi'itische wijken. Vakbondsleiders zijn gemarteld en vermoord. Het blijkt dat het Iraakse volk deze tactieken op grote schaal afwijst. Of het volk ook bereid is om informatie omtrent de aanslagen door te spelen aan de buitenlandse bezetter is een ander verhaal.

Veel Irakezen denken dat de Ba'athist-troepen van Saddam Hoessein achter de aanslagen zitten. Wie heeft meer achtergrond om de Ba'athists het beste te kennen? Wij Amerikanen, die weinig hebben gedaan om degenen te helpen die in opstand kwamen tegen Hoessein toen hij nog aan de macht was? Of de Irakezen zelf, die 35 jaar temidden van de terreur geleefd hebben? Ik geloof dat sommigen van ons weinig rekening houden met de meedogenloosheid, macht en zelfverzekerdheid van de Baathists, en de mogelijkheid dat de regering Bush met hen onder een hoedje speelt. Hoe en waarom losten de troepen van Saddam Hoessein simpelweg op in het niets? Welke overeenkomsten werken de VS momenteel uit? Wie is er hier nu naïef?

Bovendien, is gewapende strijd het enige 'echte' verzet tegen de VS-bezetting? Een volk onder buitenlandse bezetting heeft altijd het recht zich te verzetten en zelfs de wapens op te nemen als het dat nodig acht. Maar communisten en arbeidersbewegingen over de hele wereld zien gewapende strijd altijd als een laatste toevlucht. Wij geloven dat iedere poging ondernomen moet worden om langs politieke weg strijd te voeren, om een zo breed mogelijke massa van de bevolking samen te brengen in een machtige nationale beweging, met de werkende klasse aan de basis van de beweging. Dat is het principe dat Iraakse communisten en vakbondsleden volgen.

"Wij zijn het verzet!", zei Abdullah Muhsin, vertegenwoordiger van de Iraakse vakbeweging, onlangs met veel vuur tegen mij. "Wij voerden strijd tegen Saddam Hoessein. Wij voeren strijd tegen de oorlog. Wij zijn degenen die ons verzetten tegen het IMF en de pogingen om neoliberale programma's op te leggen aan Irak - en niet degenen die gisteren 17 arbeiders doodden in Mosul. Wij zijn degenen die proberen een beschaafde samenleving op te bouwen in ons land."

Terreur tegen burgers en afwijzing van democratische massastrijd: is dat hoe de strijd tegen het imperialisme eruitziet? Ik denk dat we daarop met een luid 'nee' moeten antwoorden. Dat is het beeld dat extreem-rechts graag wil dat we hebben. Als wij als linkse mensen dat ook gaan geloven, dan zullen we nooit een massabeweging worden in de VS, of waar dan ook. Onze strijd voor een menswaardige, rechtvaardige en vreedzame wereld kan alleen slagen met een morele visie en een menselijk gezicht.

De belangrijkste taak voor de progressieven in de VS voor dit moment is strijd voeren tegen ons 'eigen' imperialisme, door een zo breed mogelijke beweging op te bouwen en een einde te maken aan de bezetting, onze troepen naar huis te laten komen en het buitenlandse beleid van de VS om te buigen naar vrede en gerechtigheid. Dat zou de beste vorm van solidariteit met het Iraakse volk zijn.

Bron: People's Weekly World Newspaper, 27-1-2005, opinie, vertaling J.Bernaven.

Susan Webb is lid van de redactie van People's Weekly World, krant van de CPUSA.